Van rokje naar hotpants



Het was een warme dag. Zo eentje waarop je het liefst een kort broekje aan hebt. Maar dat doe ik nooit 'on public'.  Ik vind mijn benen te wit, mijn knieën te knokig en op de een of andere manier zit ik standaard onder de muggenbulten en blauwe plekken. Dus pas ik daar mijn kleding altijd netjes op aan.

 

Het was dus heel wat dat ik een rokje aan deed, die dag dat ik zou assisteren op het kinderfeestje van een vriendin van tienerdochter. Ik zou helpen de kinderen aan touwen omhoog te hijsen. Het was een bloedhete dag en dat in combinatie met de inspanning die ik zou moeten leveren, leek zo'n luchtig rokje, netjes over mijn knieën, me een goede keuze.

Eenmaal in de klimhal werden we begroet door een breed gespierde sportman die van klimmen zijn leven had gemaakt. Geen berg of rots te hoog voor hem. Met zijn spierbundels werden de jongens en meiden behendig in de klimgordel gehesen.

 

"Ik kom zo bij u" zei hij met een knipoog en streek met zijn hand door zijn krullende haar.

"Haha, maar ik ga niet klimmen hoor" lachte ik zijn grapje weg. Hij draaide zich verbaasd om.

"Nee, maar toch wel 'zekeren'? Ook de zekeraars moeten een gordel dragen hoor."

 

Zekeren.

Hij zei het bloedserieus. Nooit eerder van die term gehoord. Het staat voor het veilig optakelen en laten dalen van de klimmers. Ik wist maar één ding ZEKER en dat was dat ik niet van die beugels kon dragen met een rok aan. 

 

 

"Ja maar ik heb een rok aan" probeerde ik nog, nauwelijks verstaanbaar.

Maar sportman was te druk met andere dingen.

 

Eén van de tienermeiden keek me aan en zag de wanhoop in mijn ogen. "Ik heb nog wel een reservebroekje bij me mevrouw, wilt u die misschien aan?  Het is maat 176."

Een kleine small dus .

Met een beetje hijsen en trekken moest dat wel lukken.

 

Ik volgde haar de paskamer in en uit haar tas haalde ze een strak en ultrakort jeansbroekje tevoorschijn met een gerafelde rand.

 

Daar stond ik even later als 45-jarige in hotpants.

Ik keek wanhopig naar de touwen en wilde maar één ding: erin klimmen om tot sluitingstijd ergens in de top te blijven hangen....

(Even voor de duidelijkheid: this is not me!)

 

Het alternatief zou zijn dat ik een groep kinderen moest teleurstellen. 

Geen goed plan.

 

Dus ik deed wat van me verwacht werd. En het leuke was: niemand zag mijn melkflessen, mijn blauwe plekken en knokige knieën. De kids wilden maar één ding en dat was de hoogte in. En de instructeur was te druk hen daarbij te helpen. En zelf vergat ik het ook. We hebben twee uur lang alleen maar lol gemaakt en gestreden voor de prijs, die we uiteindelijk ook in de wacht wisten te slepen.

Dus zo zorgde dat korte broekje ervoor dat ik mijn benen-complex een beetje heb kunnen overwinnen...

Mijn eigen hoogtepunt van die dag...