Oude vriendinnen

In de nieuwe Flow staat een heel artikel over vriendschap en dat we de meeste vrienden voor ons 40e levensjaar ontmoeten. Daarna blijft het meestal stil.  Des te bijzonder het verhaal van mijn moeder die na haar tachtigste nog een beste vriendin ontmoette.

Het was in het revalidatiecentrum waar ze na haar knieoperatie naartoe ging om te herstellen. Ze zat er helemaal doorheen. Ze had pijn en haar verblijf in het ziekenhuis was geen pretje geweest. En nu moest ze ook nog weken revalideren. Maar ineens was daar Roos. Direct in de kamer naast die van haar. Roos maakte haar wegwijs in het revalidatiecentrum en liet zien hoe alles reilde en zeilde. Ze zochten elkaar meerdere keren per dag op voor een praatje. Toen Roos als eerste naar huis mocht beloofden ze plechtig contact te zullen houden. En dat deden ze. Inmiddels spreken ze met grote regelmaat af.

Door corona beperkte dat contact zich de laatste weken tot bellen.  Totdat ik afgelopen week opperde: "zal ik je zondag nog eens naar Roos brengen? Jullie zijn toch allebei gevaccineerd?" Daar had mijn moeder gelijk oren naar en ze belde haar vriendin. Het gejubel aan de andere kant van de lijn was duidelijk hoorbaar. "Blijf je dan wel ook eten" vroeg ze.

Toen ik haar die zondag weer ging ophalen waren ze nog lang niet uitgepraat. Alsof ik er niet was gingen de gesprekken door over van alles en nog wat. Van kwalitatieve bh's tot de nieuwste uitvoering van de rollator. En van thuiszorg tot de aanbiedingen bij Albert Heijn.

Als ik naar mijn eigen vriendinnen kijk zijn die vooral 'oud' in de jaren dat ik ze ken. Ik heb nog een vriendin uit mijn basisschooltijd en twee uit de periode van de middelbare school. Daarna kwamen er twee 'werk' vriendinnen bij, maar dat is alweer zo'n vijftien jaar geleden (los van mijn blogvriendinnen natuurlijk). En wie weet krijg ik er ooit op mijn oude dag nog een 'Roos' bij. Je ziet het, het kan zomaar gebeuren..  

Wanneer maakte jij voor het laatst een nieuwe vriendin?

Groetjes Carolien