Ik kreeg welgeteld 1 (één!) reactie op mijn Dag van de Post-actie. Maar wel eentje die me gelijk in mijn hart raakte. En dus ben ik niet getreurd, want ik hoef niet te loten. Debora, een stille volgster uit België, vertelde me het verhaal van haar vader, die een zware hersentrombose kreeg en halfzijdig verlamd raakte. Vijf maanden erna stierf haar moeder. Haar vader werd toen opgenomen in een verzorgingshuis. Ze vertelt hierover:
"M'n pa was een goed geschoold man met een heel mooi handschrift. Hij was mijn beste vriend.
We hadden zo'n beetje hetzelfde karakter en konden veel tegen elkaar vertellen,ook met het verouderen als hem iets niet goed zat kon hij dit bij me kwijt. Na zijn verlamming kon hij niet meer praten. Ik hield een schriftje bij en schreef daarin wat we samen deden: van wandelingen buiten tot bij slecht weer binnen André Rieu luisteren. Iedereen die op bezoek kwam, kon iets in dat schriftje schrijven."
Twee jaar later stierf Debora's vader in haar armen. "Ik zei vaak lachend tegen hem als ik in het schriftje schreef: 'ik maak hier later een boek van', en dan kneep hij met zijn goede hand in de mijne of drukte zijn hand tegen zijn hart, want praten kon hij niet meer."
Het schriftje is het meest dierbare 'poststuk' dat Debora heeft. Maar ook nog een kaartje, dat ze na zijn dood liet maken met zijn vingerafdruk erop. Ze bewaart het in haar beurs en neemt het overal mee naartoe. Ook liet ze een ketting van de vingerafdruk maken."
Met Debora's goedkeuring plaats ik haar verhaal en de foto's. Ze weet zelf nog niet dat ze heeft gewonnen :) De give-away is al onderweg naar je Debora en is je van harte gegund! Bedankt voor het delen van je persoonlijke verhaal.
Wie stuur jij vandaag een kaartje? Omdat het vandaag internationale Dag van de Post is, wil ik nog een tip delen: via de site van Vluchtelingenwerk Nederland kun je gratis kaartjes bestellen die je aan vluchtelingen kunt sturen om ze een hart onder de riem te steken. Kleine moeite, groot gebaar. En wie weet wordt dat kaartje van jou wel voor altijd bewaard!
Liefs,
Lien
Heel ontroerend en mooie aktie van jouw
BeantwoordenVerwijderenPffff...zit hier mij tranen weg te slikken (wat niet lukt). Wat ontzettend kostbaar! Soms zijn woorden helemaal niet nodig om contact met iemand te maken. Dat Debora's vader in haar armen stierf, daarmee is toch eigenlijk alles al gezegd.
BeantwoordenVerwijderenDank je Debora voor jouw verhaal en geniet van je boek.
Lien, bedankt voor het delen!
Je hebt gelijk, ook ik viel er stil van. Heb wel regelmatig lopen denken welk poststuk mij het meest dierbaar is, maar ik kon echt niet kiezen, of ik vond ze te persoonlijk.
BeantwoordenVerwijderenJe cadeau komt goed terecht, wat een mooie en ontroerend verhaal!
Ben je adres kwijt, had je een kaartje voor de dag van de post willen sturen, omdat jij mij vorig jaar zo'n mooie voor in mijn kaartenrek had gestuurd. Hij hangt er nog steeds....
Fijn weekend,
Juffrouw Mier
P.S. Onze oudste heeft het naar de zin op de middelbare school. Het plannen van huis- en leerwerk gaat ook steeds beter.
En hoe vindt jou dochter het?
BeantwoordenVerwijderenOnze dochter vindt het helemaal geweldig, ze stapt elke ochtend zingend op de fiets. Ik heb er voor niks zo tegenop gezien! Maar de bulk aan huiswerk is wel nog steeds wennen hoor!!!
VerwijderenWat een bijzonder verhaal en ook heel ontroerend.
BeantwoordenVerwijderenIk vond je logje ook een beetje moeilijk. Ik verstuur wel veel post, maar krijg bijna nooit post. Dus ik had gewoon geen antwoord.
Maar ik vind het het altijd wel bijzonder van je dat je dit soort initiatieven hebt, altijd met het oog op een ander.
Knuffel en veel liefs, Gerry
Pfff... Mooi!
BeantwoordenVerwijderenZelf wist ik ook niet zo goed raad met de vraag. Meestal mailen we tegenwoordig, bij de post is het vooral zakelijk van aard. En juist de persoonlijke dingen vind ik zo persoonlijk dat ik ze niet zou willen delen op het net. Maar haar verhaal is om stil van te worden, wat zou hij dit mooi gevonden hebben.
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend en liefs, Ingrid
Misschien heeft dit wel zo moeten zijn... het boek komt nu op de juiste plek... zo'n ontroerend verhaal...
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend, liefs Tjits
Wat een verhaal, ik ben even helemaal onder de indruk....
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Janneke
Oe wat mooi Carolien... En wat ben je toch een lief en attent! Een voorbeeld voor veel mensen... Liefs, Mirjam.
BeantwoordenVerwijderenWat een bijzonder verhaal!
BeantwoordenVerwijderenMooi dat je het hebt gedeeld.
Liefs, Rensina
Debora is een lieverd en wat een prachtig verhaal. Ik ben blij dat zij gewonnen heeft! XX Esther
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal! Fijn weekend. Groetjes Sandra
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal van Debora, fijn dat ze het met ons wilde delen. Ik zal het mij lang herinneren.
BeantwoordenVerwijderenHeel bijzonder verhaal Lien!Mooi , alles is dan zo betrekkelijk nietwaar? Dit zijn de waardevolle dingen in het leven... Ik heb de blogs een tijdje niet meer gevolgd, loop dus wat achter maar ben er weer hoor!
BeantwoordenVerwijderenEn als antwoord op jouw reactie op mijn blog: ja zeker hou ik weer een grote winterfair in mijn tuin! Op 21 november. Ja...het is zo ver weg he? We hebben supergave B&B in de buurt maar ja dat is ook wat ...maar via mijn site en facebook kun je ook lekker meegenieten hoor!
Liefs,Jacqueline
Deze post heb ik gemist... mooi verhaal van Debora...echt pakkend... fantastisch idee die vingerafdruk... wat vind ik het jammer dat ik daar nooit zelf op kwam...maar daarvoor is het nu te laat... Moet een heel mooi aandenken zijn...eentje om te koesteren.
BeantwoordenVerwijderenLieve groet
Wat een prachtig verhaal. Echt een om te koesteren. Dank voor het delen. X
BeantwoordenVerwijderen