Een column over schoenen en zo ...

Voor het kerstnummer van ons zorgmagazine mocht ik weer uit lunchen gaan met een klant die thuiszorg krijgt. Het was dit keer een 77-jarige dame die haar hele leven in een schoenenzaak heeft gewerkt. En schoenen kwamen dan ook zeker ter sprake...

Column

Ze staat in het portaal van haar woning al op me te wachten. De felrode haarkleur matcht met haar lippenstift en om haar nek hangt een ketting die schittert als de zon erop valt. Ze ziet er onberispelijk uit en ik heb spijt dat ik mijn auto van binnen niet even heb gepoetst. Ik strek mijn hand uit om kennis te maken en ze laat hem niet meer los, want die ondersteuning heeft ze nodig bij het lopen. In haar andere hand een wandelstok.

De 77-jarige Ria Scholl woont al haar hele leven in dezelfde straat, waar ze opgroeide in een gezin van drie kinderen. Zij als oudste dochter en twee broers. Na de Mulo ging ze in de schoenenzaak van haar ouders werken. Een keuze waar ze honderd procent achter stond. We zijn nog niet eens op onze lunchplek en Ria heeft me in de beslotenheid van mijn auto al veel over haar leven verteld. 

Ondanks haar fikse beperkingen door reuma wil ze niet klagen. “Wat schiet je ermee op” zegt ze even later als we bij het lunchcafé aan de koffie zitten.
De reuma is aan haar handen af te lezen. Pijnlijke knokkels in schril contrast met een grote fonkelende ring die om haar vinger prijkt.  Nagels keurig gelakt. “Mijn vader complimenteerde me altijd hoe ik eruit zag” blikt ze met een glimlach terug. “Als verkoopster in een schoenenzaak ook wel een must. Ik heb mijn leven lang geen broek gedragen, alleen maar rokken, liefst met mooie hakken eronder. Ik kijk altijd naar de schoenen van mensen, dat zit er zo in gebakken. En kijk nu wat ik zelf draag? Aangepaste schoenen!” Ze schuift haar benen onder de tafel uit en kijkt ernaar. “Klompen”, zegt ze en spuugt dat woord bijna uit. “Dat was echt wel een dingetje hoor dat ik die moest gaan dragen… ”

"Ze kijkt naar haar aangepaste schoenen. 'Klompen' zegt ze en spuugt het woord bijna uit."

   

Twee keer per dag komen de meisjes van het thuiszorgteam haar steunkousen aan en uit doen. “Je hebt er tegenwoordig hulpmiddelen voor, maar die zijn aan mij niet besteed omdat ik door de reuma geen kracht kan zetten..” Haar hoofd daarentegen is nog heel helder. Een paar uur per week helpt ze haar broer, die een autoschadeherstelbedrijf heeft, met de boekhouding. “Niks computer, gewoon met pen en papier.” Haar broers zijn belangrijk voor haar, evenals hun gezinnen. Zelf is Ria nooit getrouwd. “Mijn leven speelde zich in de winkel af. Mijn ouders zijn er al lang niet meer, maar toch kan ik ze nog heel erg missen. We hebben al die jaren heel intensief samengewerkt.”

Toen de winkel ter ziele ging, wilde Ria graag in haar straat blijven wonen. Ze vond een appartement aan de overkant, dat is nu 22 jaar geleden. Er kwam geen verhuiswagen aan te pas. Kasten werden met hulp van haar broers de straat over getild. Over die straat raakt ze niet uitgepraat. “Vroeger was dit dé winkelstraat. Je had hier van alles: van een slagerij, bakker en kruidenierszaak tot een rijwielhandel en een café.” En 'haar' schoenenzaak dus, waar mensen van heinde en ver naartoe kwamen. “Nu staat alles leeg. Zelfs de bakkerij is onlangs gesloten”, betreurt Ria.  Gelukkig rijdt ze nog auto en bij Albert Heijn is er altijd wel iemand die haar helpt. “Die reuma maakt je erg moe, maar dan slaap ik tussen de middag gewoon even bij.” 

Ik kijk in haar ogen die prachtig zijn opgemaakt.
Ze is een echte dame.
Geen hakken voor nodig…