Bowie

Het begon allemaal met roze blaartjes rond zijn lippen. 'Siliconenlipjes' noemden wij ze gekscherend. Het zag er komisch uit en hij had er verder helemaal geen last van. 

De dierenarts keek er echter fronsend naar en schreef hem medicijnen voor. De blaartjes werden minder, maar gingen niet weg. Ook op zijn tong zag er ik een paar. Toch nog maar eens terug. Onze dierenarts wist het niet, daar moest hij eerlijk in zijn. Hij stuurde ons door naar een specialist in Aken, Duitsland.

Daar waren we vorige week. Ik verwachtte naar huis gestuurd te worden met hét ultieme wondermiddel, maar in plaats daarvan hoorde ik de dierenarts dingen zeggen die ik liever niet wilde horen. Van  'onder narcose brengen'  tot 'biopten nemen'. Voordat we het wisten, lag hij op de behandeltafel voor allerlei onderzoeken.

Een week later kwam de uitslag.
Vermoedelijk een zeldzame vorm van leukemie.
Dat sloeg erin als een bom.

Vandaag volgen verdere uitslagen en horen we welke behandelmethoden er zijn.
Ik zit de hele dag te broeden op de telefoon, maar hij gaat niet over.

Ik kan het niet geloven. En besluit het dan ook niet te doen. Want de waarheid is dat ons allerliefste hondenbeest heel goed eet, nog flink kan wandelen en gewoon zijn vrolijke zelf is.

Daar houd ik me dan maar aan vast.
Dat het vast zo erg niet is.

Want alles hier in huis draait om Bowie. Hij hoort bij ons gezin.

Ik zou me niet eens zo druk maken om mijn eigen verdriet, maar des te meer om dat van mijn dochter.

Ik weet zelf nog als kind  hoe dat was om je beste vriend te moeten verliezen.

Ik heb haar wel al voorbereid dat er iets niet goed is. En dat hij misschien een zeldzame ziekte heeft.

-"Ja maar mama, ik heb laatst gelezen dat een hond 21 jaar is geworden."
-"Lieverd, dat is echt heel zeldzaam...."
-"Ja, maar je zegt net zelf dat hij een zeldzame ziekte heeft. Dan kan hij toch ook zeldzaam oud worden?'"

Kinderlogica...
Ik besluit erin te geloven.

Liefs Carolien