“Mam, ik ga mijn redactiesommen maken.”
Tienerdochter neemt met haar klapper plaats aan de keukentafel. Bij het woordje ‘redactiesommen’ gaan mijn
voelsprieten op sterk. Want doorgaans belooft dat niet veel goeds. Ik roer door
het avondeten en hoop dat ik niet te hulp moet schieten. Ijdele hoop.
“Huh…., hoe bereken je 2/7 procent ook alweer?”
"Van een klas heeft 14 2/7 % van de kinderen geen zwemdiploma".
Ze last een korte stilte in om dat te laten bezinken.
Ik wil nu al afhaken.
"3/5 deel hiervan zijn meisjes, gaat het verder. Dertig
kinderen hebben het diploma wel. Hoeveel jongens hebben geen diploma?"
Het been van tienerdochter wipt flink op en neer.
Ik ken die beweging maar al te goed. Die maakte ik ook als
kind als het huiswerk me te moeilijk werd. Een soort uiting van frustratie.
En het schijnt dus erfelijk te zijn.
Met mijn meest serieuze
blik buig ik naar voren en doe zowaar een verwoede poging het te begrijpen. Rekenen was nooit mijn
sterkste kant en zeker niet onmogelijke sommen als deze.
Ik neem een kladje en ga erbij zitten. Stap voor stap
schrijf ik op wat ik lees, terwijl het been van tienerdochter op en neer blijft
wippen. Een aangekoekte lucht haalt me even later uit mijn gedachten. Ik sta op en red wat er te redden valt van
ons avondeten. Tienerdochter is inmiddels nergens meer te bekennen.
Terwijl ik me met de lichtelijk aangekoekte aardappelen bezighoud, blijft de som door mijn hoofd spoken en ik doe nog steeds pogingen om tot een oplossing te komen.
Terwijl ik me met de lichtelijk aangekoekte aardappelen bezighoud, blijft de som door mijn hoofd spoken en ik doe nog steeds pogingen om tot een oplossing te komen.
Even later stormt tienerdochter fluitend de trap af en stopt de
klapper terug in haar schooltas.
“Ik dacht dat je huiswerk moest maken”, vraag ik verbaasd.
“Oh dat is al af hoor” antwoordt ze quasi nonchalant, terwijl ze
de iPad pakt om een spelletje te spelen.
"Doe geen moeite mam. Papa heeft me erbij geholpen.”
Ik pak mijn kladje en verfrommel het tot een prop.
En dan
uit het niets...
....begint mijn been op en neer te wippen.
En krijg ik zin om er heel hard mee te gaan trappen.
Het grappig, maar tegelijk zielig. ik kan me voorstellen dat je de frustratie van je af wilt schoppen! Dat soort sommen gaan mijn hele pet te boven, daarvoor zullen ze echt bij mijn man moeten zijn. Als ik er aan denk voel ik weer dezelfde paniek opkomen als vroeger....wat toch raar dat het lichaam dat allemaal onthoudt....
BeantwoordenVerwijderenOooo ik was hier ook zo vreselijk slecht in, gelukkig konden ook mijn kinderen bij hun vader terecht;-))
BeantwoordenVerwijderenZucht... dit mag ik op het werk doen. Leve Excel!! :)
BeantwoordenVerwijderenZou van paps het antwoord mét uitleg wel eens willen horen...! Want ik heb mij er ook over gebogen en ben benieuwd hoe de berekening gaat ;-).
BeantwoordenVerwijderenVoor je dochter inmiddels een weet, voor jou (en voor mij) een vraag ;-).
Liefs, Ingrid
Wat een leuk berichtje! Oh die rottige rekensommen ook...ik snapte er vroeger ook niet veel van. Nu zie ik ze meer als een puzzeltje en begin er vol enthousiasme aan, maar afmaken lukt vaak niet....
BeantwoordenVerwijderenwel handig voor je dochtertje dat er nog een tweede vraagbaak in huis is. Heeft ze nog niet geleerd dat ze deze vraagstukken beter gelijk aan haar vader man vragen? :-)
En dat wippende been, geweldig!
Groetjes weer
Mooi geschreven!
BeantwoordenVerwijderengroet, Christel
Haha wat leuk geschreven!
BeantwoordenVerwijderenDat deed (en doe) ik soms ook, meestal wist mijn moeder het antwoord wel gelukkig...
Maar soms ook niet en dan was het wel lastig.
Groetjes, Rensina
ow ja redactie rekenen! Ik vond dat ook altijd wel een hele uitdaging, maar daardoor ook echt een overwinning als je het uitgepuzzeld kreeg! Maar goed uiteindelijk kreeg toch iedereen aangebrande aardappels HA!
BeantwoordenVerwijderenHahaha, natuurlijk gaat je been wippen. Zomaar... uit het niets...
BeantwoordenVerwijderenHihihi... In het vervolg, als de dochter aankomt voor hulp, direct doorsturen naar papa ! Veel makkelijker, én je been blijft rustig ! ;-)
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk!
BeantwoordenVerwijderenEn herkenbaar....ik was ook geen rekenwonder!
Liefs, Gerry
Oei oei :)
BeantwoordenVerwijderenHaha, ik ben zo blij dat mijn kinderen dat stadium voorbij zijn! Als ze hier ook thuis kwamen met de mededeling, ik moet een werkstuk maken. Begon ik al te zuchten!!!
BeantwoordenVerwijderenVolgende keer stuur je haar maar direct naar papa. ;-) XX Esther
Een ramp zulke sommen, voor mij dan.
BeantwoordenVerwijderenGrrr...voortaan weet je wat je te doen staat...
BeantwoordenVerwijderenMooi weekend, liefs Linda
deze klus voortaan maar doorschuiven... Je bent een lieve mama!! gr. Hennie
BeantwoordenVerwijderenHoofd(b)rekenen vind ik een mooie bewoording! Ik ben ook absoluut niet van het rekenen, laat mij maar lekker creatief bezig zijn!
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend! Liefs, Vera
Whahaha wat ben ik blij dat dochterlief me nooit voor dit soort sommen heeft lastig gevallen. Rekenen was ook niet mijn sterkste vak. En als ze dat al deed verwees ik haar gewoon à la minute door naar manlief, die is daar beter in. Dikke knuff voor de schoppende benen neiging ;).
BeantwoordenVerwijderenHier was ik gebleven jee wat valt dat bloggen de laatste tijd tegen,veel te mooi weer, te druk andere dingen te doen,alles is ook zo leuk ken je dat?
BeantwoordenVerwijderenJa dat ken jij als geen ander denk ik haha.
Ik heb al de posten die ik gemist heb tot hier al bijgelezen en moest erg lavhen om deze rekenfrustratie....helemaal herkenbaar want ook ik ben bar slecht in dit soort " vraagstukjes" zoals ze ze vroeger noemden.
Gelukkig kan mijn man het ook beter en hij hielp hier de kinderen gelukkig ook.
Ach je hoeft ook niet alles te kunnen toch anders hebben de mannen ook niks meer te doen!
Ik ga even verder met mijn reacties geven.
Tot zooo
Groetjes Maia