Zelfvertrouwen: doe mij maar een onsje meer...

"Staat dit me wel?" Dochterlief staat voor de spiegel en trekt haar kritische blik. Ze draait van recht naar links en weer terug. "Natuurlijk staat dat, kom op, want je bent al laat" zeg en ik duw haar schooltas in haar handen. Als ze even later de deur uit is, doe ik precies hetzelfde. Ik sta voor de spiegel. Trek mijn kritische blik, kijk op de klok... ja, kan nog wel even.. en trek dan toch weer iets heel anders aan.

De onzekere trekjes van dochterlief zouden een spiegel voor mezelf moeten zijn. Want ze kopieert puur mijn gedrag. Al zolang ik me herinner is onzekerheid iets dat onherroepelijk met mij is verbonden. "Wat vinden mensen van mij? Staat dit wel? Is die tekst wel goed genoeg? Heb ik geen stomme indruk achtergelaten?"

Ik ben bezig in het boek PRFCT (een handleiding voor meer zelfvertrouwen) en als opdracht moet ik mijn gedachten opschrijven die me doen wankelen. Nou dat zijn er veel. Of het nu gaat om het moederschap, mijn werk, met vriendinnen, ik twijfel altijd of ik het goed doe.

Vorige week moest ik een persbericht schrijven over een crisissituatie op het werk. Ik legde het voor aan onze nieuwe bestuursvoorzitter en hij krabde achter zijn oor. "Ik wil er even nog naar laten kijken door de communicatiespecialist waar ik jaren mee heb samengewerkt" zei hij en mijn stemmetje draaide gelijk op volle toeren. "Zie je wel, hij vertrouwt het niet. Het is prutswerk" flitst er dan door me heen. Terwijl ik ook gewoon had kunnen denken: "Logisch, zou ik ook doen als bestuurder. Hij kent mij nauwelijks, maar weet daarentegen precies wat hij aan zijn oude adviseur heeft." Die adviseur vond het overigens prima, maar complimenten blijven niet hangen.

\

In het boek PRFCT is de boodschap dat je je gedachten niet serieus moet nemen. Want je brein kent geen verschil tussen gedachten en realiteit. Dus als je steeds denkt 'ik kan dit niet' , dan gelooft je brein dat en ga je er ook naar handelen. Klinkt logisch toch? Nu nog in de praktijk brengen...

Een mooi voorbeeld vond ik dit: we hebben allemaal leren fietsen omdat we een ouder of ander persoon naast ons hadden die in ons geloofde. Die bleef herhalen: je kunt het. Want anders hadden we na 2 keer vallen vast gedacht: dit wordt nooit iets.

Het boek gaat verder dan meer zelfvertrouwen, het laat je ook nadenken wat voor jou belangrijk is. Het wordt luchtig beschreven. De mensen die jou energie geven zijn bruistabletjes en de mensen de energie kosten zijn de zuigtabletjes. En je moet je vooral omgeven met die eerste categorie.

Ik zal niet zeggen dat ik nu bruis van zelfvertrouwen na het lezen van dit boek, maar ik ben me er wel veel meer van bewust hoe ik denk. Dat vind ik het fijne aan zelfhulpboeken als deze, je wordt er weer even aan herinnerd hoe het ook kan. En het is geen zweverig boek dat zegt dat je tien keer per dag tegen je spiegelbeeld moet zeggen hoe geweldig je bent, want daar geloof ik niet in.

Nu ben ik wel benieuwd. Heb jij veel zelfvertrouwen?

Liefs,
Carolien