Drollen vangen

Binnensmonds klinkt gegrom en de haren van mijn hond gaan overeind. Direct naast de omheining waar ze elke dag wordt uitgelaten, staat vandaag een indrukwekkend werktuig. De jongen achter het stuur klimt uit de cabine en belandt met een theatrale plof op de grond. Het gegrom gaat over in luid geblaf. “Wat is er” roept hij sussend  naar mijn hond toe en leunt over de poort in een poging haar te aaien.



Dan loopt hij met grote passen mijn kant op. “Zal ik haar aanlijnen” vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. “Ik ga zo met de wagen naar binnen mevrouw, alle drollen opzuigen, maar ik heb geen haast.”  Ik knik en kijk weer naar mijn hond, die de vreemdeling nog steeds in de gaten houdt. Door zijn lompe schoenen, minsten maatje 45, en zijn felgele werkjasje is hij ook wel nadrukkelijk aanwezig in het anders zo rustige veldje. Zijn harde stem werkt daar nog eens aan mee.

“Enig idee hoeveel de wagen weegt mevrouw ?”vraagt hij me en kijkt vol trots de kant op waar het kolossale werktuig staat. Ik ben altijd heel slecht in dit soort vragen. Ik denk aan mijn eigen autootje van 675 kilo en doe dat keer tien. Hij begint hartelijk te lachen. “Dat komt niet eens in de buurt” zegt hij en met zijn handen in de zij kijkt hij trots naar het gevaarte, alsof het een gloednieuwe Porsche is die uit de garage komt.

“En hij kan echt alles” voegt hij er na een korte stilte aan toe, terwijl hij steeds dichter naast me komt staan. Ik moet namelijk niet denken dat dit een simpele drollenvanger is, want dat is slechts een onderdeel van alle mogelijkheden. Die wagen heeft hij overigens niet elke dag ter beschikking. De meeste dagen moet er worden geschoffeld in de gemeentelijke plantsoenen. “Dan moet ik mezelf echt oppeppen” zegt hij. “Dan zeg ik: Henry, even doorzetten. Morgen heb je de wagen weer.” Dat zijn duidelijk de betere dagen. Nu alle bladeren min of meer weg zijn, is zijn werk ook een stuk overzichtelijker. “In de herfst toen alles nog vol lag heb ik mijn baas op een ochtend gebeld. ‘Ik zie geen drol’ zei ik en hij kon er gelukkig wel om lachen. Weet je, soms moet je even een lolletje maken, anders is elke dag ook maar hetzelfde.”

Mijn hond lijkt inmiddels aan zijn aanwezigheid gewend en snuffelt voorzichtig door de draad aan zijn broekspijpen. “Kom “ zeg ik “dan lijn ik je aan en kan Henry zijn werk hier doen.” Met open mond draait hij zich mijn kant op. “Hoe weet u hoe ik heet mevrouw” vraagt hij en knippert een paar keer flink met zijn ogen. “Dat zei je net toch zelf?” lach ik en ik zie hem hardop denken. Dan zet hij de poort van de uitlaatbak wijd open en loopt terug richting zijn werktuig. De motor ronkt en het ding komt schokkend in beweging. Ik kan zijn gezichtsuitdrukking vanaf hier niet meer zien, maar ik weet zeker dat er een grote glimlach op zijn gezicht staat.

En terwijl we terug naar huis lopen wordt het drolletje dat mijn hond zojuist heeft achtergelaten, netjes opgezogen...