Daar gaat ze. Met haar grote tas gepakt alsof ze drie weken
weg is in plaats van drie dagen. Maar zo voelt het ook. Altijd gingen we samen op pad. Natuurlijk is ze wel
eens alleen gaan uit logeren. Maar dan was het ’s avonds brengen, de volgende ochtend
of middag weer naar huis. Nooit eerder was ze drie dagen weg. En twee nachten.
Dat het
gelijk ook het einde is van een periode, de tijd op de basisschool, daar wil ik
niet eens over nadenken.
“Wat als ik er niet kan slapen?”
“Wat als ik het eten niet lust?”
“En als ik je nu heel erg ga missen, wat dan?”
Deze en vele andere vragen kreeg ik de afgelopen dagen op me afgevuurd. Steeds opnieuw.
Ik verwachtte dan ook een dramatisch afscheid vanochtend bij
de bus, maar niets van dat alles. “Pas goed op jezelf en op papa” zei ze
dapper. “En de hond dan?” vroeg ik. “Die redt zichzelf wel” grapte ze en met
kordate passen liep ze weg. Richting het busje. Met haar vriendinnen in
haar kielzog.
Ineens zie ik haar weer zitten in de maxi cosi toen we uit
het ziekenhuis kwamen drie dagen na haar geboorte. Zo’n klein hoopje mens dat
je meekrijgt en waar je volledig verantwoordelijk voor bent. En dan komt de dag
dat je moet loslaten. En laat ik daar nu beslist niet goed in zijn.
Wat mij betreft mogen deze dagen snel voorbij gaan, want.....
Wat als ze niet kan slapen?
Wat als ze het eten niet lust?
Wat als ik haar nu heel erg mis?
Ik voel met je mee, loslaten is nog niet zo makkelijk. De oudste woont inmiddels anderhalf jaar op kamers, maar elk weekend dat ze thuis komt ben ik zo blij als een kind. Je houdt zoveel van je dochter, maar juist vanuit die liefde schijn je los te moeten laten...hmmm, volgens mij ben ik daar nog steeds niet zo goed in hoor.
BeantwoordenVerwijderenDie drie dagen vliegen vast voorbij...voor je het weet is ze weer thuis en vertelt ze je dat ze heerlijk gegeten heeft, weinig geslapen heeft omdat ze zolang met haar vriendinnen lag te kletsen en het zo leuk was dat ze weinig tijd had om heimwee te hebben ;-). Of zit ik er nu toch een beetje naast...?
Liefs, Ingrid
Hoi Lien, ik voel het helemaal met je mee. Mijn oudste wel ouder als jouw dochter, maar toch het blijft je kind stapte vorig jaar in Finland aan boord om vervolgens een half jaar weg te blijven voor stage varen dit hoort bij zijn opleiding. Ook altijd om me heen jeetje wat vond ik dat toen ook moeilijk. Maar geloof me het is allemaal goed gekomen had ik ook nooit gedacht dat ik dit ooit tegen iemand zou zeggen. Miste hem natuurlijk verschrikkelijk en slecht of geen internet aan boord, vreselijk weer en heb me best zorgen gemaakt maar dit is zo zijn ding dus dit gaan we vaker meemaken. En toen stage erop zat terug vliegen vanuit Amerika. Maar jeetje wat dwaal ik af, je bent trouwens de eerste hier in blogland die ik hier ooit over heb verteld, ik heb in dat jaar ook niet geblogd meede daardoor. Ik was dus behoorlijk van slag, en nu gaat ie woensdag voor een maand mee voor een vakantie baantje. Maar ik denk dat het gaat wennen. Maar voor jouw de komende 3 dagen heel veel sterkte, tip ga iets leuks doen leid lekker af en gaat tijd lekker snel. Is voor 3 dagen goed te doen, een half jaar iets leuks doen word dan weer net ff te gek.
BeantwoordenVerwijderenHeel verhaal geworden zo, maar nogmaal ik voel het met je mee.
Een liefdevolle groet Petra.
Komt goed, jullie zijn 2 flinkerds!!!
BeantwoordenVerwijderenoef.....dat de dagen maar vol plezier mogen omvliegen XX
BeantwoordenVerwijderenOei voor haar is dit een geweldige ervaring en voor jou een moeilijk eerste stap in het loslaten. Van basis naar voortgezet... een supergrote stap in het loslaten... dat gaat nu in sneltempo de volgende 6 jaar... echt! Ik heb het allemaal meegemaakt... dit is echt heel erg wennen maar dat gaat jullie lukken! Al goed begonnen... heel veel succes!
BeantwoordenVerwijderenEn een fijne vakantie binnenkort!
O wat herken ik dit!!! Mijn eerste kind naar het voortgezet onderwijs. Eerst kamp en dan naar de 'grote' stad! Buikpijn had ik ervan. Natuurlijk kwam het allemaal goed. En zo zal het bij jullie ook wel gaan. Maar spannend en heftig is het....Sterkte. XX Esther
BeantwoordenVerwijderenJa ik kan me helemaal voorstellen hoe je je voelt nu!
BeantwoordenVerwijderenIk had er moeite mee toen ik ze naar groep 1/2 moest brengen en toen ze de basisschool verlieten, waah iedereen had tranen in de ogen na de musical...ook dat zul jij waarschijnlijk nog meemaken.
Daarna gaat het ook weer zo snel, ze gaan hun eigen weg..lmet de fiets, bus of trein naar een andere school waar je alleen nog komt tijdens rapportgesprekken....na 18 jaar al helemaal nooit meer!
Pfff hier gaat de jongste niet meer mee op vakantie dit jaar, voor het eerst kamperen met haar vriendje....loslaten is echt moeilijk!
Toch genieten deze laatste schoolweken en veeeeel foto's maken! Helaas was dat nog niet toen mijn kids de school verlieten.
Bij ons op school hebben we ieder jaar kamp van groep 1 t/m 8 maar vanaf groep 5 ga je er zelf heen fietsen en blijf je slapen.
Toch zijn kinderen er verschillend in...jongste hier vond het van jongs af aan fantastisch....de oudste had er elk jaar problemen mee....ze zijn hetzelfde opgevoed en komen uit 1 Valkennest!
Sterkte...voor je het weet is ze weer thuis vol verhalen!
Ze treffen het wel met het weer...misschien straks iets te warm maar dan zijn ze weer bijna thuis.
Fijne avond
Liefs Maia
Focus je de volgende dagen maar op je Griek... Dan vliegt de tijd sowieso voorbij, met die kleine deugniet...
BeantwoordenVerwijderenEn troost je, drie dagen, dat vliegt voorbij hoor...
Ze gaat het vast heel erg naar haar zin krijgen! Maar ja, misschien gemakkelijk gezegd zo vanaf de zijlijn? Als ze weer terug is, ben je super trots op haar (en op jezelf). gr. Hennie
BeantwoordenVerwijderenKomt vast goed die gaat genieten echt waar.....ik hoop jij ook liefs Ria ...x!
BeantwoordenVerwijderenHet eerste loslaten is het meest spannend. Maar het lijkt me toe dat wanneer ze eenmaal weg is met haar vriendinnen ze volop gaat genieten van het vrije leven. Ja, het valt niet mee maar eigenlijk komt het altijd goed.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Janneke
...dan zeg ik 'je redt je wel'.
BeantwoordenVerwijderenLekker laten gaan zou ik zeggen als moeder en oma. Ze is op haar leeftijd nog wat onzeker en jij als moeder moet ook nog een beetje wennen aan de nieuwe fase in jullie leventje. Dochterlief is op schoolreis mag ik hopen in goede handen van schoolbegeleiding en wanneer het echt op een drama gaat uitlopen krijg jij zeker weten een telefoontje om haar te komen halen.
BeantwoordenVerwijderenNaar mijn ervaringen is het loslaten van kinderen letterlijk en figuurlijk al begonnen bij het zetten van de eerste stapjes in de grote mensenwereld. Hoop dat je dochter een hele fijne schoolreis doormaakt waar ze later met veel plezier op terug kan kijken.
En jij Lien wil toch ook niks liever dan dat....
Lieve groet en hou je taai!!!
Ger
Haha, wen er maar aan. Eerst waren het kleine stapjes maar nu gaat ze met zevenmijls laarzen haar eigen weg volgen. Voor je het weet is ze weer terug met grootste verhalen en een koffer vol was. Succes. Groetjes Sandra
BeantwoordenVerwijderenow gossie een hele nieuwe fase zo. Je weet dat het eraan zit te komen, dat het een keer gaat gebeuren en dan toch.....
BeantwoordenVerwijderenVorige week de eindmusical gezien. Aanstaande woensdag het afscheid van de basisschool en aansluitend de barbecue met al haar klasgenoten en de ouders. Er is mooi weer voorspeld, dus ik zet mijn zonnebril op en zeker niet alleen tegen de felle zonnestralen....
BeantwoordenVerwijderenGroeten van Juffrouw Mier
Ik leef met je mee! Net als jij vind ik het soms ook heel lastig om onze enige dochter los te laten maar tegelijkertijd ben ik er trots op dat ze zo zelfstandig is en goed haar plan kan trekken (ze is 15 nu). De eerste keren dat ze op kamp ging, wist ik met mijzelf geen blijf thuis, ik liep gewoon verloren... Probeer maar wat afleiding te zoeken, het is zo weer om!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Hilde
O en het gaat steeds sneller!
BeantwoordenVerwijderenHier enigste kind 18,5 jaar oud nu, bezig aan zijn laatste jaartjes thuis, bedacht ik me vandaag.
En dan is het ineens voorbij :-(
Dus geniet, ook van de pijnlijke momentjes, elkaar missen is een super goed teken en het weerzien o zo fijn.
Oh wat heb je al veel fijne kommentaren. Zo gaat het zeker lukken en wat zal het weer heerlijk zijn als je de bus ziet aankomen......
BeantwoordenVerwijderenOh maar dat komt vast allemaal goed :D. Die gaat een hoop lol hebben met haar klasgenootjes/vriendinnen. Die doet zoveel indrukken op dat ze 's avonds na heel lang kletsen vanzelf in slaap valt en die heeft geen tijd dat ze je kan missen ;) hihihi.
BeantwoordenVerwijderenZe mag nu proeven aan hoe het is om alleen op vakantie te gaan en wacht maar af volgende zomer wil ze opeens met een vriendin mee op de camping en is ze een hele week van huis af...
Ja ik heb makkelijk praten, ik heb dat grote loslaten al moeten leren toen dochterlief zo'n vier jaar was en om het weekend bij haar vader was...een weekje met hem op vakantie was...ik twee weken naar Miami was...ik wist niet beter...
Maarreh toen ze vorig jaar is gaan samenwonen met haar vriend moest ik toch wel op een gegeven moment slikken en begon ik haar te missen...
Sterkte Lien en hoop dat jij kunt slapen en dat je haar niet teveel mist ;). Dikke knuffels!
Ha, het Grote Loslaten!
BeantwoordenVerwijderenTja.. wat zal ik er van zeggen?
Sterkte meid!
Komt de bus er al weer aan?
Ik denk dat ze onwijs geniet van al haar vriendinnen en klasgenoten om haar heen , van de nachtelijke speurtocht en de bonte avond. En dat ze het helemaal jammer vind dat ze nu al weer terug moet.
BeantwoordenVerwijderenLoslaten is een proces, Carolien. Dit waren twee nachten, dan worden het er vier, dan een week en steeds langer, laat haar maar bij stukjes en beetjes los, je krijgt vast veel terug.
Liefs, Gerry
ow dat loslaten hè, zo moeilijk soms. Mijn grote kleine meisje zit nu in de wereldstad Parijs, ook zoiets, zucht, blij als ze weer heelhuids thuis is. Zoonlief gaat volgende schooljaar op kamp, maar wél al in september, om hem maak ik me wel zorgen, wat als hij niet kan slapen?
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij is het eerder wat als JIJ niet kan slapen. ;-)
BeantwoordenVerwijderenOcharme! De tijd gaat snel hé...
Ze gaat waarschijnlijk enorm veel plezier hebben!
Het gaat vast goed, loslaten is zo moeilijk Dikke knuffel lieve Lien :) xx
BeantwoordenVerwijderenWat lief geschreven!
BeantwoordenVerwijderenen wat een prachtige foto met die polkadottas.
Ik krijg er tranen van in mijn ogen.
Zelf vind ik het altijd weer even vreemd als mijn dochter voor een week naar haar vriend in Duitsland vertrekt ( en ze is al 26!)
en waarvan ik keer op keer ontroerd geraak: is een bus die vertrekt met allemaal kinderen erin die nog nawuiven naar hun familieleden die op de stoep achterblijven. Zelfs al heb ik niets met die mensen te maken, dan krijg ik toch steeds nog een krop in mijn keel bij die zwaaiende handjes!
Oh ! En ik vergeet het beste nog: niets zo hartverwarmend als je kind na een paar dagen weg weer zien op te dagen: stralend en lachend en voldaan;
Dat eerste gevoel van weerzien is goddelijk. Je zal het zeer vlug meemaken!
Enjoy!
Brigitte
Ik heb al hele grote kinderen en inmiddels kleinkinderen en ik glimlach als een wijze oude moeder als ik je stukje lees. Het gaat namelijk nooit over, met onzichtbare draadjes zit je aan je kind verbonden. Natuurlijk, het gaat wel wennen, haar afwezigheid, maar je blijft er altijd mee bezig. Daar ben je moeder voor.
BeantwoordenVerwijderenMin ervaring is tot nu toe dat ze het alleen maar reuze naar hun zinhadden....Volgend jaar mijn jongste in groep 8....slik....ik weet nog goed waar je door gaat hoor! Volgend jaar mag ik weer....
BeantwoordenVerwijderen