Een klein beetje verwend

"Drie maanden heel rustig aandoen en vooral niet laten rennen". De dierenarts sprak de woorden streng uit en keek me indringend aan. Ik wendde mijn blik af en keek naar mijn hond die net geopereerd was aan een gescheurde kruisband en ik kon alleen maar denken: hoe gaan we dat doen?

Naam: illie
Afkomst: Griekse bergen, zwerversbestaan
Hobby's: rennen, springen, stoeien en jagen
Houdt niet van: rustig aan

Dat werd dus een pittige uitdaging zoals verwacht. Week 1 is ze ontsnapt bij het openlaten van de deur en stond ze bovenop de picknicktafel in de tuin. "Blijf" riep ik hysterisch en rende er naartoe om haar eraf te tillen, maar die sprong gunde ze zichzelf na zoveel ellende en daar ging ze.

Een week later zat ik weer bij de dierenarts. De poot was dik en er stak iets uit.
"Nog rustiger aandoen" sprak hij streng, desnoods in een bench opsluiten.

Toen begon het echte revalideren. Wandelingetjes in de tuin aan de riem, tillend de trap op en af en veel liggen en rusten. Inmiddels lijkt ze haar nieuwe rol als patiënt te hebben aanvaard. Ze heeft door dat de lange wandelingen voorlopig van de baan zijn, dat ze veel moet liggen en berust daarin. Ze neemt driekwart of meer van de bank in beslag en zucht, kreunt en snurkt als een heuse patiënt. Ze laat zich heerlijk vertroetelen met aandacht en lekkers en als ik haar til, soest ze lekker in mijn armen.

Inmiddels begint ze haar vierde poot weer langzaam te gebruiken.
Tegen de tijd dat ze opgeknapt is, is mijn rug overbelast van al dat tillen. Ik denk dat ik dan ook aan een revalidatieoord toe ben....