Een huis vol verhalen

Mijn collega gaat binnenkort verhuizen en ook mijn vriendin maakt zich op voor een nieuwe woning. En wat ik van dichtbij meekrijg is dat een verhuizing heel veel stress met zich meebrengt. Ik kan er niet over meepraten. Ik woon namelijk mijn hele leven al in hetzelfde huis.

Mijn opa bouwde het huis. Voor 1929, het jaar waarin hij dat deed, was het een modern complex met z'n stalen kozijnen en strakke vormgeving.

Mijn vader groeide er op en later, toen zijn ouders stierven, trok mijn moeder bij hem in.
Toen kwamen mijn zus en ik.

 

Mijn vader, 1940

 

 

Ik, 2016

Toen mijn vader stierf, wilde mijn moeder al vrij snel kleiner gaan wonen. Ik had net B leren kennen en wij besloten het huis over te nemen. Inmiddels is tienerdochter de vierde generatie die er woont.

 

En zo komt het dat ik nog nooit ergens anders heb gewoond.

Er is best veel veranderd. En toch ook helemaal niets. Ik ken dit huis door en door. Ik weet precies welke trap kraakt en wanneer de verwarming gaat tikken. Het is het huis waar ik opgroeide, speelde en huiswerk maakte. Het huis waar mijn vader stierf en waar ik later mijn zwangerschapsweeën lag weg te puffen. Ik kan me geen andere woonplek voorstellen.

 

Soms als ik in bed lig, dan bedenk ik welke gedachten mijn voorgangers hadden hier in diezelfde kamer? Wat waren hun strubbelingen? Wat maakte hen blij?

 

 

(Bij het maken van deze laatste foto kwam de overbuurvrouw bezorgd naar buiten:
"Wat is er gebeurd? Is de hond gewond?"
"Uh nee hoor, we maakten alleen even een reisje langs memory lane! Niks bijzonders..."

 

Liefs,

Carolien