Beeldbellen met tachtigplussers

Al vaker probeerde ik mijn moeder van 80+ warm te maken voor een iPad. Ze kwam altijd weg met de nodige uitvluchten, maar nu we door corona nog steeds niet echt op bezoek kunnen, vond ik dat het de hoogste tijd werd. En dus regelde ik een leenexemplaar en bracht hem, samen met een uitgebreide gebruiksaanwijzing, langs.  “Neem die maar weer mee terug” zei ze resoluut bij het zien van het apparaat. Maar we weigerden.

Een dag later hadden we haar zowaar aan het skypen.  Ze verscheen in beeld, weliswaar gedeeltelijk, maar ze was er. “Ik begrijp er niets van” zei ze, terwijl ze ons op het scherm aankeek. “Wat begrijp je niet” kaatste ik de vraag terug. “Er valt namelijk niet veel te begrijpen. Dit is wat ze beeldbellen noemen. We praten met elkaar terwijl we elkaar zien.” Het was even stil. “En toch begrijp ik er niks van” bracht ze in. Gevolgd door:  “Hoe zet ik dat ding nu weer uit?”

De week erop toen we bij haar thuis waren, in het gangetje achter glas, brachten we opnieuw het onderwerp ter sprake. “Toni heeft toch ook een iPad, hoe leuk zou het zijn om haar weer te zien “ , opperde ik. Toni is haar beste vriendin die naar Engeland is verhuisd. Net als mijn moeder is ze op leeftijd, maar met een eigen Facebookpagina iets minder koppig op technologisch gebied. Dat bracht me op het idee om Toni via Messenger te beeldbellen. Binnen een paar tellen had ik haar in op het scherm. “Ben jij dat“ jubelde ze en drukte haar neus bijna tegen het scherm. “Ja, en ik ben bij mam” jubelde ik terug en draaide de camera naar de glazen deur waarachter mijn moeder zat. De twee vriendinnen begonnen enthousiast te zwaaien naar elkaar. “Ik heb dit nog nooit gedaan” zei Toni, “how lovely!”

Ik draaide het beeld terug mijn kant op om met haar te praten. Toni is behoorlijk doof dus ik moest schreeuwen om me verstaanbaar te maken. “Kan ik jullie nu ook mijn keuken  laten zien” vroeg ze toen. “Ja hoor, gewoon even erheen lopen.”

Toni stond kwiek op en liep met de iPad de keuken in. Ik weet niet wat ze ermee deed, waarschijnlijk de duim over de lens, maar het volgende moment was alles zwart. “Zie je mijn keuken” riep ze trots. Ik wilde haar niet ontmoedigen. “Ja” zei ik, wat mooi! “Laat hem mam ook eens zien “,  zei ze. Ik draaide de iPad weer om naar mijn moeder achter het glas, die er fronsend naar keek. “Vindt mam de keuken ook mooi” informeerde Toni op de achtergrond.  Mijn moeder mengde zich in het gesprek. “Ik zie helemaal niets, alleen zwart “ zei ze.  “Wat zegt mam” riep Toni weer. “Ze vindt hem heel mooi” antwoordde ik en was op dat moment blij dat ze niet goed kan horen…

Ik legde het mijn moeder later uit. Dat Toni waarschijnlijk de lens had geblokkeerd met haar duim en dat we daarom niets zagen. “Oh dus zij kan er eigenlijk ook niet zoveel van“ klonk het bijna opgelucht. “Klopt, jullie zitten op hetzelfde niveau” stelde ik haar gerust. 
“Een prima startpunt dus om het samen verder op te pakken….” 
En hoewel er met het gehoor van mijn moeder niks mis is, heeft ze die laatste zin vast en zeker niet gehoord…