Toen in maart de eerste lockdown kwam en iedereen thuis moest werken, ging ik nog elke dag naar kantoor. Werkend op de afdeling Communicatie moesten we binnen handbereik zijn. Om teksten te schrijven of filmpjes te maken. Ik vond dat niet erg, want zo voelde het alsof alles tenminste nog een beetje normaal was.
Nu met de tweede golf, is alles strenger en zo komt het dat ik sinds twee weken vanuit thuis werk. En dat is even wennen. Terwijl de grote stroom al gewend is aan digitaal vergaderen, zit ik te hannesen met de techniek. En ineens moet ik me druk maken of de kamer op de achtergrond wel opgeruimd is, want iedereen kijkt mee ( inmiddels weet ik dat je je scherm kunt 'blurren') en van 'documenten delen' word ik nog steeds nerveus. En waar moet je kijken in de camera als je met meerderen digitaal vergadert? Wat ik het meest mis is de kantoorhumor. Grapjes gaan nu over en weer via de app, maar vaak zit je zo in je werkbubbel, dat je daar geen tijd voor neemt...
Voordelen
Toch zijn er ook voordelen. Ik hoef tussen de middag niet meer aan de cup-a-soup, maar kan gewoon een eitje bakken of tosti maken. Ik hoef niet meer te bibberen van de kou als de kantoorverwarming weer eens niet goed staat afgesteld (ik zal het straks merken aan de energierekening). De tijd dat ik 's ochtends in de auto zat naar het werk besteed ik nu om pittige yoga klasjes te doen (hoop dat ik dat straks merk aan de weegschaal).
Maar wie het meest blij is, is onze hond. Fulltime iemand thuis, dat vindt ze heerlijk!
Ceesje
Toen op een avond vorige week deze leukerd uit Roemenië op Facebook voorbij kwam en ik hem aan de rest van het gezin liet zien, waren we alle drie een beetje verliefd. Wat een leukerd! En hij had ook nog eens een erg aandoenlijke naam: Ceesje. Hij stond al maanden ter adoptie en met zijn 9 jaar was hij kennelijk niet zo gewild. Het voordeel van thuiswerken werd ineens heel duidelijk: wat als we voor een tweede hondje zouden gaan, dan was dit wel de meest ideale tijd om hem te laten wennen! We gingen voorzichtig bellen en gaven ons op als eerste adoptant.
De dag erna kregen we een telefoontje. Ceesje was al vergeven. Door het thuiswerken wisten de vrijwilligers van elkaar niet wie met welke hond bezig was. Dus Ceesje mag op 25 oktober naar Nederland komen en krijgt zijn warme mandje.... maar niet bij ons. Tenzij het niet klikt met de hond in het adoptiegezin, dan zijn wij zijn back-up. Wie weet.
De thuiswerken kan dus nog heel wat teweeg brengen...
Liefs,
Carolien
Sterkte daar!
BeantwoordenVerwijderenWat kan een balletje raar rollen: zo lees ik nog over thuiswerken en het leren van wat daar bij komt kijken en ineens gaat het over Ceesje! Wat een heerlijk koppie, ik snap helemaal dat jullie daar verliefd op werden. Goed natuurlijk dat Ceesje een warm huis heeft gevonden, maar ik kan me voorstellen dat het voor jullie wel flink tegenviel (je gaat toch fantaseren en plannen hé). Nou, dan moet het Griekje maar wat extra geknuffeld worden...😘
BeantwoordenVerwijderenWat een leukie die Ceesje.....ergens denk ik dat hij wel bij jullie gaat belanden. Sterkte met de thuiswerktecniekdingen...ook niet mijn ding
BeantwoordenVerwijderenX Es
Ik ben erg blij met de drie zonen die helpen met de techniek thuis ;-) Inmiddels is er een webcam geïnstalleerd zodat mijn hoofd op haar voordeligst op de schermen verschijnt.
BeantwoordenVerwijderenTja....alles is allemaal zo anders...en ik vraag mij af of het ooit nog normaal word....buiten Covid ...heb ik nog steeds mijn eigen problemen...bah!....ik vraag mij af wanneer we er allemaal van af zijn.....en dat ik weer verder kan met mijn nieuwe hele andere leven....zo raar allemaal....gelukkig heb ik Leaf...ik zou echt niet weten wat ik zonder haar moest beginnen....zo blij met haar...wat kan een hond je toch veel liefde geven...liefs blijf gezond Ria 🌻🎃🍂🌽🍁🍄🧡🐾🍀
BeantwoordenVerwijderenEcht geweldig dit verhaal! Knap van je dochter het heeft dus echt gewerkt haha.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk gaat Ceesje de dikste vriend van jullie Griek worden.
Groetjes Maia