Dementie

 "Ik heb twee eitjes van de kippen voor je meegenomen". Ik stop ze voorzichtig in haar handen zodat ze niet breken. 
"Heb jij kippen?" vraagt ze en kijkt van haar handen naar mij.
"Dat wist ik niet. Hoe lang al?"
Ik kijk naar haar en merk dat ik schrik.
"Al heel lang" stamel ik. Ik wilde er nog aan toevoegen: "dat weet je toch?" maar ik slik het nog net in.

We nemen plaats aan de tuintafel waar de theepot en koekjes al klaar staan. Deze vrouw, laten we haar J. noemen, ken ik al mijn hele leven. Ze is twintig jaar ouder en een soort tweede moeder voor me. Een van de slimste mensen die ik ken en daarbij super lief en betrokken. Toen ik vorige maand naar Parijs ging stond ze de avond ervoor aan de deur met een zak drop en een heel lief kaartje om me goede reis te wensen. Zoals ze dat bij elke vakantie doet.

Een tijdje terug vertelde ze me dat ze zoveel vergat en zich daar zorgen om maakte. "Och dat zal toch wel meevallen" probeerde ik het weg te wuiven. maar het viel niet mee. Dat werd duidelijk toen ze me vertelde dat ze tot twee keer toe de weg kwijt was. De laatste keer op weg naar de tandarts. Ze wist het niet meer. Haar man is haar komen zoeken. Nog steeds probeer ik het in mijn hoofd minder erg te maken. Misschien was er een wegomlegging of iets dergelijks en had ze alleen even een black out? Want ik merkte toch verder niets aan haar?

Vanuit mijn werk in de ouderenzorg heb ik veel te maken met dementie. Ik schrijf er regelmatig over. Vorige week nog interviewde ik twee bewoners over hun werkzaamheden in het dierenverblijf. meegaan in het verhaal, geduld hebben, niet tegenspreken en niet teveel vragen stellen. Maar wat weet ik er eigenlijk écht van? Gelukkig heb ik het zelf nog nooit zelf van dichtbij meegemaakt. Tot nu dus.

En hoewel het gesprek die middag heel gezellig verliep, bleef dat ene zinnetje aan het begin hangen. "Heb jij kippen?" Dat is iets wat ze echt wel weet. maar dus ook niet. Ik blijf me afvragen hoe zo'n proces in je hoofd gaat. Hoe die stukjes informatie beetje bij beetje afbrokkelen. Wordt zoiets elke week erger? Kan het stabiel blijven? Kun je het proces vertragen? Waarom zij? Ik besef me ineens dat ik er bar weinig vanaf weet. 

Misschien maar goed. Dan hoef ik me niet druk te maken om de antwoorden...