Lieve tienerdochter ...

Je zei deze week dat ik te dicht op je huid zit.
Dat ik alleen nog maar loop te zeuren. Dat ik geobsedeerd ben door opruimen.

Ik heb erover nagedacht. Er zit misschien een kern van waarheid in. Maar als jij niet zo'n rommel zou maken, dan zou ik niet hoeven zeuren. Het moet wel van twee kanten komen, snap je?

Weet je wat ik niet begrijp? Je bent best slim. Op school leer je over politieke issues, je spreekt vloeiend Engels en beheerst de computer beter dan ik ooit zou kunnen. Des te moeilijk vind ik het te begrijpen dat je het niet snapt dat het mandje met dvd's naast de tv geen prullenbak is. Ik trof er deze week niet alleen mandarijn schillen aan, een afgekloven appel, maar ook een lolly die was blijven plakken aan een dvd (want die zitten niet in het doosje) en aan de kabel van de nintendo. Toen ik het optilde leek het een heus kunstwerk.

Zelf zie je er op en top uit. Je nagels zijn elke dag gelakt in een ander kleurtje. Je krult je wimpers en neemt zelfs handzeep mee naar school. Maar thuis is het een bende. Je sokken liggen massaal onder het bed (mama, waarom heb ik geen schone sokken in mijn la? Nou daarom dus), oorbellenslotjes hopen zich op in de kieren van de bank en in de tas die je een half jaar geleden mee op schoolreis nam trof ik van de week iets aan wat ooit een boterham moet zijn geweest. Marie Kondo zou het niet overleven.

Laatst las ik een hele goede tip. Je neemt een lege wasmand, stopt hem vol met spullen die niet op hun plek liggen en stelt je kind voor het volgende dilemma: voor morgen opruimen of anders belandt de hele inhoud van de mand in de container. Ik kreeg de mand netjes leeg terug. Je kamer was opgeruimd als nooit tevoren en even gloor er hoop aan de horizon. Maar toen ik de week erna onder je zitbankje wilde stofzuigen trof ik daar de complete inhoud aan.

Omdat ik niet altijd de zeurende moeder wil zijn, schrijf ik het hier maar allemaal van me af. Zodat je later, als je misschien zelf kinderen hebt, weet hoe je was. Want ik wens je toe dat ze minstens zo rommelig worden als jij nu bent.

Het van me af schrijven helpt.
Mijn hoofd is leger.
Het voelt opgeruimd.
Nu de rest nog....