Veertig

 

Veertig

Een beetje ongemakkelijk kijk ik om me heen. Dan pas houd ik het pak lasagne verder van me af en knijp mijn ogen tot spleetjes. Zelfs in het felle tl-licht van de supermarkt heb ik moeite met de kleine lettertjes. Ze dartelen voor mijn ogen als een onsamenhangende brij aan ingrediënten. Ik heb dit gevoel een hele tijd genegeerd, maar kan er echt niet meer omheen. Ik reken mijn boodschappen af en met mijn dochter in mijn kielzog stap ik de eerste de beste opticienzaak binnen. Even later zit ik in een klein kamertje met een bril en een enorm apparaat op mijn neus. Het stokje van de opticien klopt met ferme tikken op het letterbord. De eerste rijen gaan prima, maar dan wordt het lastig. Ik hoor mijn dochter  hardop zuchten als ik de c aanzie voor een o. "Dat je dat niet weet, mam", zegt ze hoofdschuddend. Een jaar geleden kon ze nog geen woord lezen en nu leest ze me de les.

De meneer van de brillenzaak is niet onder de indruk. "Heel normaal op uw leeftijd. Vanaf veertig gaan de ogen achteruit." Terwijl hij het vonnis uitspreekt, schuift hij het apparaat opzij. Min één is zijn conclusie. Niks schrikbarends, maar de combinatie die hij legt met mijn leeftijd stemt me minder vrolijk. Vorige week bij de mondhygiëniste was het al de 'paradontitis' die me uit mijn vrolijke doen haalde. Ik ging voor een routinecontrole en werd naar huis gestuurd met een folder over terugtrekkend tandvlees. "Rond je veertigste laat het tandvlees langzaam los, daar moet u echt iets aan doen", sprak de assistente me waarschuwend toe. 

De strekking wordt me langzaam duidelijk. Rond je veertigste gaat er van alles hangen. Van je oogleden tot je borsten. En dingen die niet gaan hangen, trekken zich terug. Geleidelijk maar resoluut. Je zichtvermogen, je tandvlees, je vruchtbaarheid én je energie.

Terwijl ik met mijn nieuwe aanwinst, ruim 200 euro lichter, naar huis loop denk ik terug aan tante Berta. Tante Berta was de tante van mijn vader en al behoorlijk op leeftijd. Maar daar wilde ze beslist niets over kwijt. Sterker nog: het was het best bewaarde geheim binnen onze familie. Als kind haalde ik het in mijn hoofd om te midden van een  huis vol verjaardagsvisite dé vraag te stellen. "Hoe oud bent u eigenlijk tante Berta?" De gesprekken stokten, nerveuze kuchjes vulden de kamer en alle blikken waren op mij gericht. Ik begreep niet dat je van je leeftijd zo'n groot probleem moest maken. Inmiddels is tante Berta er al jaren niet meer en ik zie nu dat ze een punt had. Ik wens mijn leeftijd namelijk ook  liever te verzwijgen. Nog twee maanden en dan word ik veertig. En hoewel ik me terdege besef dat er genoeg mensen zijn die deze leeftijd niet eens bereiken, vind ik het zo'n beladen getal. Bij dertig had ik dat niet. Als mensen op mijn 29^e naar mijn leeftijd vroegen, verkondigde ik met trots dat ik bíjna dertig was. Alsof het om een prestatie ging waar ik hard mijn best voor had gedaan. Maar veertig klinkt zo anders. Misschien komt het door de V? De V van volwassen, vergevorderd, verminderde... (vul zelf in...)

Enigszins boos op alles en iedereen besluit ik tegengas te geven. Ik smeer wat anti-aging crème op mijn gezicht, gooi het nieuwe kleurtje in mijn haren en hijs me in die iets te strakke heupbroek. Ik bind mijn haar in een nonchalante staart bij elkaar en besluit nergens meer over in te zitten. Als ik later die middag met de hond door de straat loop, passeer ik een groepje jongeren uit de buurt. Energiek geef ik een trap tegen de bal die voor mijn voeten belandt.  “Hoe heet uw hond ook alweer”, vraagt een van de jongetjes in het voorbijgaan. “Ik vergeet steeds zijn naam!”
Ik voel mijn staart op en neer dansen als ik me omdraai. “Bowie”, roep ik enthousiast. “Denk maar gewoon aan David Bowie…” , tip ik.
Het is stil. doodstil. De jongens kijken elkaar en dan mij vragend aan.
“Wie is dat?”, vragen ze in koor...