Lien is in the air

"Niet mijn naam.... Niet mijn naam..." Ik bleef het in gedachten opzeggen, als een mantra. Vroeger deed ik dat al op school, als ik bang was dat ik de beurt zou krijgen tijdens de les. Maar vandaag ging het niet om een Frans woordje of een wiskundesom die moest worden opgelost maar om een ballonvaart.

Ik ben op de afscheidsreceptie van mijn baas die met pensioen gaat. Van een relatie heeft hij zojuist een ballonvlucht cadeau gekregen en nog vier collega's mogen mee in het mandje. Dus er moet worden geloot.
"Zijn er mensen die op voorhand zeggen, dat durf ik niet?" vraagt hij door de microfoon. Genoeg vingers gaan de lucht omhoog, van zowel vrouwen als mannen. Niemand kijkt daar raar van op.
Ik durf niet in een ballon.
Maar ik durf ook niet te zeggen dat ik het niet wil.
En dus blijf ik in gedachten zeggen dat ik mijn naam niet wil horen als hij in de bak met 200 kaartjes grabbelt.
Tenslotte... hoe klein is die kans ook?

Maar dan hoor ik toch mijn naam. Collega's om me heen juichen en klappen en ik wil het liefst onderduiken. Maar er is geen weg terug. Ik ga de lucht in. In een mandje. Zonder stuur, of motor, laat staan een tom tom. Gelukkig is ook onze bedrijfscoach uitgekozen. "Heb je ervaring met hyperventilerende vrouwen?" vraag ik hem. "Heel veel" zegt hij en lacht mijn grootste zenuwen weg.

En dan gaan we: in dat kleine mandje met die reusachtige ballon, die af en aan vuur spuugt. Bij het opstijgen voel ik nog een klein beetje paniek, maar met het meedrijven met de wind verdwijnen ook alle angsten en doemscenario's. Vol verwondering kijk ik om me heen. Bekend terrein: ons kantoor, het centrum van Heerlen, het restaurantje waar ik zaterdag nog zat te eten..... bomen in alle mogelijke herfstkleuren. Soms vliegen we zo laag dat ik ze kan aanraken. Mensen op de grond zwaaien en ik zwaai terug. Een uur en een kwartier zijn we boven, maar de tijd vliegt.

 

De landing is spannend, waarbij we vlak over de weg gaan. De drie mannen stappen alvast uit om het verkeer tegen te houden, zo laag vliegen we. En dan in het weiland naast de weg raakt het mandje weer de grond. Ik sta weer met beide benen op de grond.

Letterlijk en figuurlijk.



We drinken champagne in het veldje bij de boer en de ballonvaarder vertelt intussen de grootste verhalen. Hoe hij op zijn 18e via Ebay een luchtballon uit Londen kocht, terwijl hij nooit in eentje had gezeten. Hij zocht iemand die het hem kon leren en vanaf die tijd is hij bijna dagelijks in de lucht. Nu de winter eraan komt gaat hij naar Lapland om toeristen in een kerstman-ballon rond te vliegen.

Ik kijk nog even naar de lucht en zie de zon ondergaan. Wat ontzettend fijn dat net mijn naam op dat kaartje stond...