Morgen is dodenherdenking. Verhalen over de oorlog zijn er in mijn familie genoeg. Mijn grootouders hadden veel contacten met de soldaten die lokaal gestationeerd waren in tenten. Ze vroegen hen vaak een hapje te eten of de avond door te brengen.
Raar idee dat dit zich allemaal afspeelde in het huis waar ik nu nog steeds woon.
Mijn vader.
Mijn moeder heeft minder leuke herinneringen aan de oorlog. Als 9-jarig meisje maakte ze het bombardement mee in Geleen. De hele stad, inclusief hun huis werd verwoest.
De kinderen werden apart ondergebracht bij familie elders in het land. Mijn moeder moest 3 maanden bij een tante in huis die ze nauwelijks kende, weg van haar ouders en broers en zussen.
Mijn dochter is nu ook 9. Ik moet er niet aan denken...
Alles is toen verbrand, er is ook helaas geen enkele foto of herinneringsstuk meer uit die tijd.
***
Vorig jaar vertelde ik jullie al dat ik een graf heb geadopteerd uit de Tweede Wereldoorlog. Ik vond dat zo'n mooie gedachte...
Op bijzondere dagen, zoals Kerstmis, St PoppyDay maar natuurlijk ook op dodenherdenking plaatsen we een bloemetje.
Dit is mijn oma met een van die soldaten.
Raar idee dat dit zich allemaal afspeelde in het huis waar ik nu nog steeds woon.
Mijn vader.
Mijn moeder heeft minder leuke herinneringen aan de oorlog. Als 9-jarig meisje maakte ze het bombardement mee in Geleen. De hele stad, inclusief hun huis werd verwoest.
De kinderen werden apart ondergebracht bij familie elders in het land. Mijn moeder moest 3 maanden bij een tante in huis die ze nauwelijks kende, weg van haar ouders en broers en zussen.
Mijn dochter is nu ook 9. Ik moet er niet aan denken...
Alles is toen verbrand, er is ook helaas geen enkele foto of herinneringsstuk meer uit die tijd.
***
Vorig jaar vertelde ik jullie al dat ik een graf heb geadopteerd uit de Tweede Wereldoorlog. Ik vond dat zo'n mooie gedachte...
Op bijzondere dagen, zoals Kerstmis, St PoppyDay maar natuurlijk ook op dodenherdenking plaatsen we een bloemetje.
Nu leek het me leuk om de familie van deze jong gestorven soldaat op te speuren om hen te laten weten dat het graf van hun (achter)kleinkind/oudoom er netjes bij ligt. Ik had slechts twee aanknopingspunten: een naam en een geboorteplaats in Engeland. Aan de hand van een telefoonboek en Facebook heb ik alle Fosters aangeschreven. Helaas zonder resultaat. Ik kreeg weliswaar hartverwarmende brieven en kaartjes terug dat ze het initiatief zo waardeerden, maar niemand bleek familie te zijn.
Ik geef het op.
En zie onszelf dan maar een beetje als familie van deze jongeman die ooit voor onze vrijheid heeft gevochten!
Liefs,
Carolien
Carolien
Wat is de adoptie van een graf een mooi initiatief! Jammer dat je geen familie hebt kunnen vinden, ik weet zeker dat ze diep geraakt zou zijn! Los daarvan is de jaarlijkse herdenking een belangrijk gebeuren, om stil te staan bij al het leed dat toen geleden is voor onze vrijheid.
BeantwoordenVerwijderenLieve groet, Ingrid
Helaas leven mijn beide pakes en beppes niet meer. Ze hebben eigenlijk ook nooit iets vertelt over vroeger, terwijl er toch toen ook vast dingen zijn voorgevallen die best doorvertelt hadden mogen worden . Jammer. Mijn dochter wordt binnenkort negen. Brrrr, ik moet er ook niet aan denken dat zij 3 maanden uit huis zou moeten.
BeantwoordenVerwijderenLiefs Anja
Wat een prachtig initiatief! Toch jammer dat je ondanks alle moeite geen nabestaanden hebt kunnen vinden.
BeantwoordenVerwijderenLieve groet, Miranda
Wat mooi die adoptie van zo'n graf ,het ontroerd me
BeantwoordenVerwijderenErg lief gebaar ,jammer dat er geen familie gevonden is ,goed dat we blijven herdenken,lieve gr marloeskreatief
Wat een indrukwekkende post Carolien!
BeantwoordenVerwijderenJammer dat je geen familie van de soldaat hebt kunnen ontdekken. Desalniettemin is het een lief en sociaal gebaar dat jullie een beetje 'familie' van de jonge strijder zijn.
Goed weekend, Ingrid.
wauw! En ik vond dit vorig jaar ook al zo'n super initiatief van je..... jammer dat al je gespeur niet het gewenste effect heeft gehad. Je hebt wel gedaan wat je kon. De oude foto's zijn ook super. Bizzar inderdaad dat allemaal in jouw huis gebeurd is. Liefs!
BeantwoordenVerwijderenIk wist niet eens dat het kon, wat prachtig dat je dat doet. Jammer dat je niets heb kunnen achterhalen. En ja die oorlog heeft niets dan verdriet gebracht 9 jaar en dan maanden van je eigen familie weg te moeten hartverscheurend. En ja morgen staan we daar weer even bij stil. Wat een enorm leuk kaartje zeg zo schattig mooie kleuren. Ik wens je een heel goed weekend, met veel zonneschijn kunnen we lekker doorgaan in de tuin. Geniet van het mooie weer, lieve groet Petra.
BeantwoordenVerwijderenWat een indrukwekkende post Carolien. Zou je via het leger of het Rode Kruis in Engeland ook nog iets te weten kunnen komen?
BeantwoordenVerwijderenIk vind het een heel mooi gebaar om een graf te adopteren.
Zelf lees ik omstreeks deze tijd nieuw uitgekomen boeken over de oorlog. Er zijn nog steeds mensen die hun verhaal op papier zetten, wat hebben ze veel meegemaakt en wat is de herdenking dan een groot goed.
Ik wens jullie een goed weekend!
Liefs, Gerry
Wat lief Carolien om een graf te adopteren. De foto van je vader, ik raak er door ontroerd want in een soldatenkloffie en het is nog zo'n jochie om te zien !
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Ellen
Wat een indrukwekkend verhaal ...
BeantwoordenVerwijderenJammer dat je speurtocht niks heeft opgeleverd ...
Fijn weekend ... gr. Gerd@
Kippenvel.....
BeantwoordenVerwijderenwat goed van je zeg,dat je een graf onderhoud en netjes houd,echt heel veel respect.
BeantwoordenVerwijderenliefs yvonne
Mooie daad en mooie gedachte. Jammer dat je de familie niet hebt kunnen achterhalen.
BeantwoordenVerwijderenWat een grootmoedig gebaar om voor het graf te zorgen van een oorlogsheld. Jammer dat je de familie niet hebt kunnen vinden.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Melanie
Hey die lieve Lien wat mooi van jullie dat jullie dat doen. Hier een vroege vogel (ga zo nog een poging doen ;)), je verhaal raakt me, tranen over mijn wangen.
BeantwoordenVerwijderenIk vertelde die lieve tante Jannie van ons nog dat wij al in september 1944 bevrijd waren, in ieder geval van Maastricht weet ik dat 13 september, de dag nadat mijn moeder in de schuilkelders geboren is. Ze vertelde dat ze veel angst heeft gehad als kind van de sirenes, ze zal die angst mee hebben gekregen in de buik van mijn oma toen die zwanger was. Dus lijflijk heeft ze hem niet meegemaakt. Mijn opa werkte als ik het goed heb bij het verzet.
Mijn vader is in de oorlog geboren in 1940, mmm eigenlijk weet ik weiniger van hem. Mijn moeder vertelde er wel over, over mijn opa enzo. Mijn vader maar eens vragen...
Dikke knuff!
Wist niet dat dat kon, adopteren, wat een mooi initiatief, hoop dat je toch op de een of andere wonderlijke manier de Forster familie vind.
BeantwoordenVerwijderenMooi Carolien, en ook bijzonder dat je nog steeds in hetzelfde huis woont. Jammer dat je de familie niet hebt kunnen opsporen maar uiteindelijk doe je het voor hem denk ik. Het is ook goed om je dochter hierbij te betrekken zoals je doet. Na onze wandeling van afgelopen donderdag zijn wij ook op een heel speciale plek geweest, daar ga ik vandaag een post over maken.
BeantwoordenVerwijderenik sta er ook altijd bij stil...mijn vaders vader stierf in duitsland toen papa nog 0 jaar was en ligt op de ere begraafplaats in loenen
BeantwoordenVerwijderenliefs jenneke
Oh Carlien wat een geweldig bericht deze dag. Zo leuk te zien dat je meer weet van je ouders/grootouders uit de oorlogstijd en zelfs met foto's. En wat prachtig dat je zoveel moeite hebt gedaan voor de jonge soldaat en nog steeds doet.
BeantwoordenVerwijderengroetjes joke
Wat heb je mooie foto's van je ouders in jouw huis (en toen van van je ouders natuurlijk...) Jammer dat je de familie niet hebt kunnen opsporen, zou inderdaad heel fijn zijn geweest om het te kunnen vertellen :)
BeantwoordenVerwijderenMijn opa heeft in Nederlands Indië bij de stoottroepen gediend, maar is helaas overleden toen ik jong was (en nog geen interesse in/weet van zulke verhalen had...) Gelukkig hebben we nog wel allerlei documenten. En laatst zijn we bij het stoottroepen museum geweest waar ze de vlag van zijn regiment (even geen idee of dat de goede benaming is..) in opslag hebben en die hij zelf nog heeft gehesen. Zo raar en ook leuk om die vlag te kunnen aanraken :)
Ja, regiment moet bataljon zijn :) Hij zat bij het reizend bataljon en hebben bijna alle eilanden daar gehad :)
BeantwoordenVerwijderenMooi dat je dit doet.
BeantwoordenVerwijderenZo zijn we allemaal met elkaar verbonden.
Als de muren van je huis eens konden spreken...
Wat mooi, Carolien zo belangrijk om dit verhaal levende te houden!!
BeantwoordenVerwijderenTop dat je dat doet! xx
BeantwoordenVerwijderenLief dat je dat graf hebt geadopteerd en er voor zorgt. Wel jammer dat je de familie niet hebt gevonden. Misschien moet je proberen via een organisatie van oud-strijders of zo?
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal Carolien. En wat goed dat je een graf hebt geaddopteerd. Dat wij al zo lang in vrijheid leven is iets bijzonders!
BeantwoordenVerwijderenEn het is geen probleem hoor, ik wacht nog wel even op mijn brief :)
Mijn moeder heeft ook veel meegemaakt in de oorlog , als kind, ze zijn alles kwijt geraakt en ieder jaar heeft ze het rond deze tijd toch weer heel erg moeilijk.
BeantwoordenVerwijderenHoi Carolien, wat een mooi gebaar om een graf te adopteren....nooit geweten dat dat kon! Toen ik een baby was had ik een oppas oma, die heel de week op mij paste omdat mijn ouders beide fulltime werkten. Omdat mijn ouders uit Griekenland komen had ik hier geen opa's en oma's in de buurt. Dus mijn Hollandse oppas oma is en was in mijn ogen mijn enige echte OMA:) Oma had als jonge vrouw ook de oorlog meegemaakt en kon daar uren over vertellen en ik kon daar nooit genoeg van krijgen! Zij was haar jongste broer kwijt geraakt in de oorlog, hij was vermist en het niet weten wat er met hem was gebeurd, maakte haar intens verdrietig en machteloos:( Ik leef vanavond met hen mee die in het verleden hun dierbaren zijn kwijtgeraakt aan deze verschrikkelijke oorlog, maar ook met de mensen die vandaag de dag midden in een oorlog zitten en voor wie het nu dagelijkse kost is dat ze in die ellende leven!
BeantwoordenVerwijderenZo lief van jullie! Onze adoptie is niet doorgegaan, wegens allerlei problemen bij de gemeente, jammer.
BeantwoordenVerwijderenOok fijn dat je nog steeds op familiegrond woont: mooi!
Indrukwekkend. Soms komt alles toch nog heel dichtbij.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi geschreven! Blifjt ieder jaar weer indrukwekkend.
BeantwoordenVerwijderenGroeten Maaike
Dat moet inderdaad een raar idee zijn zeg... Wat een hartverwarmend initiatief en wat leuk dat je toch reactie kreeg van mensen die geen familie bleken. Misschien komt er toch nog eens wat?
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige post heb je hiervan gemaakt met indrukwekkende foto's!
BeantwoordenVerwijderenMoet inderdaad apart zijn om hier over na te denken en nog in het huis te wonen.
Het contrast met de recente foto waarop je dochter bloemen bij het graf zet is groot maar mooi!
Wat jammer dat het je niet gelukt is de familie te achterhalen maar wat leuk dat je toch mooie brieven terug kreeg.
Fijne zonnige bevrijdingsdag morgen!
Lieve groet Maia
Heel mooi om zo de herinnering levend te houden!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel!
Ik heb gisteren voor het eerst meegedaan met de Nederlandse herdenkingsdag, ik wist niet dat jullie deze hadden, tot ik het las bij Ellen. En nu bij jou. Ik ben ook vaak onder de indruk van alles wat met de oorlog te maken heeft, met het offer dat zoveel jonge mannen gebracht hebben voor onze vrijheid. Vorige zomer zijn we met de 2 grootste kids langs de landingsstranden van Normandië getrokken met de tent. Opdat we nooit zouden vergeten, ik hoop dat zij dit ook verder met zich mee zullen dragen. Ik kan me voorstellen wat een gevoel dat geeft, nu te wonen in het huis waar vroeger de oorlog zo kortbij was. Mooi blogbericht Lien!
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi om zo de herinnering levend te houden,vooral het ook door te geven aan je kinderen wat je doet op een prachtige manier ...fijne zondag nog lieve groet rosita
BeantwoordenVerwijderenVind het mooi om hier elk jaar weer even bij stil te staan. Had zo graag verhalen van mijn opa en oma willen horen, maar als klein meisje mocht ik dat nooit vragen van mijn mama. Nu kan het helaas niet meer, weet wel dat mijn opa in zo,n werkkamp heeft gezeten en daar wild ik graag meer over weten omdat ik het toch een interessant iets vind.
BeantwoordenVerwijderenJeetje Lien, wat een verhaal, ik zelf vind het belangrijk om dit soort dingen mee te geven aan de kinderen, hoewel er volgens mij heel veel ouders zijn die dat niet meer doen, ik laat mijn kinderen hoe klein ze ook zijn gewoon even stil zijn, even bedenken hoe anders het had kunnen wezen, en dat wij daar 1x in het jaar even bij stil moeten staan, het is belangrijk dat de kinderen dit stuk ook mee krijgen, ook al is het zo lang geleden, het is toch een deel van ons allemaal...en jammer dat je de fam. niet heb kunnen vinden, maar ik vind het een prachtig gebaar! en het siert jou dat je dit doet!
BeantwoordenVerwijderenLiefs