All I want for Christmas....

“Pfff… mijn huis is een bende”
Het is het eerste wat ik zeg als ik in de auto van mijn vriendin plaatsneem. De klap waarmee het portier dichtslaat zet mijn woorden kracht bij.
Ze kijkt me met een voorzichtige glimlach aan, maar zwijgt. Ik begroet haar vluchtig en ratel verder. Over de rommel dus. En het gebrek aan tijd om die op te ruimen.

 

“Neem deze week”, begin ik en ik beschrijf in details het ochtendritueel. Sinds manlief verder moet reizen voor zijn werk, komt er meer op mij neer.  Van huiswerk afvragen tot de hond uitlaten. En alle onverwachte vragen die zich voordoen. “Mama, ik heb een jampotje nodig”. Zeven uur in de ochtend. Ik negeer de vraag, maar hij komt steeds terug. “Een jampot, waarvoor dan? Kan dat niet straks?"
“Neehee! We moeten die vandaag meenemen naar school. We gaan een sneeuwbol knutselen. Je weet wel zo’n glazen ding en als je schudt gaat het sneeuwen.”

Ik loop naar de kelder en duik in de tas met glazen potjes. Ik haal er een pot met pindakaas smurrie uit. Jarenlang heb ik ze stuk voor stuk af gewassen tot ze blinkend schoon waren, maar net nu is er een spotje op tv waarin wordt verteld dat het helemaal niet hoeft. Extra ballast voor het milieu. Gewoon dop erop en ongewassen inleveren. Het klinkt allemaal mooi, maar niet als je ’s ochtends juist een schoon exemplaar nodig hebt. Met de afwasborstel schrob ik het ding leeg.

“En nu nog een mooie kerstversiering”, vult tiener tevreden aan. Ik zucht inwendig en zeg dat ik toch echt eerst met de hond moet lopen. Als ik een half uurtje later thuiskom staan er welgeteld vijf kerstdozen in de keuken, doorzocht en wel.
“Wat is met die dozen” vraag ik.  “Oh niks, ik heb al een kerstversiering gevonden hoor”, zegt ze afwezig terwijl ze zichzelf op de iPad-camera bekijkt. “En nu stil zijn, want ik wil een filmpje opnemen.” Even later hoor ik haar opera-achtige klanken produceren, terwijl de hond de inhoud van één van de kerstdozen te pakken heeft.

Mijn vriendin kijkt me aan en begint te lachen. “En dan heb ik het alleen nog over alle rommel en niet eens over het stof”, vul ik aan.

“Wat jij nodig hebt is een poetsvrouw” zegt ze met de gezichtsuitdrukking van een strenge juf.

Toegegeven: het kwam de laatste weken steeds vaker in mijn gedachten op. Hoe zou het zijn als….? Ik heb zelfs al even op Marktplaats zitten spieken, maar om nu een wildvreemde in huis te nemen terwijl ik zelf aan het werk ben...? 

We shoppen die middag lekker en drinken thee. Het thuisfront komt niet meer ter sprake. Ik vergeet al het stof en de bende in huis en we maken er een leuke middag van.

Eenmaal thuis vertelt dochterlief trots hoe mooi haar sneeuwbol is geworden. En of ik hem vrijdag tijdens de jaarlijkse kerstmarkt wil kopen. Tuurlijk schat!

Dan krijg ik een app-je.

Mijn zus wil je heel graag uithelpen, ze kan nog wel een adresje gebruiken.

Even kriebelt het in mijn buik. Ik was het hele idee alweer vergeten. Dus het gaat echt gebeuren? Het voelt decadent, maar tegelijk ook erg fijn.

“Wat wil je eigenlijk voor kerst” vraagt manlief even later. “Oh dat is al geregeld” hoor ik mezelf met een glimlach zeggen.

Een schoon huis!

“En een sneeuwbol” voegt dochterlief er resoluut aan toe.

“ En een sneeuwbol” beaam ik.

 

Het wordt vast een opgeruimde Kerst dit jaar!

 

Liefs,

Carolien