Op de koffie bij een 100-jarige

Haar agenda is zo vol dat een afspraak maken nogal wat voeten in de aarde heeft. En dat is best bijzonder als je 100 (!) bent. Ik ben gevraagd deze mevrouw te interviewen voor ons magazine. Na een aantal keren haar antwoordapparaat krijg ik haar eindelijk aan de lijn.

"Nee op maandag kan ik niet, dan heb ik 's ochtends Tai Chi en ga ik 's middags bridgen." Ik glimlach om haar reactie.
"Op dinsdag dan?" probeer ik.
"Nee, dan heb ik wandelclub", klinkt het aan de andere kant van de lijn. "En woensdag komt een vriendin op bezoek" Na lang dubben komen we eindelijk tot een afspraak. De toon is gezet...

Met een eeuwling een kopje koffie drinken is op zich al bijzonder, maar deze mevrouw spant de kroon. Ze is alles behalve een huismus die achter de geraniums zit. Sterker nog, ze is elke dag wel met iets bezig. "Een dag niets afgesproken is een dag niet geleefd" is haar motto. Haar rijbewijs heeft ze onlangs voor vijf jaar verlengd.

Ik val van de ene verbazing in de andere. We zitten samen aan de koffie en intussen start ze de laptop op om we wat foto's van vroeger te laten zien. Met haar rood gelakte nagels klikt ze behendig met de muis en een slideshow van zwartwit beelden trekt aan me voorbij. Beelden van de oorlogstijd, van het eigen bedrijf dat zij en haar man opstartten en van haar oudste dochter die er inmiddels al heel wat jaren niet meer is, net als haar echtgenoot. Maar het is alles behalve een zwaarmoedig gesprek.

Een tijdje terug, toen ik nog niet wist dat ik haar ging interviewen nam ik bij de kringloop dit boek mee.

Ik was er nog niet aan toe gekomen het te lezen, maar nu vond ik het wel een passend cadeautje om mee te nemen.

Natuurlijk vroeg ik naar haar geheim achter al die vitaliteit. Want op je 100e geen enkel medicijn slikken is toch wel erg bijzonder. "Ik heb nooit aan een voedingshype meegedaan" zegt ze. "Dan hoor je weer dat vlees slecht is, of suiker...ik heb me er nooit iets van aangetrokken. Mijn motto is: alles met mate." Ik denk aan mijn eigen suikerchallenge en besluit het stukje taart dat ze me voorschotelt niet te weigeren.

"Weet je wat ook goed is" voegt ze toe aan haar wijze raad. "Jezelf positief toespreken! Ik heb vaak last van het feit dat ik niet in slaap kom. Maar dan zeg ik gewoon: meisje: je ligt lekker warm en je hebt nergens pijn. Dus er is niets aan de hand. En meestal val ik dan in slaap."

De kwaaltjes die ze heeft (ik hoor niet zo goed en mijn voeten doen soms pijn) beletten haar niet van het leven te genieten. Als ik vraag of er nog dingen zijn die ze graag nog zou willen doen, schudt ze resoluut haar hoofd. "Als ik iets wil, doe ik het gewoon" klinkt het vastberaden. "Ik wilde deze mijlpaal van 100 zo graag halen en het feest was ook meer dan geweldig. En nu zie ik elke dag die er bovenop komt als een extra cadeautje...."

Zo wil ik ook wel 100 worden...