De afgelopen weken mocht ik een kijkje nemen in het leven van andere mensen. Mensen die ik niet ken, maar die allemaal dezelfde belangrijke taak hebben: zorgen voor een ander.
Een echtpaar dat al 43 jaar voor hun gehandicapte dochter zorgt, een dame op leeftijd die niet meer van huis kan omdat haar man dement is. En dan het echtpaar waarvan man én vrouw allebei ziek zijn en de operaties zo op elkaar afstemmen dat ze er voor elkaar kunnen zijn. Ik was er soms helemaal stil van...
Vandaag kwam het boekje van de drukker. Het was mooi om die verhalen zo gebundeld te zien. Verder staan er spreuken in die op het thema aansluiten en een gedicht dat ik schreef naar aanleiding van één van de interviews.
Wat ik zo bijzonder vind is dat al die mensen, ondanks hun ellende, toch de lichtpuntjes in het leven blijven zien. Het ernstig zieke echtpaar had altijd veel gereisd. Omdat dat nu niet meer kan, kochten ze een stapel dvd's waarin steeds een land centraal staat. Wanneer ze 'Spanje' bekijken, dan staan er ook Spaanse tapas op het menu.
Als het aan de overheid ligt, wordt mantelzorg alleen nog maar belangrijker. Door de bezuinigingen in de zorg komen steeds meer taken op de schouders van de familieleden.
Wat zijn jouw ervaringen met mantelzorg? Ik ben daar wel benieuwd naar! Ik zou het leuk vinden om een exemplaar van het boekje te verloten. Laat even weten als je interesse hebt. Op 10 november, de Dag van de Mantelzorg, maak ik de winnaar bekend.
Liefs,
Carolien
Voor mantelzorgers heb ik bijzonder veel respect, je moet jezelf er grotendeels voor opzij zetten om voor de zieke of dementerende te kunnen zorgen. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het op zou kunnen brengen, het lijkt mij heel zwaar. Daarom is het ook zo knap dat zij dan toch nog de mooie dingen van het leven blijven zien. Ik kan mij heel goed voorstellen dat al die verhalen diepe indruk op je hebben gemaakt.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Ingrid
Vroeger hadden we mantelzorgers die we geen mantelzorgers noemden. Zal zeker indrukwekkend zijn geweest die intervieuws. Echt iets wat bij jou past
BeantwoordenVerwijderenBen reuze benieuwd naar je boekje dus loot graag mee. In ons werk hebben we veel te maken met lieve en betrokken mantelzorgers en as mandag ga ik meedraaien in en project wat raakvlakken heeft met de mantelzorg. X Es
BeantwoordenVerwijderen"Laat geen gelegenheid voorbij gaan om een goed woord tezeggen " wel respect voor de verzorgenden of zoals jullie dit heten mantelzorgers want ze zetten een deel van hun dagelijks leven op zij om zich in televen in het leven van de behulpzamen en voor hun tezorgen , je schreef een heel mooi gevoelig gedicht en dit boekje is op zich al een lichtpuntje ,wat staat ons allen tewachten bij ouder worden als we dit eens wisten ,inderdaad respect voor de manteldragers
BeantwoordenVerwijderenWat mooi dat je dit boekje hebt samengesteld uit allerlei verhalen uit de praktijk, Carolien. Ik heb ook diep respect voor mantelzorgers!
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Linda
Mooi carolien zo n boekje,heb zeker interesse om mee te loten,velen jaren in de zorg gewerkt vaak samen met mantelzorg,gr marloes
BeantwoordenVerwijderenJeetje wat een mooie taak heb je afgerond, kan mij voorstellen dat de verhalen die je mocht aanhoren je raakten.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder heeft de ziekte van Alzheimer, voor de diagnose werd gesteld leunde ze zwaar op mij en mijn zus.
Ik ging ver over mijn grenzen heen om haar zorg te bieden, ik stond ermee op en ging ermee naar bed.
Ik was veel vaker in haar aanwezigheid dan goed voor mij was, ik reageerde het af op mijn huisgenoten omdat ik haar niet kon laten vallen.
Ik zei wel eens, "als iemand nu nog eens aan mij vraagt hoeveel uur werk jij (in de bibliotheek)? Dan zal ik zeggen, ik heb meer dan een fulltime baan"!
Ik was zover heen dat ik een arts die ons niet serieus nam bijna over zijn bureau heen trok, hij rolde zijn bureaustoel zelfs een stukje naar achteren (bloos).
Gelukkig ondernam hij toen wel actie, onderzoeken vonden plaats, diagnose werd gesteld en dat scheelde een hele boel.
Wijkzorg komt nu iedere dag, ze douchen mijn moeder 1x per week, ze gaat 2 dagen naar de dagopvang en ze krijgt medicatie.
Ik herken mijn moeder bijna niet meer, ze is blij, zorgeloos, levenslustig, grappig en dankbaar, ze geniet volop van haar nieuwe sociale leven en wij genieten van haar.
Mantelzorgers kunnen het niet alleen hoor, die hebben ook ondersteuning nodig.
Mijn oma heeft 20 jaar bij ons in huis gewoond,ze was dement maar zo ontzettend lief. Iedereen droeg zijn steentje bij en dat deden we puur uit liefde,
BeantwoordenVerwijderenZo zorgen,wij kinderen,weer voor onze ouders en soms is dat zwaar en kost het veel energie maar het is de liefde voor elkaar die het ons doet volhouden.ik zou het dan ook mantelliefde willen noemen.
Wat bijzonder.....ik heb 21 jaar voor mijn moeder gezorgd die in een tehuis zat ......met een lach en een traan...ik zeg altijd ik zou er een boek over kunnen Schrijven....maar ik wou dat ik het weer kon doen....helaas is ze er niet meer.....maar respect voor alle mantelzorgers...!!..lijkt me een leuk boekje....doe graag mee met je give away...liefs fijn weekend van mij...x!
BeantwoordenVerwijderenVanuit mijn beroep als ft kwam ik veel in aanraking met mantelzorgers. Echt respect heb ik voor ze! Ze hebben zoveel liefde voor die ander echt bijzonder om te zien! Bijzonder dat je mee gewerkt hebt aan zo 'n boekje!
BeantwoordenVerwijderenlieve gr. Mirjam
Weet hier alles van, ben al drie jaar mantelzorger voor mijn ouders van 94 en 93. Dit voorjaar brak pa zijn heup en ligt sindsdien in een verpleeghuis. Mijn moeder heb ik nu met veel moeite in een verzorgingshuis gekregen, ze viel vaak. Ik heb nu gelukkig niet meer die dag en nacht zorgen voor en om ze, dat lucht wat op, maar ga nu nog met ma en haar rollator naar pa een paar keer in de week en ze wonen helaas niet hier om de hoek. Mijn tuin lijdt hier onder, maar ja het blijven mijn ouders. Het bloggen over de dingen die ik leuk vind, geeft me heel veel afleiding en plezier, dus we proberen gewoon vrolijk verder te gaan.
BeantwoordenVerwijderenLieve groet,
Janneke
Wat mooi zo'n boekje want mantelzorgers zijn zo belangrijk. Volgens het "mantelzorgcompliment" val ik er ook onder maar zo voelt het voor mij niet hoor.
BeantwoordenVerwijderenMooi..dat er op deze manier aandacht voor de mantelzorger is!
BeantwoordenVerwijderenAlleen denk ik dat er veel mantelzorgers niet toegeven een mantelzorger te zijn:)
Je boekje lijkt me erg mooi!
♥
Wat bijzonder. Zulke verhalen blijven je bij, die kan je niet vergeten. Mijn moeder heeft jaren lang voor mijn oma gezorgd. Ze woonde bij jaar in huis, had een eigen kamer. Op het laatst verhuisde ze naar het verzorgingshuis wat aan de overkant van de weg lag. Ideaal.
BeantwoordenVerwijderenWat bijzonder dat jij mee mag werken aan een boekje met waar gebeurde verhalen en ervaringen van mantelzorgers.
BeantwoordenVerwijderenIk en mijn man weten uit ervaring hoe zwaar het kan zijn maar ook heel mooi en leerzaam.
Het mooiste woord en zó waar wat ik in een van de reacties tegen kom: mantelliefde,ja,zorgen voor je medemens die het nodig heeft kan niet zonder liefde,heel veel liefde,respect,geduld en tijd.
Liefs,Ger
Mooie post Carolien, en een ontroerend gedicht. Ik heb ook veel respect voor alle mantelzorgers. Het zal voor menigeen best zwaar zijn, want zij doen en (moeten) denken ook voor degene die het zo nodig heeft. Maar je krijgt er stralende gezichten en blijdschap voor terug.
BeantwoordenVerwijderenIk ben in ieder geval heel blij met de verhuizing bijna om de hoek en zowat elke dag een knuffel.
Fijne zondag, groetjes, Ingrid.
Wat een prachtige opdracht, om dit te mogen doen. In mijn werk heb ik doorlopend met mantelzorgers te maken, mensen die vanuit liefde en verantwoordelijkheid voor de ander bergen werk kunnen verzetten en grenzen verplaatsen. Dat maakt ook dat ik me ernstig zorgen maak over de kabinetsplannen en alle veranderingen na 2015. Natuurlijk kan de maatschappij meer doen maar in veel gevallen doen mantelzorgers al zó veel! Daar zou zeker nog meer aandacht voor mogen zijn. Ik doe graag mee voor het boek, kan me voorstellen dat ik het inzet in mijn werk.
BeantwoordenVerwijderengroet, Christel
Mantelzorger zijn is vaak geen keuze. Je doet wat gedaan moet worden. Vroeger was dat vanzelfsprekender dan nu. En onze wereld is enorm veranderd, waardoor het moeilijker uitvoerbaar is.
BeantwoordenVerwijderenKnap van je!
BeantwoordenVerwijderenHet is een onderwerp Carolien, waarmee ik mijn hoofd loop.Nu met die transities en bezuinigingen kun je je zorgen maken. Weet je wie het heel moeilijk krijgen? De mensen die dementeren. Daar moet je er dag en nacht voor zijn. Dat is voor de partner heel zwaar. Voor heel veel ouderen komt het wel goed met de thuiszorg enzo, maar deze mensen gaan alleen maar achteruit.
BeantwoordenVerwijderenWeet je, een paar jaar geleden is er in de Tweede Kamer ontzettend gesteggeld over het feit dat mensen niet meer vastgebonden of anderszins vrijheidsbeperkende middelen opgelegd mochten worden.Die wet is aangenomen. Nu hebben ze in tehuizen meer expertise om daar mee om te gaan dan thuis. Deze week stond in de krant dat een heel deel van de vooral demente mensen toch vastgebonden worden, achter de tafel klem gezet worden of hekken om hun bed hebben. Als er maar een mantelzorger in de buurt is kun je je toch niet steeds in tweeen splitsen en om naast je partner te zitten en om het eten te koken of weet ik wat. Nu willen ze dat dezelfde wet ook in de thuissituatie moet gaan gelden. Hoe dan? Er de hele dag en nacht iemand naast zetten?
Toen mijn moeder ziek was in de laatste week van haar leven is ze 1 nacht en een deel van de morgen in de war geweest. Mijn vader heeft 's nachts met haar opgetrokken maar voor de zekerheid het hek omhoog gezet omdat mijn moeder steeds uit bed wou stappen. Toen ik 's morgens kwam was het nog zo en ben ik naast haar gaan zitten.Alleen wilde ze op een gegeven moment drinken en haar glazen waren leeg. Ik kan me niet in tweeen splitsen, dus wat doe je dan: hek omhoog zodat ze niet uit bed kan vallen en drinken halen. Dat wil men dus gaan verbieden. Op het moment dat ik drinken haalde kwam de wijkverpleegkundige ook. Ik zei: ik heb even het hek omhoog gedaan, want mijn moeder is in de war. Oh, zei ze, daar mogen wij niet mee werken of aankomen. Ik zei: dan moet je maar even wachten tot ik terug ben, dan zal ik het hek weer omlaag doen.
Vertel eens Carolien, hoe moet dit als ook nog een deel van de dagbesteding wegbezuinigd wordt. Als deze mensen niet in het verzorgingshuis mogen, hoe moet het dan? In verzorgingshuizen hebben ze voor de hele dag speciale programma's voor deze mensen en is er altijd verzorging.
Wat denk je hoeveel zorg de gemeente in deze mensen zal steken en stel je voor dat de kinderen ver weg wonen en ook niet constant thuis kunnen zijn?
En het andere probleem waar ik mij veel zorgen om maak is dat de jongeren met een echte psychiatrische ziekte niet binnen de psychiatrie gaan vallen, maar binnen de jeugdwet. Dat zijn twee totaal verschillende dingen.Psychiatrie is duur en zal gemeentegeld opslorpen. Als jouw dochter een blindedarmontsteking heeft gaat ze gewoon via de ziektekostenverzekering naar de dokter en het ziekenhuis. En als je psychiatrisch ziek bent kom je onder de jeugdwet waar geen expertise is en dan bepaald de gemeente waar je heen gaat. Maar het gaat om hetzelfde.
Die twee groepen moet je goed in de gaten houden onder het gemeentelijk gezag.
Fijn dat je een kijkje mocht nemen bij mensen die hulp nodig hebben.
Als je nog eens een kans krijgt, zou je nog eens echtparen moeten bezoeken waarvan een van de partners dementie of Parkinson heeft en vragen hoe het gaat en hoe ze zich redden.
Ik heb geloof ik een groot verhaal gemaakt, maar het gaat me aan het hart. Ik been heel benieuwd hoe de transities gaan lopen!
Dikke knuffel en liefs,
Gerry
Nou, je maakt wat los, dat is wel te lezen!
BeantwoordenVerwijderenIk kan me ontzettend aansluiten bij Gerry hierboven. Heb ook dezelfde zorgen om de ouderen die langer thuis (moeten) blijven. Maar met de kanttekening dat het in een verzorgingshuis ook niet echt leuk is door alle bezuinigingen.
Wij zijn vermantelzorgden mijn moeder in de zorg voor mijn vader. We zijn gewoon bij hen gaan wonen en zo heeft mijn vader het nog lang vol kunnen houden thuis. Maar op een dag is het op en gaat het niet meer. In het verzorgingshuis kreeg hij veel medicatie. We zagen dat bij veel ouderen die net binnenkwamen. Ze versuften helemaal, het was triest om te zien. Ik ben juist van mening dat we alles moeten doen voor deze generatie. Ze hebben er tenslotte voor gezorgd dat het land weer is opgebouwd na de oorlog en ramp.
Ik denk dat iedereen zich wel zorgen maakt, je raakt er niet over uitgedacht.
Je boekje lijkt me in ieder geval erg mooi, ik zou graag meedoen!
Een onderwerp wat ons allen raakt, nu al of wie weet in de toekomst.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig zo'n boek vol verhalen, die ontroeren en raken...samen met mijn moeder verzorgden wij onze vader die ondanks zijn Alzheimer gewoon thuis was, mijn man verzorgde zijn vader en heeft nu de zorg voor zijn moeder, nu het met hem niet goed gaat nemen we gezamenlijk de zorg voor onze schoonmoeder over. Soms loopt je hoofd over, maar de vreugde die zij ervaren weegt op tegen alle andere argumenten.
Zorgen voor elkaar zal altijd een zorg blijven.
Fijne week en liefs!
Oh wat lijkt me dat mooi om zo'n boekje te maken. Je hoort natuurlijk verschrikkelijk indrukwekkende verhalen, maar toch is het ook een mooi gebaar voor deze mensen.
BeantwoordenVerwijderenBen of ken zelf geen mantelzorger, maar weet wel dat ze heel belangrijk zijn!
Nog een hele fijne avond, Rensina
Mantelzorg is zo belangrijk maar lastig in de huidige maatschappij waarbij iedereen wordt uitgedaagd om te gaan werken. groetjes Sandra
BeantwoordenVerwijderenPakkend en oprechte bewondering voor al die mensen!
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi boekje!
BeantwoordenVerwijderenZo waardevol om deze mensen op deze manier extra aandacht te geven... Ze zijn onmisbaar! Liefs, Mirjam.
Mooi dat je dit zo deed!
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat je deze bijzondere en onmisbare mensen in het zonnetje hebt mogen zetten.
BeantwoordenVerwijderenZelf vind ik mantelzorgers eigenlijk iets vanzelfsprekends. Als er iets met je naasten is, probeer je te helpen. Extra keertje koffie drinken tegen eenzaamheid. Boodschappen meenemen, omdat je zelf toch ook moet gaan. Ouders verzorgen die dat zelf niet meer goed kunnen, dat hebben zij toch ook voor jou gedaan toen je klein was. Sneeuw vegen op de stoep van je buren, omdat zij eigenlijk niet op dat gladde goedje durven/kunnen lopen. Etc. etc. Eigenlijk hetzelfde als vrijwilligerswerk, ook iets vanzelfsprekends, althans wat het zou moeten zijn. Iedereen zou daar mee moeten beginnen. Want mantelzorg gaat nog een stapje verder. Het is eigenlijk niet vrijwillig meer. De ander is van je afhankelijk. En als je een keer niet komt/kunt, is dat echt erg.
Ik vind het wel heel jammer dat onze regering nu mantelzorg afdwingt of oplegd, door de veranderingen (lees bezuinigingen in de zorg). Want er zijn immers genoeg mensen die zorg nodig hebben, maar helaas niet iemand in de buurt hebben, die mantelzorg kan verleden. Kinderen die ver weg wonen, of beiden de hele dag moeten werken. Of geen kinderen hebben, en een beetje vereenzaamd zijn. Hoe moeten die dat straks allemaal gaan regelen? Daar maak ik me wel heel kwaad over. En helaas heb ik niet genoeg tijd om al die mensen te 'mantelzorgen'.
wat fijn zeg dat je dat hebt gedaan en wat maak je die mensen dan blij he,het lijkt mij ook wel wat maar ik heb er verder geen ervaring mee.
BeantwoordenVerwijderenWij, vooral ik zijn mantezorgers voor onze zwaar spastische dochter. Ik werk inmiddels ook niet meer. Dat vergt teveel planning. Toen ik zwanger was van haar ben ik begonnen met mijn blog, dezwangerschap was al heel zwaar en ik wilde elke dag iets leuks op de blog plaatsen, niet wetende dat het na de bevalling nog heftiger zou worden. Nu blog ik nog regelmatig en blijf ik naast de heftige zorgen lekker blije dingen doen en daarover vrolijk bloggen!
BeantwoordenVerwijderenLaatst noemde iemand mij mantelzorgster. Omdat ik zo vaak naar mijn ouders en schoonmoeder ga. Ik vond het vreemd dat ze me zo noemde. Ik had werkelijk nooit op die manier over mezelf gedacht. Vroeger zorgden ze voor mij, nu zorg ik voor hen voor zover dat gaat. Het is nogal een eind rijden en ik kan het me niet permitteren er elke dag heen te gaan. In mijn omgeving ken ik een paar 'echte' mantelzorgsters. Dat valt om de drommel niet mee. Het valt ze soms heel zwaar. Petje af. En petje af voor jou om zo'n mooi boek samen te stellen. Ik kan me voorstellen dat het je soms diep raakte. Ik doe graag mee met je verloting.
BeantwoordenVerwijderenSlik wat een prachtig gedicht! Zit hier met tranen in mijn ogen.
BeantwoordenVerwijderenMooi hoor dat je al die bijzondere mensen deze verhalen met je deelden. Super dat je dit in een boek hebt verwerkt! Dikke knuffels!
wauw super mooi gedicht, respect voor mantelzorg zeg. Helaas ben ik er nu ook op aangewezen en het is jammer dat het nodig is maar ze doen het maar mooi voor een ander!
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi boekje lijkt mij dat. Ik werk zelf in de zorg en je ziet meer en meer overbelaste mantelzorgers! Een mantelzorger moeten we zuinig op zijn en voor hen zo goed en zo kwaad als het kan ook een beetje zorgen! Zij verdienen het.
BeantwoordenVerwijderenDat moet een onvergetelijke ervaring zijn, zoveel gesprekken met mensen op een heel intense periode in het leven ... ik kan me heel goed voorstellen dat dit zeer lang in je hoofd blijft zitten. Boekje ziet er heel mooi uit! En mooie ode aan al die mensen die zorg dragen voor iemand.
BeantwoordenVerwijderenIk heb dan ook zeker interesse in dit boekje, was ik nog even vergeten te melden :-)
VerwijderenZo leuk dat keetje van jou. Heb er zelf ook één gehad, maar mis hem!
BeantwoordenVerwijderenBijzonder boek!
Groetjes Janny
Een speciale opdracht maar op jouw lijf geschreven denk ik!
BeantwoordenVerwijderenPrachtig je gedicht!
Indrukwekkend die verhalen en ook een voorrecht om ze te mogen maken denk ik.
Kan me voorstellen dat je er nog lang over nadenkt na zo'n gesprek.
Mantelzorgen doe je gewoon als je er voor komt te staan.
Wij hebben jaren lang een tante geholpen met boodschappen in huis brengen.
We nodigden de alleenstaande familie leden uit tijdens feestdagen want alleen is maar alleen. We namen ze zelfs een weekje mee op onze vakantie.
Inmiddels zijn er al een paar van die mensen overleden en we kijken met een goed gevoel terug, missen ze gewoon.
Het ouderenbeleid laat te wensen over.
Ik las laatst dat je beter een oude knuffelbeer kon zijn dan word je gekoesterd en verwend en gewaardeerd zelfs hoe ouder je bent....maar de ouderen onder ons hebben het vaak zwaar, er word hen zomaar zonder pardon steeds meer afgenomen.
Waar moet dat heen, ik vrees de tijd dat wij ouderen zijn.
Chapeau voor deze mooie post Carolien!
Fijne week!
Liefs Maia
wauw bijzonder hoor al deze verhalen te horen en hoe bijzonder is het dat mensen zo'n taak op zich kunnen nemen. Super veel respect hiervoor!!
BeantwoordenVerwijderen