Steve

“Ik kan helemaal  niks met Steve!”

Mijn moeder zucht aan de andere kant van de lijn. Ze spreekt de zin uit alsof het een jonge scharrel betreft waar ze méér dan genoeg van heeft. Een beetje klopt dat wel, want ze staat met hem op en gaat ermee naar bed. Maar Steve is de naam van een hulpmiddel om steunkousen aan en uit te doen. En daar is ze naar eigen zeggen he-le-maal klaar mee. 

"Ben blij dat er een hulpmiddel bestaat, je moet het gewoon nog even aanleren" probeer ik haar te motiveren.  `Even is het stil aan de andere kant. `Het is niet alleen dat hulpmiddel, maar ook die kousen zelf` bekent ze en ik begrijp de frustratie. “Ze zitten ook zo strak.”

Mijn moeder is 85, heeft tot nu toe geen zorg gehad en dat hoeft voor haar ook niet. Maar die kousen zijn wel nodig, want onlangs waren haar benen heel dik en de jeuk erbij was ondraaglijk. Teveel vocht concludeerde de huisarts en ik regelde thuiszorg. Na een periode van zwachtelen heeft ze nu steunkousen op maat. Alleen die moeten aan en uit. Elke dag opnieuw.

“Ik kom even langs”, opper ik als ik haar opnieuw hoor zuchten en neem mijn iPad mee. Steve blijkt gewoon zijn eigen filmpje op You Tube te hebben. In een instructie van 38 seconden wordt getoond hoe  je Steve om je vingers (uh voeten) windt…  Je plaatst de kous op een paal, rolt hem naar beneden, voet erin en het apparaatje trek je vervolgens naar je toe. Binnen no time heeft mijn moeder de kous aan.

Het uitdoen verloopt minder soepel. Weer zoeken we een filmpje erbij. Nu komt er een been-band aan te pas. Die klem je om je been, kous erover heen en dit keer niet trekken, maar duwen. “Til je voet eens wat meer omhoog” probeer ik, maar tegelijk besef ik dat dat geen haalbare optie is. Flexibiliteit ie iets van het verleden. En Steve springt los. Elke keer opnieuw. “Ik zei het je toch” klinkt het licht gefrustreerd.  Uiteindelijk trek ik de kousen maar met de hand uit. En zelfs dat valt niet mee.  

De volgende dag belt mijn moeder. Ze heeft de kousen zelf aan en uit gedaan, vertelt ze blij. Mirko heeft haar geholpen. “De jongen van de thuiszorg” zegt ze ter verduidelijking. “En ik heb ontdekt dat het gemakkelijker gaat  als ik op bed zit”, voegt ze er zelfverzekerd aan toe.

Dus Steve gaat voortaan mee naar de slaapkamer. En daarmee is de kous af. Of aan natuurlijk....