Vrij op maandag

De stilte in huis overdondert me.  Het is maandagochtend, manlief is op z'n werk en de kroost is naar school. Ik ben de enige in huis en ik heb geen enkele verplichting opstaan. Geen werkoverleg, geen files, geen ellenlange vergadering. Ik heb een vrije dag. Op maandag welteverstaan. Ik kan me niet herinneren wanneer dit voor het laatst plaatsvond. Want als ik vrij neem, is dat altijd omdat mijn aanwezigheid ergens vereist is.  Als ik me heb opgegeven als knutsel- of voorleesmoeder of als de oppas verhinderd is. Maar van dat alles is vandaag geen sprake.

De aanleiding voor mijn vrije dag is een overschot aan vakantie-uren. "Waarom neem je niet eens een dagje vrij," tipte mijn directe collega. Ja, waarom deed ik dat niet? Eén blik in mijn volle agenda echter leerde al gauw dat er niet veel te kiezen viel. De enige dag die nog blanco was, was deze maandag. Wat moest ik nu met een vrije maandag? Maar het was dit of niks.

En dus was ik thuis vandaag, alleen, met als enige geluiden het tikken van de radiator en het snurken van de hond. Geen kinderstemmetje dat de kamer vult, geen voetstappen op de trap of  kledingstukken die overal verspreid liggen. Geen kakofonie aan geluiden van computerspelletjes. Game over. Try again.

Onwennig kijk ik om me heen. Ik  moet me bedwingen niet in te loggen op mijn werkcomputer om mijn mails te bekijken. Ik stop de telefoon diep weg in mijn tas en besluit deze dag te starten met wat huishoudelijke taken. Ik begin in de keuken. Met een stevige bezem schrob ik het sop over de tegels, zo hard dat ze bijna in de vloer verdwijnen. Tussendoor draai ik twee wasjes en  tref ik al  voorbereidingen voor het avondeten. Het schillen van de aardappels doe ik zittend aan de keukentafel. Precies zoals mijn moeder dat altijd doet. Niet staand aan het aanrecht, met de telefoon tussen mijn oor en kin in geklemd. Ik bekijk de pan waar ik de aardappels in laat plonzen. Hou oud is deze eigenlijk met z'n losse handvatten? Hoogste tijd om weg te gooien! Ik ruim op in mijn huis én in mijn hoofd.

Dan valt mijn oog op de klok. Het is 13 uur geweest en op de automatische piloot gris ik mijn jas en tas en stap in de auto op weg naar het centrum. Omdat ik nu eenmaal gewend ben om voortdurend van A naar B te draven. Met of zonder doel. Maar lopende door de winkelstraten overvalt me een gevoel van onrust.  Schreeuwende reclameborden, de rijen voor de kassa's... wat hoop ik hier te vinden terwijl alle boodschappen al in huis zijn? Waar ben ik naar op zoek? Ik verlang ineens heel sterk terug naar de stilte van mijn huis.

Op het moment dat ik de oprit naar mijn eigen huis op loop, lacht de postbode me tegemoet. "Kijkt u eens, mevrouw" zegt hij  en duwt een pakketje in mijn handen. Op elke andere dag zou ik een briefje in de bus aantreffen waarop staat dat ik het pakje de eerstvolgende dag kan ophalen. ... Maar nee, vandaag wordt dit pakje me persoonlijk overhandigd, als een cadeautje dat gekoesterd moet worden. Ik open de doos en neem het boek eruit dat ik via internet heb besteld. Ik wrijf over de cover en sla het verwachtingsvol open, terwijl ik onderuit zak in de bank. 

En dan, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, ga ik lezen. Op een maandagmiddag in december.  Zonder schuldgevoel duik in weg in de pagina's van het boek, laat ik me meeslepen op het ritme van de woorden, met een kop thee binnen handbereik.  

Plots veer ik toch weer even op. Ik loop naar mijn werktas en gris mijn mobiel eruit. Tientallen ongelezen mails schreeuwen om geopend te worden, bekéken te worden, ze roepen om actie. Ik negeer ze volledig en scrol direct door naar mijn agenda. Het jaar 2013. Zomaar een maandag halverwege het jaar. Met mijn vingers tik ik op het schermpje: vrije dag.

Zo... ook die neemt niemand meer van me af...