-Denk je dat er iets is na de dood?
-Ik weet het niet, ik wil vooral rust.
-Dat begrijp ik.
Het piepje van mijn telefoon loeit weer.
-Even iets anders…
-En?
-Ik heb de foto voor op mijn bidprentje.
-Echt? Mag ik hem zien?
Het volgende moment verschijnt een zwart-wit foto van Marco
op mijn telefoonscherm. Indringend kijkt hij me aan, een heel voorzichtig
lachje. Stoere pose, zijn tattoo opzichtig in beeld.
Ik leerde de 42-jarige Marco kennen voor mijn column in een zorgmagazine. We gingen samen lunchen en hij vertelde me zijn verhaal.
Een triest verhaal over een hersentumor die zijn leven veranderde. De daaropvolgende bestralingen maakten nog meer
kapot: van zijn gehoor tot zijn geheugen. Met Parkinson en beginnende dementie
tot gevolg. Uitzichtloos noemde Marco zijn situatie en de levenseindekliniek
erkende dat.
Ik publiceerde zijn verhaal en diende tevens een wens voor Marco in via de wens-stichting van onze zorgorganisatie. Hij wilde nog één keer ouderwets op stap met een vriend naar een hardcore festival. Sindsdien appt hij me nu en dan over hoe het met hem gaat. Over zijn aanvankelijke pogingen om ondanks alles te revalideren en nu dus zijn beslissing er toch een einde aan te maken.
Ik publiceerde zijn verhaal en diende tevens een wens voor Marco in via de wens-stichting van onze zorgorganisatie. Hij wilde nog één keer ouderwets op stap met een vriend naar een hardcore festival. Sindsdien appt hij me nu en dan over hoe het met hem gaat. Over zijn aanvankelijke pogingen om ondanks alles te revalideren en nu dus zijn beslissing er toch een einde aan te maken.
-‘Mooi’ reageer ik op zijn foto en terwijl ik nadenk over
mijn volgende zin, komt zijn appje alweer in beeld.
Ik zie hem in gedachten zitten. Op zijn bed, midden in de
kamer. Televisie aan, gordijnen dicht. De katten aan het voeteneinde.
-Ik heb acht nummers uitgezocht.
-Acht? Ga je een heel concert geven? Toch niet allemaal van die
hardcore muziek hoop ik?
Ik twijfel of ik het kan sturen, maar doe het toch.
- Nee, niet alles hardcore. Dan gaat iedereen lopen! Alleen
op het einde een loeihard nummer: the end of the show. Dat vond ik wel passen.
- Ja, dat klinkt als een goede afsluiter, schrijf ik terug
Ik denk ineens aan de woorden van mijn manager, dat ik professionele afstand moet houden. Iets waar ik niet zo goed in ben.
-Ik heb nog een laatste vraag...., appt hij dan.
Ik wacht tot zijn volgende regel op het scherm verschijnt.
-Mag ik je adres? Dan krijg je een kaartje als het zover is….
Het was inderdaad zijn laatste vraag aan mij. Morgen wordt Marco gecremeerd.
Het was inderdaad zijn laatste vraag aan mij. Morgen wordt Marco gecremeerd.
Sterkte morgen!
BeantwoordenVerwijderenDit komt binnen zeg. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenKippevel.....
BeantwoordenVerwijderenWat fijn dat je nog een wens van Marco in vervulling hebt kunnen laten gaan!
En ja, afstand houden.... dat lukt niet altijd he...
Toch fijn dat je tot het laatste moment contact hebt mogen houden met Marco, dat hij dat waardeerde blijkt wel uit jullie apjes.
Deze dagen zijn nu vast voor jou ook niet makkelijk, dikke knuffel!
♥
BeantwoordenVerwijderenToch fijn dat hij zelf hierover kon beslissen. Maar het blijft moeilijk. Ik vraag me af of er hier nog één dokter durft na al die heisa rond euthanasie de laatste weken. Heel veel sterkte morgen. Marco heeft het goed voorbereid. Wordt vast een mooi afscheid. Ook al vinden wij het misschien te vroeg, het was zijn wens en dat is toch wel een troost.
BeantwoordenVerwijderenNee, afstand houden,lukt gewoon niet altijd. Dat Marco maar mag rusten,in vrede. Groeten Brigit
BeantwoordenVerwijderenHeel dubbel :( Ik zit hier met een brok in mijn keel!
BeantwoordenVerwijderenWat goed van je dat je contact hebt gehouden, zijn wereld zal toch al kleiner zijn geworden. Laat je manager maar afstand houden, vraag me alleen af of ze begrijpt waar het in de zorg om draait. Erg voor zijn moeder en familie, maar wel fijn dat Marco nu rust heeft. Gecondoleerd met dit verlies. Liefs Anita
Wat is dan het verschil tussen professionele afstand en medemenselijkheid? Volgens mij wil de organisatie graag dat mensen en het werk in de zorg gezien worden door jouw columns en daar ben juist jij voor gevraagd. Een verdiend en mooi compliment.
BeantwoordenVerwijderenKippenvel...Mooi! Hoop dat je bij zijn laatste concert zult zijn X Es
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat Marco rust heeft nu. Ik denk het wel...
BeantwoordenVerwijderenIk ken Marco alleen van papier, maar jij omschrijft het zo goed dat je hem bijna kent. En het verhaal is zo tragisch dat je zelfs emotioneel wordt. Afstand houden is niet altijd professioneel.
BeantwoordenVerwijderenPoeh die komt binnen... afstand houden is volgens mij het moeilijkste wat er is als je met hem in gesprek bent... Heel veel sterkte morgen...
BeantwoordenVerwijderenPoeh die komt inderdaad binnen... ik hoop dat het vandaag gegaan is zoals hij wilde.
BeantwoordenVerwijderengroetjes Sandra
Pfffff....heftig lieverd ....sterkte ❤️
BeantwoordenVerwijderenkippevel. soms heb je nu eenmaal iets meer met iemand in je werk. niks aan te doen. zo lang het maar bij een enkele keer blijft.
BeantwoordenVerwijderenPoeh, zo mooi verwoord. Triest en tegelijk ook mooi dat we in een land leven waar je zelf mag kiezen als het echt niet meer gaat
BeantwoordenVerwijderenJee wat moet dat heftig zijn geweest voor je. Echt heel erg mooi verwoord!
BeantwoordenVerwijderenInderdaad gemakkelijk gezegd...je moet je professioneel opstellen....hoezo...niemand met ook maar een greintje gevoel zou dat in zo’n situatie toch kunnen???
Hopelijk was het een mooie dienst, helemaal zoals deze mooie persoon dit zelf gewild had. Fijn dat we zoiets tegenwoordig zelf mogen regelen als we dat willen.
Heel veel sterkte!
Liefs Maia
Innige deelneming.
BeantwoordenVerwijderenKippenvel...
BeantwoordenVerwijderenNiks mis met meeleven! Als je maar niet mee gaat lijden.
Ben trots op jou❤️
Knuffel x
BeantwoordenVerwijderenKaatje