Niet perfect is ook goed

Mijn man is een perfectionist. Dat was de voornaamste uitkomst van een 5-pagina’s tellende persoonsbeschrijving die zijn werkgever liet opstellen door een onderzoeksbureau.

Het geld dat dit onderzoek heeft gekost, hadden ze zich kunnen besparen met één telefoontje naar mij. Ik had het ze haarfijn kunnen vertellen, inclusief alle details. Geen onderzoek voor nodig.

Vanochtend wordt het weer eens duidelijk. Ik pak een peer om mee te nemen naar mijn werk en hij wil er ook een. Ik was de peer af onder de kraan, draai hem in folie en leg het pakketje bij zijn broodplank neer.
Hij kijkt er fronsend naar.
“Wat is dat nat” merkt hij op. “Heb je de peer na het wassen niet afgedroogd?”

Na meer da twintig jaar huwelijk kan ik me nog steeds verbazen over de vragen die hij stelt.

“Nee, die droogt wel in het papiertje” merk ik terloops op, terwijl ik verder ga met het klaarmaken van de lunch.
Even later zie ik hem de folie van de peer afhalen en hij vouwt het papier voorzichtig open.

“Wat doe je” vraag ik oprecht verbaasd.
“Ik laat er wat lucht bij zodat hij kan drogen…”

I rest my case.

Als het gaat om perfectionisme ben ik alles wat hij niet is. Ik heb mijn boeken niet op alfabet, ik kom steevast te laat, ik draag mijn gloednieuwe laarsjes als ik met de hond naar het bos ga en pak dus fruit in terwijl het nog nat is.

En hoewel ik dagelijks omringd wordt door perfectionisten wordt het er bij mij niet beter op. Neem vriendin S. Als we samen gaan winkelen voor kleding en ze ziet een leuk truitje, dan wordt dat eerst helemaal binnenste buiten gedraaid. De eerste keer wist ik niet wat ik zag. “Wat doe je nou" vroeg ik.  “Ik check even of dit truitje geen losse naden heeft en goed is afgewerkt” antwoordde ze. En wat volgde was een uitgebreide kledinginspectie. Als ik met haar in de auto stap is dat ook al een heel ritueel. Van spiegels recht zetten, tot zittingen afkloppen om die ene verloren kruimel die er niet ligt weg te vegen.

Of neem de collega's die uren kunnen doorpraten over de details in een draaiboek of die voorafgaand aan een afspraak de route al in de tomtom hebben staan.

Ik vraag me oprecht af of perfectionisme iets is van deze tijd? Ik kan me niet voorstellen dat vrouwen in het begin van de vorige eeuw zeiden: "dit truitje is echt niet wit genoeg" na een schrobbeurt van een half uur en nog de kleding van 10 andere kinderen te gaan.

En ik heb het heus wel eens geprobeerd, maar het is gewoon niet aan mij besteed. Ik val steeds weer terug in mijn onperfecte zelf.

Geen onderzoek voor nodig...