Allemaal lichtjes

Ik mocht weer op pad voor mijn vaste column in ons zorgmagazine. Dit keer bij de 67-jarige Agnita die leeft voor haar kerstdorp.

Lichtjes branden in de huisjes en sneeuw dwarrelt rond. Op het pleintje prijkt een kerstboom waar kinderen zich warm gekleed in een kring verzamelen. Verderop wordt volop geschaatst. Ik ben vandaag op bezoek bij de 67-jarige Agnita die haar woning in Heerlen elk jaar omtovert tot kerstdorp. Alles moet wijken voor deze jaarlijkse traditie. “Ik heb dit jaar zelfs overwogen om de tv tijdelijk weg te zetten om plaats te creëren” lacht de Heerlense.

Ze was laat dit jaar. Begin oktober begint ze doorgaans aan de voorbereidingen, maar door een schouderoperatie van manlief kon ze nog niet starten. Agnita zelf is door spierdystrofie gekluisterd aan een rolstoel en heeft bij het bouwen van de stellage hulp nodig. De rest kan ze zelf. Wíl ze ook zelf doen, want zij kent elke huisje en elk poppetje als geen ander. “Ik heb het hele tafereel al in mijn hoofd. Al die huisjes samen vertellen een verhaal. Elk jaar weer anders.”

En dat verhaal is als een sprookje. Het staat in schril contrast met de echte wereld waarin Agnita pijn heeft en kampt met beperkingen als gevolg van haar ziekte.  “Ik slaap erg slecht. Afgelopen nacht nog. Dan ga ik met de traplift naar beneden om bij het kerstdorp te zitten. Dan dwalen mijn gedachten af en ben ik even niet ziek.”

“Als ik bij het kerstdorp ga zitten ben ik even niet ziek”

Haar passie begon ooit met een piepklein kersthuisje, dat vervolgens een klein, overzichtelijk dorpje werd. Elk jaar kwam er iets bij en inmiddels telt het kerstdorp vier etages en breidt het zich uit over de helft van de woonkamer. De zolder is één grote opslag vol dozen. De medewerkers van de thuiszorg, die dagelijks komen om haar stoma te verzorgen, kijken hun ogen uit. “Dan vraag ik of ze zien wat er nieuw is bijgekomen” lacht Agnita.

Er was ooit een jaar dat ze door omstandigheden het dorp niet had opgezet. “Maar dan is het voor mij geen kerst! Geen denken meer aan; al moet ik het kruipend opzetten. Weet je dat ik nu zelfs al in mijn hoofd heb hoe ik het volgend jaar wil?” Dan wordt Agnita plots overvallen door scherpe krampen in haar been.  Ze kan zich even op niets anders concentreren. Het brengt haar terug in de keiharde realiteit. Ze ontlast haar been door de steunkous uit te trekken en kijkt me aan. “Hoe dierbaar het kerstdorp ook voor me is; ik zou het zo inruilen voor gezonde benen.”

We richten samen weer onze blik op de winterse wereld. Elke keer zie je weer iets nieuws. Een ouderwets schooltje, een skibaan en er wordt zelfs een huwelijk voltrokken. Helemaal in stijl want Agnita en haar man besloten na 30 jaar samenzijn hun relatie te bekronen met een huwelijk. Dat is inmiddels alweer tien jaar geleden. Afgelopen jaar was zwaar. Ze kregen allebei corona en door de schouderoperatie van haar man komt veel op haar neer. “Met het kerstdorp kan ik even ontsnappen uit de werkelijkheid. En als ik er ooit niet meer ben, wil ik een kerstdorp op mijn kist. Ja, dat lijkt me wel wat….” En haar ogen beginnen te stralen.

Net als de lichtjes in het dorp...