Hart voor Oekraine

Als je naar de beelden op tv kijkt, kun je maar één ding denken: in wat voor wereld leven wij? Een oorlog in de 21e eeuw, serieus? Voor het werk mocht ik een nieuwsbrief maken met allemaal hartverwarmende initiatieven die door collega's zijn opgezet om Oekraïne te helpen. Ook ging ik op bezoek bij een collega die uit Oekraïne komt. Haar verhaal is hartverscheurend. 

Vijftien jaar geleden kwam ze voor de liefde naar Nederland. Nu er oorlog woedt in haar vaderland, leeft zij continu tussen hoop en vrees. “Ik slaap amper en mijn lichaam trilt continu", vertelt ze me terwijl ze het bosje bloemen dat ik heb meegenomen in ontvangst neem. "Soms zweet ik zo erg dat het lijkt alsof iemand een emmer water over me heen heeft gegooid.”

Het verdriet op haar gezicht spreekt boekdelen. “De afgelopen twee dagen zijn er alweer acht bommen gegooid. Ik weet niet wat er nog over is van ‘mijn’ stad.” Maar veel erger nog zijn de zorgen die ze heeft om haar familie. Haar 65-jarige vader en haar enige broer met zijn gezin verblijven op dit moment in een kelder. “Mijn broer is net vader geworden. Zijn dochtertje was drie dagen oud toen hij me om 7 uur ’s ochtends belde; 'De oorlog is begonnen'. 'Je houdt me voor de gek', zei ik nog. Al jaren is er die oorlogsdreiging, maar dat het er ook echt van zou komen… Mijn schoonzus was nog herstellende van de keizersnede toen ze moest vluchten."

Even is het stil. Ik weet zelf ook niet wat ik moet zeggen. "Elke dag als ik bel hoor ik de bommen op de achtergrond. Vaak is de verbinding ineens weg. Dan is het maar hopen dat er niets is gebeurd. Die momenten zijn het ergste.”

Haar werk, waarin ze als verpleegkundige voor mensen met dementie zorgt, is haar uitlaatklep “Hier kan ik tenminste iets doen en ben ik afgeleid”, zegt ze. Als ze niet aan het werk is volgt ze het nieuws op de voet. Ze is continu bezig om spullen te helpen verzamelen en ze werkt als tolk voor de vluchtelingen die deze kant op komen. Vandaag komt haar nichtje aan in Keulen met twee kinderen. Die mogen bij haar wonen. Zolang als dat nodig is. “Mijn broer moet blijven om te vechten en mijn vader wil hem niet in de steek laten. Ik hoop mijn schoonzusje en babynichtje ook nog hierheen te krijgen, maar dat is me nog niet gelukt.” Ze pakt haar telefoon ter hand en scrolt door de foto's. "Kijk dit was vier maanden geleden in Oekraïne" vertelt ze als ze me een foto laat zien van vier blije gezichten in een mooie stad. Zijzelf, haar zoon, vader en broer. Toen wisten we nog helemaal niet wat er komen ging..."

Laten we hopen dat deze nachtmerrie gauw voorbij is!

P.S. Omdat blauwe bloemen niet bestaan en ik iets met de kleuren van haar land wilde doen, maakte ik van blauw vilt en een satéprikker een hartje.