Gevalletje leesbril

"Het adres klopt helaas niet". De meneer van de postbalie schuift het pakje terug mijn kant op. "De computer herkent de postcode niet."

Ik neem het pakje terug en plaats me buiten de rij. Op mijn telefoon check ik de postcode en zie dat 1 cijfer inderdaad niet klopt. Ik had de 5 aangezien voor een 6, of de B voor een D, ik weet het al niet meer....

Ineens denk ik aan de opmerkingen van mijn thuisfront de laatste tijd.
"Ah nee, niet weer die grote lamp aan, dat is zo ongezellig" roept tienerdochter als ik op de bank neerstrijk.
"Maar ik wil lezen en anders zie ik niets" breng ik in.
"Neem dan toch gewoon papa's leesbril" zucht ze terloops.
Een leesbril? Ik?

Aarzelend neem ik het gevalletje in mijn handen en zet het op mijn neus. Er gaat een wereld voor me open. De letters en zinnen hullen zich niet meer in een waas, maar staan haarscherp voor me klaar. Met een ontspannen zucht duik ik in mijn verhaal. De grote lamp kan uit.

Ik kan er best mee leven. Zo'n gevalletje op mijn neus, 's avonds op de bank. Maar daar houdt het dan ook mee op. Ik wil niet zo'n leesbril aan een koordje, die ik opzet bij Albert Heijn om de houdbaarheidsdatum te checken. Of op kantoor met zo'n strenge blik en dat je die dan vervolgens op je hoofd plaatst, in grote paniek hem te verliezen.

Misschien komt het omdat mijn ogen altijd zo goed waren. Ik was steeds diegene die moeiteloos de kleinste lettertjes voor iedereen vertaalde. Zonder bril, zonder lenzen. Of de tijd moest lezen op de torenklok in de stad. Maar dan slaat de leeftijd genadeloos toe.

Gelukkig zijn al mijn collega's ouder. Er liggen leesbrilletjes op de bureaus verspreid als pennen. In alle kleuren en maten. Dus als het echt niet lukt, pik ik me er gewoon eentje in om op een ongemerkt ogenblik te spieken.
Voorlopig red ik het daar wel mee.

En zo niet. Dat zien we dan wel weer.
Of niet natuurlijk....