Puberbrein

Ik loop het klaslokaal binnen en heb gelijk een déja vu met mijn eigen middelbare schooltijd. Het verschil nu alleen is dat ik niet wordt berispt vanwege het te laat zijn.
We hebben een ouderbijeenkomst over het puberbrein. De klas is vol en ik zie ouders met verwachtingsvolle blikken naar het digibord gericht.

De lezing gaat dus over pubers. En hun vaak onvoorspelbare(lees: irritante) gedrag. Na enkele dia's richt de docent zich tot zijn klas. "Hoe vragen jullie aan je kind hoe zijn of haar dag was bij thuiskomst uit school?" Een ietwat gezette vader op een veel te klein stoeltje steekt gelijk zijn vinger op. “Hoe was het op school” zegt hij met zware stem. De docent knikt, maar aan zijn gezicht te zien stelt het antwoord hem teleur. “Dat zou kunnen” zegt hij voorzichtig, maar heeft iemand anders wellicht nog een idee?”

Ik houd wijselijk mijn mond, net als vroeger overigens. Gelukkig zijn er genoeg vingers. Ook dat is niet veranderd.
“Ik zou het specifieker maken” zegt een moeder. “Ik zou bijvoorbeeld vragen: hoe ging wiskunde?” De docent knikt weer en legt vervolgens uit dat je je het beste kunt verplaatsen in de belevingswereld van het kind. Maak het specifiek.  Ze zijn dan wel ‘al’ 13 of 14 jaar, maar het zijn echt nog kinderen. Dus als je bijvoorbeeld wilt weten of je zoon of dochter problemen met een klasgenoot heeft, dan vraag je: “wie zou je vandaag met een raket naar een andere planeet willen sturen?”

Ik zie een moeder gehaast een notitieblokje uit haar tas pakken om de vraag te noteren. De volgende tip is om belangrijke gesprekken in de beslotenheid van een auto te voeren. Dat maakt ontsnappen onmogelijk.  Ik denk aan mijn eigen tienerdochter en hoe overbodig deze tips bij haar zijn.  Want zodra ze thuis komt uit school volgt een stortvloed aan verhalen. Ik weet precies welke jongen die raket in mag stappen. Ik ken de namen van de klasgenoten inclusief hun irritante gewoontes. Misschien komt er een tijd dat ze me niks meer vertelt, maar voor nu heb ik niet veel aan deze informatie en laat het dan ook langs me afglijden. 

Die avond, tijdens het koken, komt huisgenoot B. thuis vanuit zijn werk. Terwijl hij de jas nog aanheeft, neemt hij het stapeltje post op tafel door. “Hoe was je werkdag” vraag ik. “Oh goed” zegt hij en daarmee is ons gesprek beëindigd. Ineens denk ik terug aan mijn informatiemiddag.  ‘Maak het specifiek’ sist het door mijn hoofd.

Ik stop met roeren in de pan en draai me naar hem om. “Als je iemand vandaag met een raket naar een andere planeet kon sturen, welke collega zou dat zijn?”

Verstrooid kijkt hij op vanaf zijn stapeltje post.  Dochterlief van achter haar iPad. Met gefronste wenkbrauwen kijken ze me allebei aan. 

Ik denk dat ik zelf een beetje aan het puberen ben…