Miskopen

Het begon allemaal met mijn theepot van  Blond Amsterdam..

 

 Ik was al een hele tijd op zoek naar een theepot toen Blond ineens met dit nieuwe model kwam aanzetten. Heel onhandig hoog (want het water blijft niet lang warm), maar leuk was hij wel en daarbij...ik zocht al zo lang…. dus 40 euro lichter verliet ik de winkel.

Tot ik de dag erna bij V&D dit exemplaar tegen kwam van Room Seven:

Ik was op slag verliefd. Helemaal keetje-proof en eigenlijk precies wat ik al die tijd al zocht. Maar de Blond-pot had ik al gebruikt (één keer weliswaar, maar toch…), hij kon niet meer worden geruild. Uiteindelijk heb ik hem met verlies op Marktplaats verkocht en de andere gehaald.

De toon was gezet.
De rest van de maand verliep het niet anders.

Ik kocht een vestje bij Only met leuke losse flappen. Tot dat mijn zus in alle (ongevraagde) eerlijkheid zei: “ik vind het echt niks voor jou, het lijkt wel zo'n grote-maten-vest”. En vanaf die tijd vond ik het vestje dus niet meer leuk. Ik wilde het ruilen, maar had het kaartje er al af gehaald en weggedaan.

De bon had ik wel nog, kon op z’n minst proberen toch?
Maar ik kreeg waar ik al bang voor was: een pinnige verkoopster.
“Er zit geen kaartje aan” zei ze en keek me strak aan.
Met mijn meest onschuldige blik keek ik terug. Ze zuchtte en zei:
“Ik mag dit eigenlijk helemaal niet terugnemen, maar voor deze keer: zoek maar snel iets anders uit.” Ik hoorde alleen het woordje 'snel' en met het zweet op mijn voorhoofd zocht ik haastig in alle rekken om met een doodgewone spijkerbroek (veilig!) en met de nodige bijbetaling (natuurlijk) weer naar buiten te kunnen.

De week erna moest ik voor een vriendin een cadeaubon kopen bij een hippe sieradenzaak. Zo’n winkel waar ik normaal niet gauw kom.  De verkoopster begroette me alsof ik haar beste vriendin was en zong vervolgens heel hard met de muziek mee. Ik paste een Ibiza-style armband (jawel) en deed er nog eentje om, om te kijken welke leuker stond.
“Oh eeeenig” gilde ze boven de muziek uit, vooral die twee zo bij elkaar.”
(Hoe ouder ik word, hoe gevoeliger ik ben voor complimenten van hippe verkoopsters).

Dus ik kocht ze allebei.

Eenmaal thuis vond ik mezelf een kermisvrouw met al die kleuren en dat gerinkel. Ik zocht naar de bon en zag het regeltje dat ik al vermoede: bij retourneren wordt geen geld teruggegeven. Dus de dag erna ging ik terug om die twee oogverblindende exemplaren in te ruilen voor een heel braaf bruin armbandje, dat ik eigenlijk dus helemaal niet nodig had.

Onderweg naar de auto griste ik nog even een roze gehaakt giletje uit het rek van een kledingzaak die ik passeerde. Ik trok het thuis in alle rust aan en bekeek mezelf in de spiegel om tot de conclusie te komen dat het toch wel erg veel franje is. Maar de bon zei heel streng:  'geen geld terug'.

Bovendien had ik inmiddels een gepaste straf voor mezelf bedacht:
Er wordt niks meer terug gebracht.
Eenmaal gekocht is, gekocht.
En gewoon aandoen ook.

Dus dat doe ik dan ook maar braaf.

 

En voorlopig maar even niet meer de stad in.....

Liefs,
Carolien