Orde houden

Ooit, in een ver verleden, schreef ik me in voor de lerarenopleiding en volgde met plezier de lessen van dat eerste jaar. Tot het moment dat mijn stage begon ging alles goed.

 

 

Maar toen brak dus de tijd aan voor de praktijk. Ik werd voor een brugklas gezet en moest Engelse les gaan geven. Dat alles werd op film opgenomen, zodat ik het later zelf terug kon kijken tijdens mijn beoordeling. Ik herinner me dat de les over dierennamen ging.

Eén bijdehandje uit de klas stelde voor om die dieren te gaan uitbeelden. Met een veel te zachte stem zei ik dat het niet de bedoeling was en lachte er net iets te lief bij. Het volgende moment liepen de leerlingen door de klas, al kakelend en loeiend, een soort dierendans te doen.
Ik stond erbij en ik keek ernaar.

 

Ik geloof niet dat ik die film ooit heb terug gezien. Ik koos het hazenpad (om in dierentermen te blijven) en verruilde het lesgeven voor een studie communicatie.

 

Op de een of andere manier is het nooit meer goed gekomen met orde houden in een groep. Laatst werd ik gevraagd te gaan uithelpen op school met het oefenen van een toneelspel. Een aantal kordate moeders stond al klaar om de groepsindeling te doen. En al die groepjes gingen gelijk aan de slag, onder een strak regime. Behalve die van mij. Die trapten lol en gingen alle kanten uit.

 

Ik zag één van de moeders met een strenge blik naar me kijken. Het jongetje uit mijn groepje had het ook gezien.

"Voor die mevrouw ben ik bang", vertrouwde hij me toe in alle eerlijkheid.  

Ik knipoogde naar hem en kon er maar één ding op antwoorden.

Ik boog naar hem toe en fluisterde in zijn oor:

"Ik ook!"