Een huis vol rommel

Er zijn mensen die hun hele leven spullen verzamelen. Vol verbazing kijk ik wel eens naar dat soort programma's op tv, waar je het huis bijna niet binnenkomt door alle spullen. In zo'n huis was ik afgelopen week voor een reportage in ons magazine.

Als ik kom aanlopen zie ik het al in de tuin: buizen, kistjes, hout, metaal .... alles op elkaar gepropt tot een bijna-schroothoop. Maar ik kan de boel nauwelijks in me opnemen, of de deur zwaait open en een kleine man op sloffen heet me hartelijk welkom. "Kom erin, Henny is de koffie aan het zetten", zegt hij. Henny is zijn thuishulp, die me het verhaal aan de hand heeft gedaan. "Zou je meneer Habets niet eens willen interviewen? Hij verdient het zo om in de aandacht te staan."

En dus zitten we vandaag aan de keukentafel, die bezaaid is met boeken, tijdschriften, kranten en ander papierwerk. Een klein stukje is vrijgemaakt waar ik mijn schrijfblokje en kopje koffie kwijt kan. Meneer (77) neemt plaats tegenover me, terwijl Henny zich buigt over de afwas. Praten doet hij voluit, maar elke keer als ik op het onderwerp 'verzamelen' kom, wuift hij dat met een theatraal handgebaar weg. "Ik verzamel niets. Als ik wat meer tijd heb, ga ik die spullen nog allemaal eens uitzoeken, daarna kan alles weg."

'Als ik tijd heb' blijkt zijn steeds terugkerende motto. Maar die tijd om op te ruimen heeft hij niet, want hij is druk bezig met nieuwe spullen te verzamelen. "Ik ga elke week naar de bieb hier in de buurt en daar krijg ik alle kranten die niet meer actueel zijn. Die belanden daar bij het oud papier, vreselijk zonde, want ik kan er echt nog iets mee." Om zijn woorden kracht bij te zetten haalt hij de Volkskrant, het AD en de Telegraaf van de tafel. "Kijk" jubelt hij, als hij de Volkskrant openslaat. "Een prachtig artikel over drones. Dit ga ik beslist lezen."

We komen op de buizen in de achtertuin. Ook daarachter schuilt een verhaal. "Ik heb vroeger altijd bij KPN gewerkt als monteur, dus toen ze hier laatst in de straat glasvezel kwamen leggen stond ik er de hele tijd bij. Ik vroeg de werklui wat ze met die oude buizen gaan doen. Bleek dat ik ze gewoon mocht meenemen!"Hij werpt een blik naar buiten, door het keukenraampje met kanten vitrage waar zijn schatten staan opgesteld. "Weet je wat ik daarmee ga doen? De stukjes waar KPN op staat ga ik eruit zagen en die bewaar ik dan. De rest kan weg. Als ik tijd heb...."

Hij praat ook even over zijn gezondheid en het stoma dat er opeens zat toen hij uit een operatie bij kwam. "Een stoma, daar had ik nog nooit van gehoord. Ach kom, laten we niet over zoiets ongezelligs praten."

"Ik kwam bij uit de operatie en had ineens een stoma.Ik had daar nog nooit van gehoord."

Henny, die twee keer per week twee uur komt, is zijn rots in de branding.Zijn enige stabiele factor in een leven zonder familie, op een nicht na. 

Vanavond moet u iets eerder eten, herinnert ze hem, want om zes uur begint die lezing van het IVN waar u naartoe wilt. "Ja klopt"antwoordt hij. "Eenzaam ben ik niet, daar heb ik geen tijd voor en er is altijd wel iets te doen. Laatst ging ik naar een informatieavond over hulpmiddelen van Zij-actief. Bleek dat een vrouwenvereniging te zijn en hebben ze me daar weggejaagd. Ik wilde alleen iets meer over die hulpmiddelen weten. Maar ach, er is elke week wel ergens iets te doen."

Henny laat me de rest van zijn kleine huisje zien. "Collega's willen hier nooit invallen als ik vakantie heb", vertrouwt ze me toe. "Je hebt er geen eer van je werk met al die rommel zeggen ze dan. Maar ik respecteer zijn leven en poets gewoon om al die spullen heen. Wie ben ik om te zeggen dat hij anders moet leven?" Terug in de keuken drinken we onze koffie leeg. Henny probeert terloops toch nog even of die lege Gamma doos weg mag. "Nee nee"haast meneer Habets zich te zeggen. "Daar heeft een tl-lamp ingezeten en als die kapot is, moet ik de originele doos nog hebben."

Terug in de auto denk ik aan de trend van het 'ontspullen' en de uitdrukking: 'spullen maken niet gelukkig'. Dat geldt dus lang niet voor iedereen...