Marco (2) en andere verhalen

Het verhaal dat  Marco me vertelde raakte me, net als jullie. Het was een week waarin ik alleen maar verdrietige interviews had.

Zo sprak ik een Wesam: een Syrische vluchteling die er vier jaar oer deed om zijn gezin in veiligheid te brengen. Bij het vluchten had hij zijn pasgeboren zoontje in een sporttas verstopt omdat deze geen paspoort had. 

Dat soort taferelen.....

Het mannetje ontwikkelde zich goed, totdat hij op 3-jarige leeftijd ineens stopte met praten en in zichzelf gekeerd is. Wesam heeft daar veel zorgen over. Intussen moet hij zijn gezin onderhouden en volgt een opleiding tot verpleegkundige, omdat zijn diploma fysiotherapie hier in Nederland niet geldig is. "Ik kan niet bevatten wat jij allemaal hebt meegemaakt" zei ik na het beluisteren van zijn verhaal. "Ik wil ook helemaal niet dat jij je er een voorstelling van kunt maken" antwoordde hij toen.

Toen kwam er nog het verhaal bij van Tamara, een jonge moeder die ongeneeslijk ziek is. Maar dat niet alleen! Haar 7-jarige zoontje heeft een hersentumor en in die periode overleed ook nog eens haar vader. Drie generaties in de greep van die rotziekte. Dit verhaal is misschien wel het heftigste wat ik ooit heb gehoord.



Bij het dichttrekken van de deur, kan ik de verhalen niet achter me laten. Ik heb ze uit eerste hand gehoord. Mensen vertellen me hun diepste verdriet, huilen en rapen zich weer bij elkaar. Stuk voor stuk zijn ze krachtig en blijven zoeken naar die kleine dingen die hen blij maken.

Met Tamara heb ik nog steeds contact. Ze houdt me op de hoogte van haar behandelingen en maandag ga ik haar de gedrukte magazines brengen. Met hulp van collega's en instanties hebben we geweldige acties opgezet. Van een verrassingsmand voor het hele gezin tot een bijdrage aan een weekend Disney Parijs.

Wat Marco betreft vroeg ik bij het verlaten van zijn woning of hij nog wensen had. Hij lachte bitter. "Mijn schulden afbetalen"zei hij. Ik probeerde het opnieuw: "nee, een echte wens bedoel ik. Iets wat je nog heel graag zou willen." Hij hoefde er niet lang over na te denken. "Naar Dominators met een vriend" zei hij en er verscheen zowaar een glimlach. Terug op kantoor ging ik googlen. Dominators is een festival van hardcore dj's. Over 2 weken vond het plaats. Ik schreef een aanbevelingsbrief aan de wens-stichting van onze zorgorganisatie, waar ik zelf vanaf het begin donateur van ben. Al gauw kreeg ik de goedkeuring. Ik bestelde twee tickets en kreeg honderd euro extra mee voor andere onkosten.

Diezelfde week nog stond ik weer aan de deur bij hem. Dit keer deed zijn moeder open. Marco lag op bed. Ik ging op de bedrand zitten en overhandigde hem de envelop met de tickets en het geld. Hij was ontzettend blij en ging gelijk zijn vriend bellen. Zijn moeder begon te huilen. "Ik heb hem al zo lang niet meer zo blij gezien" zei ze. "Ik heb wel een rolstoel nodig" zei Marco ineens, enigszins verschrikt. "Ik belde mijn collega, zijn verpleegkundige, en die ging het regelen.

Inmiddels is Marco naar het festival geweest en hij heeft genoten!

Ik ben blij dat ik met kleine inspanningen toch nog iets kan betekenen voor deze mensen.

Lieve groet,
Carolien