Mijn nieuwste column

De afgelopen weken heb ben we hard gewerkt om ons kerstnummer klaar te krijgen. Het werd wéér een nummer met aanpassingen: van foto's met mondkapjes tot interviews op afstand. Voor mijn column ga ik altijd lunchen met een klant en dat was gelukkig nog net voor de horeca-sluiting. Over die ontmoeting gaat mijn column.

Column

“Waar was deze afspraak nu ook alweer precies voor?” De 88-jarige Maria buigt zich naar voren over de mooi gedekte tafel in Grand Café De Dormig waar we elkaar hebben ontmoet voor onze lunchafspraak. “Ik ga er een column over schrijven in ons magazine”, vertel ik. Ze kijkt me ietwat bedenkelijk aan. “Ach het doet er ook niet toe”, zegt ze dan terwijl ze haar servet op schoot uitvouwt. “Ik vind het altijd leuk om onder de mensen te zijn.”

Het Grand Café is een plek waar ze wekelijks komt. Door de week om anderen te treffen en op zondag met haar zoon of dochter om een appelpannenkoek te eten. “Ik woon nog helemaal zelfstandig, maar zo’n restaurant in de buurt is wel erg handig” lacht ze.

Als de ober komt, overhandigt ze hem een briefje dat ze stevig in haar vuist had geklemd. ‘Reserveren voor zondag’ staat er in ietwat bibberig handschrift. “Mijn leven hangt samen van briefjes” lacht ze. “Ik moet alles opschrijven, want anders vergeet ik het gewoon.” Ze kijkt om zich heen. Er heerst een serene rust en de tafeltjes staan op veilige afstand van elkaar. Wij zitten tegenover elkaar aan de kop van een lange tafel waardoor en genoeg afstand tussen is. Minder knus, maar we moeten het ermee doen. De soep is hier heerlijk laat ik me vertellen en dus starten we daar de lunch mee. 

"Dat geheugen van mij is echt een dingetje..."

Maria, ik mag geen mevrouw zeggen, was een van de eerste bewoners toen de aanleunwoningen hier zeven jaar geleden werden gebouwd. Ze woont er zelfstandig, maar voor de voorzieningen kan ze in het nabijgelegen verpleeghuis terecht. Zoals de sportles op maandag, of het kaartclubje op donderdagmiddag.  “Ik heb zo mijn vaste rituelen” vertelt ze. “ Maar dat geheugen van me is de laatste tijd echt een dingetje.” Ze zucht. “Soms is het zo erg dat ik niet eens weet welke dag het is. Dan heb je aan een kalender ook niet veel.”

Als het daarentegen over vroeger gaat, weet Maria nog ontzettend veel.  Ze heeft een goed leven gehad en geen dag honger gekend, ook niet in oorlogstijd. Als jonge twintiger trouwde ze met de broer van haar  vriendin en samen stichtten ze een gezin met drie kinderen. Haar man werkte in de mijn, dus Maria heeft  heel wat ‘koelpungele’ uitgewassen. “Weet je wat ik nou zo jammer vindt? Dat er niemand meer uit die tijd is om over vroeger te praten. Niemand. Dat krijg je als je ouder wordt!”

"Weet je wat zo jammer is? Dat er niemand meer is om over vroeger te praten."

Maria vindt dat ze absoluut niet mag klagen. Ze prijst zich gelukkig met haar familie en heeft zelfs twee achterkleinkinderen. Dat ze dingen vergeet is soms ook een uitkomst. Als ik haar vraag naar haar kinderen, weet ze te vertellen dat er een is gestorven, maar wanneer en waaraan dat weet ze even niet meer. En al dat nieuws elke dag over corona beklijft niet altijd. Soms denkt ze als het journaal is afgelopen: wat werd er nu eigenlijk gezegd? Gelaten haalt ze weer haar schouders op. “Ach, als dat alles is” en ze neemt het laatste hapje van haar kroket.”  De keurig gevouwen servet wordt langs haar mond gehaald. “Had ik iets teveel gezegd? Hier kun je heerlijk eten. Snap je nu dat ik hier zo vaak kom?”  We lopen samen, op gepaste afstand, naar buiten. “Nu weet ik nog steeds niet waar deze lunch nou eigenlijk voor bedoeld was" zegt ze en kijkt me vragend aan. "Maar wat maakt het uit", vervolgt ze. "Het was lekker en gezellig. We kunnen het binnenkort best nog eens doen…?"