Een pakje van 'boven'

Bijna achttien jaar woonden we bij elkaar in de straat. Jij aan het ene eind, ik aan het andere. Jij was die chique dame met dat grote huis. Directeur op een school. Veel verder dan 'goedendag' en een zwaai kwamen we meestal niet. Totdat ik je een paar jaar geleden in de supermarkt tegen het lijf liep. Je vertelde dat je een vervelende periode had gehad met borstkanker, maar dat het weer beter ging. En dat ik eens langs moest komen.

Ik weet niet meer precies hoe, maar een tijdje later zat ik ook echt bij je aan de thee. In je huis met lichte vloeren en kunst overal. Maar je bleek heel laagdrempelig en had veel humor. Er vielen nauwelijks stiltes.

Een hele periode later kwam je ziekte terug. Je stuurde me gelijk een appje. Ik vond het zo erg voor je, maar was tegelijk verbaasd dat je me als een verwant familielid op de hoogte hield van al die stappen die je moest ondernemen. Ik appte terug. Plaatjes en teksten om je op te vrolijken. Ik bracht je vers geraapte eitjes in de hoop dat die je eetlust zouden opwekken.

In het begin als ik langskwam zaten we samen op de bank. Later werd deze verruild voor een hooglaagbed. Jij lag en ik zat aan je voeteneind. We hadden altijd veel gespreksstof. Je vertelde me veel over school en hoe armoedig sommige leerlingen het thuis hadden. Dan ging je broodjes voor ze halen als je zag dat ze geen lunch bij zich hadden.

De laatste vrijdag dat ik bij je was bleek echt de laatste te zijn. We wisten het allebei niet. Ik zag wel dat je veel pijn had en belde met mijn zorg-collega's wat er te regelen viel. "Laat maar" zei je ineens en ik drukte mijn telefoon weer uit. "Houd maar even gewoon mijn hand vast."  We keken samen de straat in, onze straat.

De begrafenis was groots en meeslepend. Net als jij. Met paarden en een koets, live optredens en een lichtblauwe kist, jouw lievelingskleur. Net als de eerste keer in jouw huis voelde ik me misplaatst tussen al die chique mensen op de koffietafel. Ik at een broodje en liep naar huis. Automatisch keek ik bij je binnen toen ik langsliep. Waar maandenlang je bed had gestaan was nu een lege plek.

Onlangs kreeg ik een mail. Van je man. Je had iets voor me gekocht in de periode dat je zo ziek was. Je man mocht het pas aan me geven als jij er niet meer zou zijn, zo had je hem opgedragen.

Aan het pakje zat een kaartje van een galerij. Ik opende de doos en dit meisje van brons kwam tevoorschijn met een vogeltje in haar handen, op weg naar de vrijheid. Ik was er helemaal stil van.

Het staat nu voor mijn raam, kijkend over de straat, naar jouw raam.



En die vogel dat ben jij nu...