Het karretje

Net als ik even in slaap lijk te dommelen, schrik ik op van metaal tegen mijn arm. De mevrouw in de vierzitter naast me slaakt een kreetje van schrik en trekt het boodschappenkarretje op wielen naar zich terug. “Sorry hoor” excuseert ze zich. “Er zit bijna niets in de karretje, daarom valt het gemakkelijk om.” “Dan heeft u te weinig gekocht” lach ik haar toe, ter geruststelling dat het niet erg is.

“Dat kun je wel zeggen” haast ze te melden. Een zucht ontsnapt uit haar keel. “Utrecht is echt niet meer wat het geweest is, hè Charlotte” en ze port het blonde meisje naast haar in de zij. Charlotte lacht verlegen en werpt haar blik weer naar buiten, nippend aan haar flesje cola.

De mevrouw kijkt weer naar mij. “Vroeger hadden ze mooie winkels in Utrecht. Nu is daar niets van over. Alleen nog maar van die zaakjes waar ze van die flut modelletjes verkopen.” Om haar woorden kracht bij te zetten trekt ze aan het mouwloze blousje dat ze aan heeft. "Drie keer wassen en er blijft niets van over."

Net als ik me ook weer probeer om te draaien, gaan de verhalen verder. In een mum van tijd raast haar leven aan me voorbij, met de snelheid van het landschap buiten. Ze is 78 jaar, maar gaat nog elke week dansen met haar man die tien jaar ouder is. "We vinden de lessen soms zelfs wat traag. Dan maak ik een gebaar met mijn heupen en dan weet de dansleraar dat het tempo omhoog moet”. Ze schatert van het lachen en ik voel bij elke zin meer sympathie voor Charlotte die steeds dieper in haar stoel wegzakt. Van de negen kleinkinderen is zij de oudste met haar 20 jaar. "We hebben het zo fijn samen! "

Ik wenste dat ik de stiltecoupé had genomen. Of dat ik wist hoe je zulke gesprekken vriendelijk afkapt, maar het einde van alle verhalen is pas in zicht als we station Roermond naderen. Het tweetal stapt uit. Met vriendelijke knikken nemen we afscheid. Dan zie ik dat Charlotte haar eigen boodschappenkarretje bij zich heeft. In tegenstelling tot die van oma, is haar exemplaar tot de nok gevuld. En ik kan wel raden wat erin zit. Shirtjes en broekjes van flut kwaliteit. Want meer hoef je van Utrecht niet te verwachten. Oma heeft vast alles heeft betaald, daar ken ik haar inmiddels goed genoeg voor.  

Ik blijf alleen achter in een coupé die rust ademt. 
Nadenkend over de grote vraag: wie heeft nou wie vandaag voor het karretje gespannen?