Keukentafelgespreken

De afgelopen twaalf jaar heb ik voor mijn werk  heel wat inkijkjes mogen nemen in het leven van andere mensen, met name ouderen. Want elk artikel dat ik schrijf, wordt vooraf gegaan aan een interview. ‘Keukentafelgesprekken’ worden ze ook wel genoemd, en in 80 % van alle gevallen vinden ze ook echt aan de keukentafel plaats. Met geblokte kleedjes en wel…

 

 

Laatst moest ik een 83-jarige meneer interviewen over zijn ervaringen met personenalarmering. Ik zat nog niet goed en wel en de verhalen over de oorlog kwamen naar boven. Ik luisterde er aandachtig naar, maar na een tijdje probeerde ik toch tot het onderwerp van het artikel te komen. “U gebruikt sinds kort personenalarmering?” Hij keek me even verstoord aan. “Ach, dat stomme ding, dat ligt naast mijn gebit in de badkamer, ... onaangeraakt.” En hij lachte vervolgens zijn mond bloot, stond op en met zijn stok liep hij de kamer uit. Ik had verwacht dat hij het alarmerings-apparaatje ging halen om er alsnog over te praten, maar hij kwam terug met een stapel fotoalbums onder zijn arm. En we gingen door over de oorlog...

Of die meneer van bijna negentig die jaren ondergronds in de mijn had gewerkt. Ook daar kwam ik niet tot de kern van wat mijn verhaal moest worden. Hij bleef terugkeren naar de ondergrondse gangen, naar het stof en de kameraadschap daar beneden, ver van de buitenwereld. Hoe hij thuiszorg ervaart? Prima hoor! Weet je, vroeger was dat nog allemaal niet….

Laatst dacht een man dat ik van het thuiszorgteam was. “Komt u me douchen?” vroeg hij. Ik vertelde dat ik hem wat vragen zou stellen, zoals eerder met hem afgesproken. “Oh, u bent de schrijfzuster” zei hij en zwaaide de deur voor me open. 

Die term gebruik ik sindsdien vaker: schrijfzuster. En dat spreekt meteen tot de verbeelding. Een zuster die  opschrijft wat anderen vertellen, dat vinden de meesten veel leuker dan douchen of steunkousen aantrekken.

Elke keer verbaas ik me hoeveel deze generatie heeft meegemaakt. En dan begrijp ik ook goed dat ze daarover willen vertellen. Tegelijk vraag ik me af wat mijn generatie, veertigers zoals ikzelf, later gaat vertellen over ‘vroeger’? We hebben geen verhalen over  hongersnood of onderduiken. We kunnen niet vertellen over hoe het voelt om de was te doen voor 10 kinderen met behulp van een schrobbordje.
Wij kunnen wél vertellen over de Arbowet en dat we aangepaste stoelen kregen bij rugklachten. Of de commotie op kantoor als het koffiezetapparaat kapot was. Of misschien maakt die oude typemachine wel indruk en het feit dat je helemaal opnieuw moest beginnen bij een tikfout.

De schrijfzusters van de toekomst zullen het allemaal te horen krijgen...