De vijfde camini: route van jezelf ontdekken

De camini van mei liet zich moeilijk plannen. Want iedere keer dat we op mini-pelgrimstocht wilden gaan begon het te regenen. En niet zo'n beetje ook. Maar het laatste weekend van mei scheen ineens de zon en trokken we er alsnog op uit: de route van 'jezelf ontmoeten' in Meerssen (bij Maastricht). Of we onszelf hebben ontmoet kan ik niet direct zeggen, maar wel deze leukerd....

Met 10 kilometer was dit de langste route tot nu toe, maar misschien ook wel de leukste! Of het door het prachtige weer kwam na een maand regen of de schitterende natuur... het maakt niet uit, want we genoten.

Het startpunt van de route was op het marktplein van het stadje Meerssen, waar die zondag volop feest was. Tientallen communicantjes trokken in nette pakken en mooie jurken naar de kerk. Van de vele terrassen voor de kerk kreeg ik gelijk een vakantiegevoel, zeker omdat we dit straatbeeld bijna niet meer gewend zijn! 

Op loopafstand van de katholieke kerk stond deze synagoge. Bijzonder, want zoveel zijn er niet in Limburg en zeker niet in de kleinere dorpskernen.

Maar we lieten de levendigheid van het centrum gauw achter ons en trokken de velden in.

Wat een rust op deze zondagmorgen! Het was alsof we de enige wandelaars waren en dat bij deze mooie temperaturen. 

Leuk vond ik al de smalle paadjes die we moesten trotseren om de route te volgen. Je armen bungelden steeds in de struiken zo weinig ruimte was er. Dat is letterlijk één voelen met de natuur...

Typisch Limburg zijn ook de muren van mergel die als afscheiding dienen.

En alles stond volop in bloei. 

Van de klaprozen...

... tot velden vol met gele bloemen, hoe ver je ook keek.

Hoewel we geen wilde zwijnen hebben gespot waren er talloze andere dieren. Van koeien en varkens tot schapen kippen en hanen. En van paarden tot ezels.

En ook onderweg weer, zoals op elke route, veel religieuze taferelen.

Een een culinaire hotspot (haha) waar ik heerlijke chai siroop kocht om in de thee te doen. Dit kraampje stond echt midden in het bos, totaal onbeheerd en geen woonhuis in de buurt. Hoe leuk!

Voordat we er erg in hadden, liep de route al ten einde. Met dit mooie tafereel als traktatie. 

Nou ja, de echte traktatie moest nog komen.... dit was de eerste route dit jaar die we konden afsluiten op het terras. En dat deden we met een heerlijk kopje koffie en een toasti.

En natuurlijk weer een stempel in the pocket!

Veel liefs,

Carolien