Five on friday

In mijn blogpost van vorige week vertelde ik al over het ontruimen van het appartement van mijn moeder. En hoe mijn zus me aanspoorde om niet alles mee naar huis te nemen. Ik luisterde braaf naar haar en heb ook echt mijn best gedaan! Maar uiteindelijk mochten deze vijf toch nog mee naar huis:

 1. Seventies deken

Bij het zien van deze deken maakte mijn hart een sprongetje. Hij lag ergens onderop en ik wist niet eens dat deze bewaard was gebleven!! Een heuse seventies revival :) Ik herinner me nog dat ik als kind onder deze deken zat. Nu mag hij me weer opnieuw verwarmen, op koude dagen in het zitje buiten.

2. Delfsblauw bord

Als je maar lang genoeg wacht, wordt alles uiteindelijk weer hip. Ook Delfs blauw kent een revival. Ik weet nog niet of en waar ik deze ga hangen, maar ik dacht: bij twijfel houden!

3. Rotan stoeltje

We zaten hier vroeger op als we lange telefoongesprekken voerden. Want ja, die telefoon hing vast aan de muur in de hal, dus je kon geen kant op. Hij is nog van mijn grootouders. Inmiddels heeft 'ie een plekje in onze woonkamer. Om in te bellen, of gewoon even zitten en naar buiten staren...

4. Een tuinstoel

Ook deze stond klaar om naar de kringloop te gaan, totdat ik van mijn moeder het verhaal erachter hoorde. "Die tuinstoel kun je wegdoen" zei ze "die is niet zo bijzonder. Ik kocht hem ooit toen ik heel boos op je vader was. Ik ging met de bus naar Heerlen en bestelde deze. Hij was voor die tijd heel duur, ik geloof 98 gulden."

Ik moest lachen om deze mini-daad van feministisch verzet - geld uitgeven zonder je man daarvan op te hoogte te stellen - dat ik besloot dat de stoel wél bijzonder is. 

5. Schilderij

Dit schilderij is heel groot! Het hing vroeger bij ons in de woonkamer en ik weet nog hoe gefascineerd ik was door het tafereel. Wat stond er in het boek van die man? En die kronkeltrap links, waar leidde die naartoe? Mijn moeder ging er ooit mee naar 'Tussen Kunst en Kitsch' maar het bleek geen echte Rembrandt te zijn helaas. 

Ik ga hem niet ophangen en heb ook nog geen idee waar ik het kolossale exemplaar ga laten, haha, maar ook hiervoor geldt: wegdoen kan nog altijd.

Wat vind je van mijn buit? Wat had jij ook meegenomen naar huis of wat had je absoluut weggedaan? Ik ben benieuwd!

Liefs,
Carolien

Het einde van een tijdperk

“It’s the end of an era.” Die woorden klonken in de allerlaatste aflevering van Friends, toen het beroemde appartement de verkoop in ging en de vriendengroep ieder hun eigen pad koos. De paarse deur met het kijkgaatje viel voorgoed dicht. Die zin – het einde van een tijdperk – bleef daarna nog vaak door mijn hoofd spoken. Zoals toen ik afscheid nam van mijn eerste baan. Of toen mijn dochter de basisschool verliet. En de scholen die daarop volgden.
Afgelopen week dook de zin weer op. Bij het leegruimen van moeders appartement…

Dertig jaar aan herinneringen flitsen voorbij, terwijl mijn zus en ik één voor één haar spulletjes door onze handen laten glijden. 

"Gooi weg, wat moeten we er mee" klinkt de zware stem van mijn zus door het lege appartement als ik weer eens sta te dralen rondom een object. 

"Ja maar kijk, mama heeft een boodschap in dit boek gezet: "voor mijn kleinkinderen later".

Mijn zus fronst. "Staat er niet in elk boek een boodschap?"

Ze heeft gelijk.    

Elk boek in de kast bevat een tekstje: wanneer het is gekocht of van wie ze het heeft gekregen met een jaartal erbij. 

Ik bekijk de inhoud van de doos met spullen die mijn zus beheert en ontdek een fotolijst met een foto van ons tweetjes erin. "Die foto moet eruit" roep ik. "Straks staan we samen zo in de kringloop!"

Het is duidelijk: mijn zus is van de snelle en rigoureuze aanpak en ik schiet niet op. 

"Deze vaas, was die niet van oma?"

"Weg!" klinkt het dirigerend.

Ze ziet mijn twijfel.

"Wat wij nu doen he, dat moeten onze kinderen straks ook. En dan niet alleen met onze spullen maar deze erbij. We hebben toch de herinneringen! Waar laten we al die spullen?"

Ze heeft gelijk. Ik denk aan het jaar waarin ik 365 dagen 'ontspulde'. Elke dag een item weg. Het gaf me zoveel rust! En dan zou ik nu ineens in een week tijd mijn huis weer volproppen?

Ik zet een knop om en vul de lege doos voor mij. 

Het is het einde van een tijdperk....

Maar het belangrijkste hebben we nog! 

Zelf maken: vlierbloesemlimonade zonder suiker

Het vlierbloesemseizoen is in volle gang. Sterker nog: je moet snel zijn voordat ze weer uitgebloeid zijn! Voor het eerst dit jaar maakte ik vlierbloesemlimonade. Ik maakte het nooit eerder door de grote hoeveelheid suiker die je nodig hebt, maar nu zag ik een recept met maar 1 eetlepel honing als zoetmaker!

Dit heb je nodig:

• Ongeveer 20 vlierbloesemschermen (pluk ze op een zonnige dag als de bloemetjes helemaal open zijn)
• 2 bio citroenen
• 1 eetlepel honing
• water

En zo maak je het:

• Doe de vlierbloesemschermen in een grote kom (let op: was ze niet af, maar schudt ze voorzichtig om eventuele insecten te verwijderen)
• Schil de citroenen en voeg de schillen toe aan de kom.
• Snijd de citroenen vervolgens in plakjes en voeg deze ook toe
• Breng 1,5 liter water aan de kook en voeg dit toe aan de kom
• Dek de kom af en laat 24 uur staan op een koele en donkere plek.

De dag erna:

• Zeef het mengsel door een fijne zeef of kaasdoek in een pan. De vlierbloesems en citroenen blijven dus achter.
• Verwarm de vloeistof langzaam en voeg de honing toe (voeg optioneel nog een eetlepel appelazijn toe voor de houdbaarheid)
• Meng alles goed en breng het net niet aan de kook.
• Giet de limonade in een steriele fles en bewaar in de ijskast.

Wist je dat het vroeger traditie was om bij elk huis een vlier te planten vanwege beschermende krachten? Vlierbloesems zijn rijk aan antioxidanten, het is immuun versterkend en verbetert de spijsvertering. Ook biedt het verlichting bij verkoudheid of griep. 

Wat mij betreft staat dit drankje nu ieder jaar in juni in de koelkast! Je kunt er trouwens ook thee van maken. 

Fijn Pinksterweekend!

Bh's die blij maken

Mijn moeder van 92 bestelt graag bij firma de Witt. Dat is een postorderbedrijf waar je lekker ouderwets via een postkaartje je bestelling kunt doorgeven. Geen computer voor nodig. Ik vind het mooi dat dit nog bestaat. 



Als ik op bezoek kom, krijg ik regelmatig zo'n kaartje mee. "Wil je die voor me op de bus doen", vraagt ze dan, waarna enkele dagen later de bestelling volgt. Een stretch pantalon, streepjestrui of mooie bodywarmer. 

Toen ze laatst voor de derde keer op korte termijn een set nieuwe bh’s bestelde, moest ik er toch iets van zeggen. 

“Jeetje mam, wat moet je me al die bh’s?” 

Ze kijkt me schuldbewust aan. 

“Ach” zucht ze dan “die vorige pasten me allemaal niet.”
"Maar dan stuur ik ze toch terug” opper ik en open de ladekast die leeg blijkt. 

“ Ik heb ze weggedaan” zegt ze dan.

“Weggedaan? Die waren toch best prijzig” zeg ik verbaasd.

Ze haalt haar schouders op. “Ik wilde jou niet belasten met het terugsturen. Je hebt het al zo druk met alles en dan steeds die pakjes weer wegbrengen…. Maar maak je niet druk, ik heb ze naar het tweedehandswinkeltje gebracht hier in het verzorgingshuis."

Ik besluit het los te laten, maar verzeker haar dat ze het echt moet aangeven als iets niet past. Dat belooft ze. 

Als ik een week later weer bij haar ben, drinken we thee in het restaurant. Een bewoonster ziet ons zitten en snelt achter haar rollator naar ons toe. In de hand heeft ze een tasje.

Ze staat bij ons tafeltje en kan haar enthousiasme niet meer onderdrukken. “Ik heb net mijn slag geslagen in het winkeltje” jubelt ze als ze het tasje ondersteboven houdt boven de tafel. Er vallen drie setjes bh’s op tafel. Ik herken ze meteen.

“Kijk, gloednieuw met het kaartje er nog aan”, zegt ze.“ En precies mijn maat! Moet je voelen wat een kwaliteit.”

Mijn moeder vraagt haar achteloos wat ze ervoor betaald heeft. De mevrouw pakt de bh’s weer vast en stopt ze zorgvuldig terug in haar tasje, zodat niemand ze nog van haar af kan nemen.

“Twee euro” zegt ze dan en loopt met krasse schreden verder. Het tasje vrolijk aan haar rollator bungelend. ..

Twee euro.

Daarvoor kun je ze niet laten hangen...

Topsport

Soms heb je van die weken dat alles bij elkaar komt. Afgelopen week, was zo'n periode. Mijn dochter startte met haar eerste baan. Het appartement van mijn moeder werd te koop gezet en de hernia van manlief kwam tot zo'n hoogtepunt dat een acute operatie nog was. In Keulen. Tegelijk lag ook een vriendin in het ziekenhuis en beloofde ik op haar hond te passen. En tussendoor heb ik nog gewerkt. 

Gelukkig wordt het altijd weer weekend. Het appartement is verkocht, de honden hebben samen hun draai gevonden en de hernia is weg. Ik vertrek zo naar Keulen om de patiënt op te halen. Het ironische is dat Keulen op mijn lijstje voor 2025 stond als stad om te bezoeken. Niet wetende dat ik er om een andere reden zou komen. 

Ondanks de drukte kan ik mezelf nog steeds van alles opleggen.

Ik moet gezond koken

Ik heb mijn 10.000 stappen nog niet gehaald
Ik heb vandaag niet gesport

Heel vermoeiend is dat. Want soms loopt het gewoon even anders en dan moet je flexibel zijn. Dat is pas echte topsport. Toch? 

Je eigen ZINE maken

Al vaker zag ik het in Flow voorbijkomen: je eigen mini-magazine maken, oftewel: ZINE. Nu ik bezig ben met een nieuwe ronde van het postproject Zusterhood, leek het me leuk dit eens te proberen. Het thema? De jaren zeventig!

Nou eigenlijk was het thema 'tijdsoptimist'. Dat je altijd denkt meer tijd te hebben, maar je dan toch weer moet haasten. Heel herkenbaar voor adhd-types zoals ik :) Maar toen ik in de themabrief las dat de betreffende zuster ook uit 1970 komt, leek het me leuk om daar op verder te gaan. Dus ik maakte een ZINE van 8 pagina's over de 'seventies'.  

Een ZINE bestaat uit 8 pagina's. Je neemt een A3 vel en vouwt dat 3 keer dubbel. In het midden zorg je voor een inkeping (hieronder vind je nog een link naar een stapsgewijze instructie). 

Het hoeft allemaal niet perfect, je mag gerust een beetje doodlen, dat is juist de stijl. Je kunt je pagina's ook stempelen of beplakken, net wat je wilt. 

Ik vond het heerlijk om in het thema 1970 te duiken. Zo maakte ik een pagina over de TV programma's die er toen waren.

Ik ontdekte in mijn zoektocht dat de broccoli voor het eerst in die periode in de Nederlandse supermarkten lag. Leuk weetje.

Ik schreef over Doe Maar, Waterloo van ABBA, over de eerste uitzending van TopPop, over fotorolletjes en meesters die rookten in de klas. Over schoolmelk en de schooltandarts.  

Ik maakte ook een pagina om te laten zien hoeveel er in die 55 jaar is veranderd.

• Van Ned 1, 2 en 3 naar > streamingsdiensten
• Van ouderwetse filterkoffie naar > Latte Macchiato met een hartje
• Van de SRV of buurtsuper naar > de zelfscankassa
• Van cassettebandjes naar > een playlist op spotify
• Van ABC naar > LHBTQIA+
• Van een brief naar > een appje
• Van postgiro's naar > Tikkies
• Van een Encyclopedie naar > Chat GPT
• Van TikTak naar > TikTok
• Van iemand de deur wijzen naar > iemand ontvolgen
• Van foto's maken bij de portretfotograaf > tot selfie's 
• En van een biefstuk naar > een sojaburger.
  

Terug naar mijn jeugd dus, wat was dit leuk om te doen. Ik denk dat ik nog wel eens vaker een ZINE ga maken, bijvoorbeeld in plaats van een verjaardagskaart of brief. Je kunt natuurlijk gemakkelijk kopieën maken en je ZINE verspreiden in een kleine oplage.  

Klik hier voor duidelijke instructies als je zelf aan de slag wilt. 

Ik maakte trouwens nog dit doosje om alles in te doen.

Liefs,
Carolien

Six Words Stories

Afgelopen week volgde ik een cursus 'six words stories'.  Verhalen vertellen hoeft niet moeilijk te zijn. Dat is het idee achter deze verhaalvorm van maar zes (!) woorden. Het concept kan trouwens ook worden gebruikt als dichtvorm. Naast een leuke schrijfoefening is het een creatieve manier om je hoofd leeg te maken. Maar een verhaal van zes woorden, hoe dan?

Het doet een beetje denken aan een Japanse 'haiku' waarbij je ook zo weinig mogelijk woorden gebruikt om als het ware 'een vingerhoed aan emotie' te creëren. 

Het verhaal gaat dat de Amerikaanse auteur Ernest Hemingway ooit een hartverscheurend verhaal schreef van maar zes woorden:

Als lezer krijg je gelijk een heel beeld bij deze paar woorden. Wat is er gebeurd? Waarom zijn die schoentjes nooit gedragen?  

Zelf aan de slag

• Als eerste oefening gaan we intuïtief schrijven. We krijgen een schriftje aangereikt en daarin mag je alles schrijven wat er in je opkomt: van de dingen die je thuis nog moet doen tot wat je op dit moment ziet. Deze oefening is bedoeld om je hoofd helemaal leeg te maken.
• Daarna kies je een woord dat de kern van je verhaal wordt. Bijvoorbeeld 'bloei'. Daarom heen ga je weer allemaal woorden schrijven die je aan bloei doen denken. Van bloemen en lente tot hooikoorts. Al die woorden schrijf je ook intuïtief op. Er is geen goed of fout.
• Vervolgens kies je dertig woorden die je het meest aanspreken en daarmee ga je groepjes van vijf maken. Wat hoort een beetje bij elkaar? Dit zijn de kernwoorden van je verhaal. Vervolgens vul je het op met vulwoorden (bijvoorbeeld lidwoorden of verbindingswoorden). 
• Als je vast zit, dan helpt het om bijvoorbeeld in een Flow boek te bladeren om illustraties te bekijken. 
• Bij een Six Words Story is het gebruik van leestekens erg belangrijk, zo leer ik al snel. Een komma of punt op de verkeerde plaats kan al gauw afbreuk doen aan het geheel. 

Er kwamen al gauw wat ideetjes op papier:

Hoe kan 
leegte
zo zwaar voelen

Zij ging uit,
hij ging aan

Te huur
wegens verhuizing
appartement
Uitgewoond

Mocht je ook aan de slag willen: probeer het gewoon eens! 

De cursus werd trouwens gegeven door 'de positieve postbode': een alleenstaande moeder die een tijdje als postbode heeft gewerkt. Ze bracht de post rond in een bakfiets zodat haar zoontje gewoon meekon en ze geen oppas hoefde te regelen. Ze had altijd een blokje gele memo's bij zich waarop ze een inspirerende quote of lieve groet schreef om op de post te plakken. Gewoon als extraatje. Dat alleen al is een verhaaltje waard:

Zij bezorgde 
post
en een glimlach :)

Ontspullen voor gevorderden

De afgelopen tijd pendelde ik tussen 4 woonlocaties. Naast mijn eigen huis was ik veel in het appartement van mijn moeder te vinden, waar ze al een jaar niet meer woont, de tijdelijke zorglocatie waar ze nu is en de nieuwe, vaste locatie (eindelijk!) waar ze deze week naartoe kan. Heel wat spullen gingen deze weken door mijn handen.  

Verhuizen van een appartement naar een kleinere kamer, zorgt dat je beslissingen moet nemen. Oude fotoalbums kwamen voorbij, kindertekeningen, vaasjes, kaarsjes, schilderijen, boeken.... Elke week als we op bezoek gingen namen we een bomvolle shopper mee om samen te kijken wat bewaard moet blijven. "Die ketting is nog van je overgrootoma" klonk het dan, of "dit ding is echt niks waard, gooi dat maar weg."

Ik vertelde een vriendin op what's app over het grote ontspullen. Ik verwachtte dat ze iets zou zeggen in de trant van: 'wat emotioneel voor je'. Maar ze reageerde anders. "Wat ontzettend mooi dat jullie dat zo samen kunnen doen." 

Ja, zo had ik het helemaal nog niet bekeken.

Ze appte verder. "Weet je dat daar een naam voor is? Je moet niet schrikken want het klinkt wat cru, maar in Zweden heet dit 'Swedish Death Cleaning'.

Ik vroeg aan Google wat het inhield en vond er meer informatie. Het idee achter deze vorm van ontspullen is dat je, terwijl je nog in leven bent, een mooie plek voor je spullen kunt vinden. Dat is inderdaad wat wij aan het doen waren. 

"Is die jas niet perfect voor de kledingbank? Kunnen die boeken niet naar de mini bieb? Zal ik Lana het servies geven want zij spaart voor de uitzet..." 

Vorige week zaten we samen rond een kistje met sieraden en frutsels, een kopje cappucino in het midden. Opeens liep een mede bewoonster voorbij en keek nieuwsgierig naar wat we deden. "Wat een prachtige ketting" jubelde ze bij het zien van een van de exemplaren. "Wil je hem hebben" vroeg mijn moeder spontaan en de dame zette grote ogen op. "Mag dat dan?" Ik nam het exemplaar in mijn hand, stond op en legde de ketting om haar nek en sloot hem af. Ze pakte haar handtas van de grond en haalde er een zakspiegeltje uit dat ze voorhield. "Hij staat prachtig" riep ze uit en mijn moeder en ik konden dat alleen maar beamen...

Binnenkort komt haar appartement in de verkoop. We hebben nog een paar kastjes met spullen te gaan, maar daar gaan we samen op ons gemak over beslissen....

     

Haspengouw: de Vlaamse Betuwe

Afgelopen vrijdag bracht ik een bezoekje aan de Vlaamse fruitstreek Haspengouw, ook wel de Betuwe van het Zuiden genoemd. Fruitbomen waren er zover je kon kijken en dus ook bloesems! Een heel geliefde regio en zeker in deze tijd van het jaar.

Het is slechts een uurtje rijden vanuit Limburg, maar dan ben je ook echt even in een andere wereld. 

Ik had deze plek op mijn lijstje geschreven vanwege die bloesems, maar ook om het 'zwevende kapelletje'. Het is een van de drie kunstwerken in deze regio. In een eerdere blogpost schreef ik over de andere twee.

Het kapelletje is gemaakt van, hoe kan het ook anders: kersenhout. Het steekt parmantig boven de grond uit waardoor het een optische illusie lijkt. 

Op de weg erheen passeerden we heel wat fruitbomen en in het veld liet een prachtige fazant zich zien.

Het kapelletje bevindt zich in Sint-Truiden, de hoofdstad van Haspengouw. We besloten richting het centrum te gaan. En route passeerden we een ellenlange straat met allemaal 'etalages' waarin vrouwen zich van hun beste kant lieten zien, haha. Een soort 'Wallen' maar dan op het Belgische platteland. Bizar!

Het centrum was best nog groot, met winkelketens als H&M en ook een Hema. Maar gelukkig ook idyllische plekjes, zoals een oud postkantoor dat was omgetoverd tot brasserie: de Posterijen. Als postliefhebber wilde ik daar natuurlijk lunchen.

Overal stonden postzakken vol gedateerde brieven en er hing zelfs het carrosserie van een oude Postwagen aan de muur. 

  

Zelfs de toiletten waren in stijl: dames en heren.

Het leuke is dat je hier ook ontbijt- en picknickmanden kunt reserveren zodat je die tussen de bloesems kunt opeten. Trouwens, op heel veel plekken zijn in deze periode 'pop up' bars in de velden waar je eten en een kleedje kunt krijgen om dat buitengevoel optimaal te ervaren.

Was jij al eens in deze regio?

Liefs,
Carolien

Op stap met de politie

Afgelopen maand interviewde ik een politieman voor ons lifestyle magazine. Het was een ontzettend leuk gesprek. Toen ik aangaf dat ik nog genoeg vragen had om een hele dag mee te vullen, zei hij: "wil je eens mee een dienst draaien?" 

Uh.... ja, natuurlijk!

Dus afgelopen maandag namen mijn collega (videograaf) en ik plaats in een echte politieauto, waarbij we ook nog eens toestemming kregen om te filmen.  Best spannend, want ik had geen idee wat we konden verwachten. Maar ja, het was maandagochtend, het zonnetje scheen en alles zag er vredig uit..

De sfeer in de auto was heel relaxed. "Het lijkt misschien alsof ik nu alleen vrolijk met jou aan het kletsen ben" sprak de agent me toe "maar intussen scan ik steeds de omgeving." Via de achteruitkijkspiegel zag ik zijn ogen inderdaad heen en weer flitsen. In codetaal besprak hij nummerborden met zijn mede-agent en in een ipad werden de kentekens ingetoetst. "Ja, vier maanden geleden APK moeten hebben." De agent achter het stuur drukte op de rem, draaide de auto op de weg en zette als een speer de achtervolging in. "Wie zijn we aan het achtervolgen" vroeg ik vanaf de achterbank." Die witte bestelbus" klonk het. "Die heeft zijn APK niet gehad."

De bestuurder zette de bestelwagen langs de kant. Twee heren stapten uit die bepaald niet goed gemutst waren. De eerste boete werd uitgereikt en die werd lijdzaam in ontvangst genomen. Ik mocht steeds mee uitstappen terwijl mijn collega vanuit de auto filmde, vanwege de privacy van de personen natuurlijk.

De volgende stop was een meneer die een aanhangwagen vol oud-ijzer had, dat aan alle kanten uitstak. "Besef je wel hoe gevaarlijk dit is voor fietsers die langs je rijden" sprak de agent hem vermanend toe. Op datzelfde moment ontdekte hij nog een groot, vlijmscherp mes op de kar. " Dat gebruik ik altijd om de touwen door te snijden waarmee ik het ijzer vastbind" verontschuldigde de man zich en hij zichtbaar van slag. Ik geloofde hem meteen, maar ja, daarom zou ik waarschijnlijk ook geen goede agent zijn :)

De derde stop was vanwege het niet dragen van een gordel. De jongeman kwam er vanaf met een waarschuwing. "Jij was ook aan het appen onder het rijden he?" vroeg de agent die het whats-app scherm zag openstaan. "Ik kan dat niet bewijzen, maar laat het een waarschuwing zijn!" Ook deze meneer was meewerkend. "Ik heb pas longontsteking gehad" begon hij te vertellen. "Ik heb zelfs bloed opgehoest." De agent reageerde begripvol. "Dat vind ik rot voor je. Gaat het nu beter met je?"

Dat stukje respect vond ik mooi om te zien. Hoewel ze bij de laatste stop aanzienlijk strenger werden. Twee jonge jongens stonden op een parkeerplaats voor invaliden in hun auto een broodje te eten. "Ik vind dit tamelijk respectloos" klonk het ineens veel strenger uit de mond van de agent. "Zie je niet dat hier een huisartsenpost is? Hoe zou je het vinden als jouw opa of oma de huisarts niet konden bereiken omdat iemand uitgebreid aan het lunchen is op de enige parkeerplaats ?" Toen de jongen kreeg te horen dat dit 400 euro kan kosten dimde hij gelijk in. "Ik wist het echt niet" zei hij en wist niet hoe snel hij weg moest komen.

Tussendoor kon ik al mijn overige vragen stellen. Zijn jullie zelf wel eens bang? Wat is het ergste dat je meemaakte? Denk je wel eens aan stoppen?

Heftig vond te horen dat de agenten, beiden Marokkaans, in hun werk ook tegen racisme aanlopen. Zo wilde een burger die aangifte kwam doen niet door hun worden geholpen. Ongelooflijk.

Geen agressieve burgers, of wilde achtervolgingen....maar het met snelheid door de woonwijken vliegen vond ik al spannend genoeg, haha. 

Ik wens jullie allemaal vreedzame Paasdagen :)

Geniet ervan!

Liefs,
Carolien