Ceesje en de grote samensmelting

En dus vertrokken we vrijdagnacht om 5.00 uur vanuit Zuid-Limburg naar Utrecht waar het busje vol Roemeens zwervers in de prille ochtend aankwam. Eén voor én werden de hondjes vanuit de bus overgeleverd aan de nieuwe baasjes. Wij waren als vierde al aan de beurt. En Ceesje was precies zoals op de foto die we hadden gezien....

In de auto op weg naar zijn gouden mandje, het laatste stukje van een ellenlange reis, gedroeg hij zich voorbeeldig en at gretig uit mijn hand. Ceesje blijkt geen boventandjes te hebben, allemaal afgesleten, omdat hij waarschijnlijk zijn leven aan een ketting heeft moeten slijten. 

Eenmaal thuis kwam er echter een nieuwe stressfactor bij: de Griek! Want die had 7 jaar het alleenrecht gehad en kreeg nu een indringer.

Dat viel even tegen. In plaats van het idyllische plaatje dat ik in mijn hoofd had van een gezellig weekend met die twee dotjes op de bank, werd ik gebombardeerd tot scheidsrechter. De Griek vloog haar steeds in de haren! Manlief bouwde zelfs hele hekwerken om ze van elkaar gescheiden te houden (waar Ceesje vervolgens weer doodleuk overheen sprong) en dan weer in de mand van de Griek belandde. 

 

 

Het was een week van grommen, piepen, janken en de aandacht proberen te verdelen. Ondertussen werd onze wc verbouwd met het nodige boor- en klopwerk én had ik deadline voor ons magazine (dus heel veel telefoontjes van mijn manager).

-Welke foto kiezen we voor de cover?
-Heb je me de artikelen al gestuurd, ik mis nog een paar....
Ze moest eens weten met wat voor kunst- en vliegwerk ik door de dag kwam.

Ceesje op onderzoek door het hele huis.....

Gisteren zat ik er doorheen. Tot overmaat van ramp was door een foutje met de verbouwing de kelder onder water gelopen Alles stond blank! Ik kon niet eens goed dweilen omdat ik twee honden uit elkaar moest houden. En de werktelefoon bleef maar rinkelen. Toen dochterlief thuis kwam uit school, sprak ik zelfs de woorden die ik niet wilde zeggen. "Misschien is Ceesje toch beter af in een ander gezin..." 

Ze antwoordde met een diepe zucht. "Ga jij nou maar gewoon naar je interview, ik regel het hier wel." 

Ik stapte in mijn auto en ging op pad. Even weg uit de stress, al was het voor een werkafspraak. Toen ik thuiskwam, bleek het tij gekeerd!

Dochterlief haalde haar schouders op. "Ik heb gewoon al die hekjes weggehaald, ik was er klaar mee. Ze regelen het zichzelf wel." 

En wat blijkt... het werkt! 

Terwijl ik dit blogje schrijf liggen de twee buitenlanders in de andere kamer samen op de bank. Oké nog niet naast elkaar, maar het begin is er. 

Dus dat weekend met die twee dotjes samen op de bank komt er toch nog!

Liefs,

Carolien