De tiener taxi

Nu de temperaturen tot ver onder het vriespunt zakken, vindt er elke ochtend druk app-verkeer plaats. Welke moeder kan brengen? Ik zou eigenlijk willen zeggen 'vroeger moesten we zelf ook door weer en wind op de fiets', maar dat was niet zo. Mijn middelbare school lag twee straten verder. Dus bied ik af en toe mijn diensten als chauffeur aan.

Als een heuse taxi stop ik om de zoveel meter om de vriendinnen op te pikken. Ik weet niet of het komt door de passagiers zelf of de zweem aan hormonen die ze meebrengen, maar de auto is binnen no-time een stoomcabine met beslagen ramen. Vooral het gekakel vult de ruimte van mijn kleine autootje. Alle onderwerpen komen voorbij, van make-up perikelen ("ohh, ik ben vergeten mascara op mijn onderwimpers te doen!") tot jongens. En verhalen over leraren.
Dat vooral.

"Mevrouw Vogel was gisteren boos", begint Anne vandaag.
"Waarom?"
"Nou, ze begon al met de les voordat de bel ging en toen zei Sven 'u bent vandaag een vroege vogel' Nou, toen barstte de bom. Hij kon gelijk de klas uit om een briefje te halen."

"Serieus?" vraag ik verbaasd.
Dat is toch een super leuke woordspeling! Wordt ze daar zo boos om?
Ja dus.

Of neem mevrouw Gerrits, zo vertelt Maud. "Die flipte omdat iemand een vliegtuigje had gevouwen in de les".
"Je bent een simpele ziel" had ze het joch hysterisch toegeroepen." Met veel theatraal gebaar wordt de scene nagebootsts.
"De ouders laten het er niet bij zitten", klinkt het vervolgens verontwaardigd vanaf de achterbank.

Het doet me denken aan mijn eigen middelbare schooltijd. Onze Duits leraar haalde het in zijn hoofd om tegen mijn vriendin, de dochter van een bankdirecteur nota bene, te zeggen dat ze later wel eens blij mocht zijn als ze wc's zou mogen schoonmaken. Vaderlief stond de dag erna op school. Sommige dingen veranderen nooit...

Af en toe neem ik ook het broertje van één van de vriendinnen mee. Een schattig brugpiepertje met een tas zo groot dat die fungeert als air bag waar hij met zijn slaperig hoofd op steunt. Hij zit letterlijk weg gepropt tussen al die meiden en komt ook niet aan het woord. Al heb ik het idee dat hij daar totaal niet mee zit...

Als ze even later uitstappen, vliegen alle portieren gelijk open. Om met veel kracht te worden dichtgeslagen. "Bedankt voor het brengen" , "doei" roepen ze en weg zijn ze.
De stilte in mijn auto op de weg terug vormt een sterk contrast met de heenweg.

Op mijn werk die ochtend wordt er gediscussieerd over een nieuwe naam voor een project dat te maken heeft met jeugdgezondheidszorg.
"Eigenlijk zouden we de naam bij de doelgroep zelf - tieners dus-  moeten testen", oppert een collega. "Maar hoe komen we aan een testpanel", klinkt het al gauw vanuit de collega die altijd beren op de weg ziet
"Dat regel ik wel" hoor ik mezelf zeggen.
Het blijft voorlopig toch nog koud, dus een extra ritje kan er wel vanaf. Dan breng ik de naamsuggesties gewoon 's ochtends in en hoor wel wat ze ervan vinden.

Levert het ons toch nog wat op, dat gekakel...