De schil

Tijdens mijn cursus Creatief Schrijven kreeg ik de opdracht om een stukje te schrijven over het schillen van aardappels. Dagen liep ik tegen die opdracht aan te hikken; wat kun je daar nu over schrijven? Na een week heb ik uit wanhoop mijn laptop open geklapt en ben gewoon beginnen te typen. En nu deel ik dit verhaaltje met jullie. Gewoon, omdat hele eenvoudige handelingen voor sommige mensen vaak toch een beetje bijzonder kunnen zijn...

DE SCHIL

De schil krulde losjes in haar hand en belandde vervolgens als een spiraal op de houten keukentafel. Ze had het nog altijd in de vingers. Ondanks de reuma was dat iets wat niemand van haar afnam. De kracht in haar benen, haar gehoor, het zicht... alles werd geleidelijk minder, maar een gedegen huisvrouw was ze nog steeds. 

Vanochtend kwam ze ineens op het idee, bij het passeren van een groentezaakje in het dorp. Ietwat terughoudend had ze het kleinste zakje aardappelen gekocht en in het mandje van haar rollator gelegd. Als een kostbare schat die zorgvuldig bewaakt moest worden. Hoe lang geleden had ze voor zichzelf gekookt? Vijf jaar toch zeker. Ze dacht aan de flauwe aardappelpuree van tafeltje-dekje waarvoor haar kinderen haar na de dood van haar man hadden opgegeven. Onbewust trok ze haar neus op. Vandaag ging ze weer eens ouderwets voor zichzelf koken, misschien nog wel met een kaarsje op tafel.

Ze pakte een nieuwe aardappel uit het netje: een knoestig exemplaar met overal bulten, als de knokkels op haar hand. "Wat zijn jullie tegenwoordig schoon", sprak ze hardop. Ze legde het mesje even neer en keek voor zich uit. Ze herinnerde zich de aardappels die ze samen met haar opa rechtstreeks van het veld haalde. De dikke laag zand die ze eerst moesten verwijderen. Haar arm rustte tegen het tafelblad en trilde. Ouderdomsvlekken tekenden haar hand. Ze kon de bruine vlekken nog herinneren bij haar moeder, nu was ze er zelf mee bezaaid. 

Op de achtergrond klonk muziek uit de radio. Binnensmonds neuriede ze mee met de Duitse muziekzender en richtte haar aandacht weer op haar klus.

Hoeveel aardappels zou ze in haar leven hebben geschild? Vijf kinderen, een man die in de mijn werkte, zo'n dikke vijftien aardappels per dag, zeven dagen in de week... Ach, wie zal het zeggen? De hoop schillen werd elk jaar minder als er weer een kind het huis uitging. En nu lagen er maar drie kleine aardappels. Teveel voor haar maag, maar ze wist nu al dat ze ze alle drie zou opeten. Ze nam de laatste aardappel ter hand en maakte met het schilmesje een voorzichtige inkeping. De rest ging als vanzelf. De schil veerde zachtjes op en neer en maakte een klein dansje. Vervolgens belandde hij op het tafelblad. Ook nu weer in één stuk geschild, een flinterdun laagje. Broos, maar sterk genoeg om niet uit elkaar te vallen. Net als zijzelf...