Achter de voordeur

Er speelt soms veel achter de voordeur bij mensen. Dat weet ik sinds ik in de ouderenzorg werk. Voor mijn nieuwste column in ons magazine ging ik op bezoek  bij een hele sterke dame.

Column

Met haar vierpoot schuifelt ze achter het gordijn vandaan dat de woonkamer scheidt van de gang. Trudy, haar mantelzorger, heeft me binnengelaten en voorzien van koffie. “Hier komt de strompelaar” zegt de 83-jarige mevrouw Heijen spottend alsof ze vanachter de coulissen van een theater haar opkomst maakt.

Als ze tegenover me plaatsneemt in haar sta-op stoel zie ik hoe broos en kwetsbaar ze is, maar tegelijk heel sterk. Want als er iets is dat haar kenmerkt is het wilskracht. In stukjes vertelt ze me haar verhaal. Hoe ze als 21-jarig meisje als gevolg van een aneurysma een hersenbloeding kreeg. Na het ontwaken uit haar coma, had ze maar één doel: zo snel mogelijk weer deelnemen aan de maatschappij. Dat bleek door haar halfzijdige verlamming niet gemakkelijk, maar ze gaf iedereen het nakijken. Zelfs haar rijinstructeur die vertelde dat autorijden er niet meer in zat. “Ik liet iemand van het CBR erbij komen en kocht een DAF, de enige automaat in die tijd.” Ze slaagde de eerste keer en liet de pedalen van de auto aanpassen. “Kun je het je voorstellen” zegt ze. “Stond ik daar, mijn mond hing scheef, mijn arm hing er slap bij en mijn hoofd was kaalgeschoren vanwege de operatie.” Ze brengt haar goede hand naar haar hoofd en tikt er tegen. Er klinkt een hol geluid. “Dit is kunststof, hoor je dat en ze wijst naar de littekenlijnen die als misplaatste aders over haar hoofdhuid lopen. De hele schedel hebben ze destijds gelicht."

Ze kon haar werk op de huishoudschool niet meer doen en ging het basisonderwijs in. "Daar heb ik zelfs nog de hoofdacte gehaald. Ik snap werkelijk niet waar ik de kracht vandaan haalde om door te zetten” blikt ze terug. 

"Ik snap niet waar ik de kracht vandaan haalde om door te zetten"

Maar die kracht die ze zolang geleden liet zien, kwam haar hele leven weer terug. Toen ze de diagnose borstkanker kreeg of zelfs een jaar geleden nog, toen ze haar heup brak en in een revalidatiecentrum kwam. “Dit meisje gaat hier echt niet blijven” riep ik. Dankzij de hulp van de wijkverpleegkundige werd alles op alles gezet om haar thuis te krijgen. Ze kreeg een volautomatisch bed en extra uren ondersteuning. En dus kon ze weer naar huis, naar haar geliefde dorp waar ze elke straathoek kent. 

Ondanks dat ze geen kinderen heeft en haar man al twintig jaar geleden overleed, is ze altijd omringd met mensen. “Dat is het voordeel van een dorp. Mensen zorgen voor elkaar.” Ze kijkt omlaag, naar haar voeten en weet een pijnscheut nauwelijks te onderdrukken. Ik zie dat haar ogen zich vullen met tranen. “Morgen moet ik naar de voetpoli. Er is gewoon altijd wat. Het allerergste vind ik de meest simpele dingen niet kan. Heel vaak huil ik mezelf in slaap. Maar overdag denk ik weer: wat heeft klagen voor zin? Ik heb een bepaalde drive die ervoor zorgt dat ik 99 en een half hoop te worden. ”

"Ik huil mezelf vaak in slaap. maar wat heeft klagen voor zin?"

Ze is bepaald geen zondagskind. Ze was als jong meisje vaak oververmoeid en terwijl klasgenoten buiten touwtje sprongen op het schoolplein zat zij in de klas stil te tekenen. “Ze wisten in die tijd lang niet zoveel. Een scan of MRI heb ik nooit gehad. Inmiddels loop ik 60 jaar bij de cardioloog. Ik heb er vier versleten.”

We zijn allebei even stil en kijken de straat in van haar dorp. Het mooi verzorgde gazon op de voorgrond. “Weet je dat het vandaag precies 61 jaar geleden is dat ik de hersenbloeding kreeg” zegt ze. “Dat weet ik omdat die dag mijn overbuurmeisje werd geboren en die wordt vandaag 61.” Ze kijkt me aan en wijst naar mijn koffie. “Kom daar drinken we op” zegt ze en we barsten tegelijk in lachen uit.