Run!

Als ik ergens niet van houd zijn het mensenmassa’s. En toch sta ik er midden tussenin.  Heb je dat ook wel eens? Dat je ergens bent, simpel en alleen omdat je er zelf voor hebt gekozen, maar je wilt er eigenlijk niet zijn? Dat gevoel had ik gisteren tijdens mijn eerste hardlooprun ooit.

 

Ik zie nog voor me hoe mijn collega me vroeg. Je doet toch zeker mee dit jaar met ons bedrijventeam? Vijf kilometer, kom op, dat is net niks. En hoe ik met mijn grote mond ‘ja’ zei. En nu sta ik hier, omringd door tientallen sportfanaten die zich staan te rekken en strekken. Ik breng mijn been naar mijn bil, alles beter dan onbeholpen om me heen te kijken. Mijn schoonbroer, een ervaren hardloper, tipte me gisteren nog: "Ga heel langzaam van start en maak niet de fout meteen te gaan sprinten." Kijk, van zo'n advies houd ik nu.

Als het startschot klinkt, doe ik wat me werd aangeraden. Maar al gauw word ik ingehaald door hele meutes lopers. Volgens mij heb ik de rustige start iets te letterlijk opgevat. Terwijl ik ren, komt een mannelijke collega, die ik niet eerder heb ontmoet, naast me lopen. "Zal ik je pacer zijn vandaag?" Pacer? Ik kijk hem vragend aan. "Ja, dan blijf ik jouw tempo lopen en stimuleer ik je. Ik heb net een marathon gelopen vorige week, dus ik ren vandaag toch niet op tijd".

Ik wil geen pacer. Iemand die in mijn nek hijgt en me er door wil loodsen, hoe aardig bedoeld ook. "Nee, dat wil ik je niet aan doen, ga maar gewoon je eigen tempo", wuif ik zijn goed bedoelde hulp lachend  weg. Maar dat gaat er niet in en als een honingbij blijft hij om me heen zoemen. Ik zie dat het hem moeite kost mijn lage tempo bij te houden en ik doe echt mijn best een tandje te versnellen, maar de aanhoudende zon en de heuvel omhoog zorgen dat mijn benen als lood voelen. Regelmatig kijkt hij achterom of het nog met me gaat en steekt fanatiek zijn duim op. Ik lach terug. Als een boer met kiespijn. Meer nog dan van mijn pacer heb ik last van stemmetjes in mijn hoofd. 'Denk je nou echt dit ongetraind vol te houden?' "Wat zullen de mensen langs de kant wel niet denken als je nu een stukje gaat lopen?'

Bij het bord van twee kilometer krijg ik voor het eerst wat moed. De helft zit er bijna op. Een stekende pijn in mijn knie houdt aan, maar de toeschouwers langs de weg moedigen me aan en ik krijg een glaasje water aangereikt. Een ander, vriendelijker, stemmetje duikt op. "Wat boeit het dat je niet de snelste bent vandaag, je bent er wel!"

Dan zie ik een vroegere schoolvriendin langs de weg die ik jaren niet meer heb gezien. Ze roept mijn naam en dan: "kom op, nog even volhouden". Langzaam begin ik op wolkjes te lopen, ook door het spektakel er omheen. Een fanfare komt ons tegemoet en de rijen mensen worden steeds dikker en luidruchtiger. Mijn dochter, mijn liefste buuf, ze zijn er allemaal.... "Nog 500 meter" hoor ik de renner naast me zeggen die op zijn stopwatch kijkt. Ik besef ineens dat mijn pacer er helemaal niet meer is, die heeft waarschijnlijk een sprint getrokken om nog een beetje een eerbare score te kunnen behalen. 

En dan ren ik tenslotte over de streep. Ik heb het gehaald! Niet binnen het half uur wat ik had gehoopt, maar wel in 35 minuten. Ik heb afgezien, op deze eerste warme lentedag. Maar ik heb ook genoten. Mijn pacer staat op de achtergrond te lachen en we zwaaien nog even naar elkaar. "Zie ik je volgend jaar weer," roept hij over de mensenmassa heen. Ik lach en laat me zelf dan verdwijnen in de menigte.