Een brief van mijn 80-jarige zelf

In mijn vorige blogpost schreef ik over het boek The Artist Way dat vol met opdrachten staat om je creativiteit weer te laten bloeien. Eén van die opdrachten was: schrijf vanuit je 80-jarige zelf een brief aan je 50-jarige. Nou dat laatste is mijn huidige leeftijd, dus ik hoefde alleen nog even dertig jaar vooruit in de tijd te kruipen.

Beste vijftigjarige Lien,

Hoe gaat het met je, mijn jongere zelf? Wat zou ik nog graag jouw leeftijd hebben. Vijftig, dat is hartstikke jong, realiseer jij je dat? Ik weet dat jij het vaak niet zo voelt. Als je met die hippe meiden van het reclamebureau in overleg zit of stagiaires begeleidt en zij jou met 'u' aanspreken. Maar neem nu maar van mij aan dat je nog lang niet oud bent. 

Alles gaat zo snel in het leven, zeker de technologie. Sluit je niet af van nieuwe dingen op dat gebied. Ik weet dat het niet je sterkste kant is. Maar als je even niet oplet, houd je het al niet meer bij. Doe de dingen niet op je eigen koppige manier als je weet dat ze sneller kunnen. Laat het je uitleggen door de jongeren, ook al schaam je je daar soms voor. Blijf nieuwsgierig! Hoe werkt dat nieuwe programma, of die nieuwe app? Ook al doe je er drie keer zo lang over. Doe het, want straks ben je mij er dankbaar voor. 

En stop met door iedereen aardig gevonden willen worden. Wil je de naakte waarheid? Dat kan niet, hoe erg je ook je best doet. Er is altijd wel iemand die jou niet mag, of die vindt dat je haar niet mooi zit. Het valt me een beetje tegen dat ik je dat nu nog moet meegeven. Is dat niet iets wat je inmiddels wel zou weten? Zullen we dan nu afspreken dat die tijd voorbij is?  

Wil je nog een tip van mij? Blijf bewegen! Je doet dat goed nu. Yoga in de ochtend, flinke wandelingen, 10.000 stappen per dag... blijf dat doen! Ook als het wat moeilijker gaat, zet door en zorg dat je gewicht gezond blijft, dat maakt het straks zoveel gemakkelijker.

Blijf je inzetten voor het goede doel. Dat deed je toen je 15 was en dat doe je nu. Denk ook niet dat je toch niet kunt bijdragen aan een beter milieu. Elk klein stapje helpt.  

Zorg dat je omringd bent door dieren. In jouw geval zeker een hondje, ook als je straks mijn leeftijd hebt. Neem desnoods een oudje uit het asiel. 

Investeer in de mensen die belangrijk voor je zijn. Maak praatjes met mensen op straat, zeker als ze ouder zijn, zoals ik. Wees oprecht geïnteresseerd, hun wereld is vaak klein. Geef ze dan op z'n minst je mooiste glimlach. Ik weet dat je de quote 'wees de persoon die je als kind nodig had' naleeft. Maar wat dacht je van: 'wees de persoon die je later nodig denkt te hebben?'

Raak het kind in jezelf nooit kwijt. Laatst bij het opruimen (ja, ik heb nog steeds teveel spullen!) ontdekte ik twee wiebeloogjes. Ik moest terug denken aan de tijd dat ik die overal opplakte om mensen een lach te bezorgen en ik besloot het gewoon nog eens te doen. Op de appels bij Albert Heijn! Net op dat moment liep mijn buurvrouw langs en keek me fronsend aan. Haar ogen gleden van mijn hoofd naar mijn tenen en bleven net iets te lang hangen bij de gympen die ik aan had. Ze snoof met haar neus en klikte op haar dameshakjes moeizaam verder. Ik had er de hele dag lol om gehad. Toen ik thuis kwam schreef ik het voorval op in mijn schriftje met leuke momenten.

Blijf jij ook altijd schrijven? Dan komt het goed. Want met woorden kun je elke wereld creëren die jij wilt. 

Liefs,

Je tachtigjarige zelf