Kerstgedachte....

We komen elkaar vaak tegen in het veld waar we allebei onze hond uitlaten. Een tijdje terug wisselden we spontaan onze voornamen uit. Sinds die ene dag gebruikt hij mijn naam in elke begroeting. “Goedemorgen Carolien” klinkt het al van ver als Hans me vanaf zijn scootmobiel heeft gespot.

Zijn hond, een Pyrenese berghond, sjokt naast hem, bijna op ooghoogte zo groot is het beest. “Dag Hans” zeg ik terug en we maken een praatje dat 9 van de 10 keer over het weer gaat. “Heb je vrij vandaag “vraagt hij als hij mijn vertraagde tred ziet.   Op mijn beurt vraag ik dan wat zijn planning voor de dag is. Daar heeft hij steevast twee typen antwoorden op: 'thuis wat aanrommelen' of 'naar mijn moeder in het verpleeghuis'.

Vandaag kom ik hem weer tegen. “En Hans , heb je de boom al opstaan?”, vraag ik vrolijk. Hij schudt zijn grijze lokken. “Nee meid, dit jaar geen boom voor mij.” Ik heb niet gelijk door dat er iets is. “Wat staat er vandaag op de planning” probeer ik dan mijn vertrouwde vraag. “Naar je moeder?” Hans kijkt me vanonder zijn capuchon aan. "Mijn moeder is er niet meer", zegt hij dan. "Vorige week in haar slaap overleden. Twee uurtjes voor haar 93^e verjaardag." Ik weet even niets te zeggen. “Het is prima zo” zegt hij dan en wuift zijn verdriet met een nonchalant armgebaar weg, maar ik zie hoe het hem raakt. Het beetje regen neemt toe en ook ik schuif de capuchon over mijn hoofd. "Laten we maar proberen droog thuis te komen", lacht hij dan en zonder me nog aan te kijken gaat er met enige haast vandoor. Ik roep hem nog veel sterkte na en onze wegen scheiden. 

Nog een tijdje kijk ik hem na. De scootmobiel die in de grauwe lucht langzaam oplost in het niets. De sjokkende tred van zijn hond naast zich. Als er maar niets aan dat beest komt, denk ik meteen. Om me heen flikkeren lampjes vanachter de ramen van de huizen die ik passeer. "Merry Christmas" prijkt er met schreeuwende letters op een van de ramen.
Merry Christmas.
Niet voor iedereen denk ik dan....