Het zal je maar gebeuren...

Moord op de heide. Het zou zomaar de titel van een thriller kunnen zijn. Maar het was deze week werkelijkheid. Op de Brunssummerheide, het stukje natuur waar ik elke week met de hond loop, zijn twee mensen doodgestoken. Geen vergelding in het criminele circuit, geen ´crime passionel´, maar een koelbloedige daad waarbij twee onschuldige mensen omkwamen. Een man en een vrouw die, los van elkaar, hun hond uitlieten.

"Wij hadden dat kunnen zijn" appte Nicole, mijn kennis, waarmee ik zo'n drie keer per week op die plek met de hond een lange wandeling maak. Het waren precies mijn gedachten.

Nicole en ik kennen elkaar van een veldje in de straat. Onze honden raakten meer dan bevriend en omdat ze zo leuk speelden, stelde ik voor eens samen wat langer met ze lopen. Nicole pakte gelijk haar telefoon en we wisselden nummers uit. Vanaf die tijd is de vrijdagochtend ons vaste wandelmoment. En dan vaak zaterdag of zondag nog eens. Zo'n vijf jaar lang nu. "Binnenkort gaan we eens een koffietje drinken om ons jubileum te vieren" sprak ze laatst nog.

Nu is alles anders. De hei is bevlekt. Alweer. Want ook de dood van Nicky Verstappen kleeft nog aan dit gebied.

Mijn eerste reactie was om hier niet meer te komen. Wat als de dader er weer rondloopt? Maar dan denk ik aan de mooie natuur, de honden die genieten en de bijzondere dingen die we er meemaakten. En nu de dader vast zit, is het ook alweer anders.

Gisteren kreeg ik een appje van Nicole.
Morgen maar ergens anders gaan?
Ik schreef terug.
Of toch gewoon zelfde plek?
Wat mij betreft wel, antwoordde ze.

En dus gingen we vanochtend, met een beetje lood in de schoenen weliswaar, toch maar weer naar 'onze' heide. Een theelichtje en wat bosjes bloemen lagen op de plekken waar het was gebeurd.

Terwijl er allerlei gedachten rondspookten, hadden de viervoeters nergens last van. Die genoten als vanouds. En dat is maar goed ook.

Ik wens jullie een veilig weekend!

Liefs,

Carolien