De kantoortuin

Sinds een tijdje werk ik in een kantoortuin. Ik weet niet wie dat woord heeft bedacht, want er is weinig ‘groen’ te vinden. Wel veel tl-licht, zoemende computerschermen en overal geluiden. We hadden aanvankelijk een grote plant neergezet, maar die heeft onze afwezigheid in de kerstvakantie niet overleefd.

Ooit zat ik op een kamer. Eerst met een collega, toen een tijdje alleen en daarna met een andere collega. Als we het druk hadden, ging de deur dicht en werkten we goed door. In een kantoortuin zijn geen deuren. Sterker nog, je zit allemaal dicht op elkaar, slechts gescheiden van flinterdunne wandjes waar je gemakkelijk overheen kijkt.

Het ziet er reuze gezellig uit, allemaal zo dicht bij elkaar. Als een schoolklasje met zelfstandig werkende leerlingen. En als ik geen deadlines had, zou ik het oprecht gezellig vinden. 

Maar er moet natuurlijk worden gewerkt. En hoe minder je op de geluiden wilt letten, des te harder komen ze binnen. Je ontdekt steeds weer iets nieuws. Zo is er een collega die elke dag wel een paar keer niest. Van die enorme niezen die al het papierwerk omver lijken te blazen. Anderen hebben vooral een luide stem of gaan juist fluisteren waardoor je extra je oren gaat spitsen. Tot ver in de ruimte krijg je alle telefoongesprekken mee. Achter het blok van onze afdeling werkt een collega die mensen in dienst neemt met een afstand tot de arbeidsmarkt. Soms zijn dat vluchtelingen die nauwelijks Nederlands spreken. Die collega probeert zich verstaanbaar te maken door heel langzaam, maar vooral ook heel hard te praten. “Heeft–u–een–auto-om-naar-het-werk-te-komen? Zinnen die tot in den treuren worden herhaald.

En dan is er de collega met koffieverslaving. Het koffieapparaat bevindt zich vlakbij mijn bureau en dus zie ik haar om het uur wel langs schuifelen. Als ik op kijk zwaait ze naar me en ik zwaai terug. Soms neemt ze een kop koffie voor me mee en maakt ze aansluitend een praatje.

  

Er is veel te zien en te horen in zo’n kantoortuin. Het aantal prikkels om me heen heeft zich verdriedubbeld en niet zelden moet ik opnieuw beginnen met mijn tekst omdat ik de draad kwijt was.

Maar als je het even niet meer ziet zitten, kun je een flexplek opzoeken. Zolang je je houdt aan de 'clean desk policy', oftewel je bureau schoon achter laat,  kun je overal werken. 

Ik begin voor de derde keer aan mijn artikel.  De deadline tikt, net als de tientallen toetsenborden om me heen.

 

De collega in de hoek begint weer te niezen. Geen clean desk voor haar.

Ik denk dat ze allergisch is voor kantoortuinen.

En ikzelf ook een beetje….