Aan de studie

Hoe lang is het geleden dat ik voor het laatst ergens examen voor deed? Ik kan het me niet eens meer herinneren. Maar ik ben toch echt weer aan het studeren. Een opleiding 'crisiscommunicatie' nog wel.

 

Het leren op zich gaat me best goed af. Met mijn cursusboek in de tuin, beentjes omhoog en muntthee binnen handbereik. Tot zover niks aan de hand.

Maar toen kwam het eerste examen. Een E-examen, dus helemaal digitaal. Zestig vragen en voor elke vraag kreeg je maar een beperkt aantal minuten. De vragen waren veelal stellingen. Van die kwesties die je twee keer moet lezen om te begrijpen wat er speelt. Maar daar is dus nauwelijks tijd voor. En dan moet je nog kiezen. Is stelling 1 juist en 2 niet? Of allebei wel? Of 1 niet en 2 wel? Of andersom?

Ik was even vergeten hoe het was...

Nerveus stalde ik alle losse bladen van mijn werkboek uit op de vloer naast me. Stel ik zou even iets moeten opzoeken.... Tegelijk met het aanklikken van de start-het-examen-knop schoot mijn hartslag in mijn keel. 
In gedachten flitsen alle opmerkingen die ik altijd tegen tienerdochter maak door mijn hoofd. "Maak je toch niet zo druk, het is maar een toets" en "niemand vraagt later ooit nog naar je cijfers." Maar het werkt niet.

Met een been dat niet ophield met wiebelen, beantwoordde ik de vragen. Net toen ik er een beetje in begon te komen kwam een melding:
'Uw tijd is om. U heeft 56 van de 60 vragen kunnen beantwoorden."
Nu al? Maar gelukkig daarna de verlossende melding dat ik de basistraining had gehaald.

En nu zit ik volop in de vervolgopleiding. Nog één keertje examen deze maand en het is weer voorbij.
Gelukkig.
Je zou er spontaan van in crisis raken....