De Etna: mooi hoogtepunt

 

Tot voor kort wist ik niet eens dat het mogelijk was om een vulkaan te beklimmen. Zijn die niet altijd gevaarlijk? Maar als je maar let op de weersomstandigheden en een goede gids hebt, is het geen probleem. 

 

 

Die goede gids hadden we zeker. Met zijn jeep bracht de geboren en getogen Siciliaan David ons naar de vulkaan, een hobbeltocht over rotsen en gleuven.  

 

 

In het begin van de reis zag je af en toe nog een huisje opduiken in het gebied. Die zijn voor 1979 gebouwd en mogen daarom blijven staan. Maar in dat jaar was een uitbarsting en daarna is besloten dat er geen huizenbouw meer is toegestaan.

 

De grond ziet zo dor dat het lijkt alsof je op een maanlandschap loopt. Overal waar je kijkt zwarte steentjes. Maar juist deze grond bevat enorm veel mineralen waardoor er juist wel van alles groeit en bloeit.

 

 

 

Mooi om te zien hoe het landschap steeds verandert naarmate we onze tocht hervatten. Op de ene plek vind je alleen eikenbomen, terwijl een paar meter hoger dan weer alleen berkenbomen staan. Alsof een tuinarchitect heel zorgvuldig de verdeling heeft gemaakt.

 

Grote dieren zijn er in het gebied niet te vinden, vanwege het gebrek aan drinkwater. Vreemd zo'n uitgestrekt natuurgebied zonder fauna.

 

 

Gepakt met helm, zaklamp en touw hebben we één van de lavatunnels van binnen kunnen bekijken.

Op de foto zie je een krater.

 

 

En zo ziet een vulcanic bomb eruit. Door de aanwezigheid van gassen, spat het gesteente bij een uitbarsting uit elkaar en wordt als een bom weg geslingerd.

 

 

Ergens op de helft van de tocht stopten we bij een piepkleine taverne waar je kon plassen of iets kon drinken.

 

 

 Zo'n berghut in 'the middle of nowhere' vind ik altijd iets hebben. Na tien minuten stond gids David echter alweer te popelen om verder te gaan.

 'I have so many more beautiful things to show you!"

 

 

En dat was ook zo...

(Als je goed kijkt zie je iemand lopen in de voorgrond).

 

Soms benamen die plekjes me letterlijk mijn adem. Volgens de gids heeft dat met het hoogteverschil te maken (we zaten 1800 meter boven zeespiegel).

 

En wat ik nooit zal vergeten is de stilte daar boven. Je hoort dus helemaal NIETS. Nog geen vogeltje fluiten.....

 

Over hoogtepunten gesproken....